Ο βασικός λόγος γι' αυτή την κατάσταση είναι η ουσιαστική έλλειψη λόγω της μεγάλης μείωσης σε οχήματα και οδηγούς σοβαρών μέσων μαζικής μεταφοράς επίγειων (λεωφορεία, τρόλεϊ) αλλά και η χειροτέρευση αυτών της σταθερής τροχιάς (Μετρό, Τραμ, Προαστιακός). Όπως και η ακρίβειά τους.
Βέβαια η έλλειψη σοβαρής δημόσιας μετακίνησης για το λαό σε αυτή την πόλη δεν είναι κάτι καινούργιο. Αν και ήταν από τις πρώτες στην Ευρώπη που άρχισε να αποκτά μέσο τύπου Μετρό στις αρχές του προηγούμενου αιώνα (ο παλιός ΗΣΑΠ), κατέληξε να είναι από τις τελευταίες στην ανάπτυξή του. Υποτυπώδη ανάπτυξη υπήρξε για χάρη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και όχι για να εξυπηρετηθούν οι λαϊκές ανάγκες κάτι που φάνηκε στη μετέπειτα ανάπτυξή του που προχωρά με ρυθμούς χελώνας και μ' ένα σχεδιασμό που και πάλι δεν αφορά και τόσο αυτές τις ανάγκες.
Αν το διευρύνουμε σε όλη την Ελλάδα τότε η κατάσταση γίνεται αρκετά πιο ζοφερή. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι παρά τις απόπειρες που υπήρξαν πριν και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αυτές σκόνταφταν σε μια πραγματικότητα η οποία έλεγε ότι ο ελληνικός εξαρτημένος καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να αναπτύξει ποτέ σοβαρό σιδηρόδρομο και σοβαρές δημόσιες συγκοινωνίες καθ' όλη την επικράτεια που ελέγχει γιατί δεν του το επέτρεψαν ποτέ οι πολυεθνικές που σχετίζονται με την βιομηχανία του αυτοκινήτου. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '40. Το μόνο που αναπτύχθηκε εντατικά και σε μεγάλη έκταση είναι το αυτοκίνητο κάθε είδους. Μια κατάσταση που δεν άλλαξε ούτε στις μέρες μας και παρά την κρίση όπου τελικά η χρήση του για την μετακίνηση είναι πιο συμφέρουσα ακόμη και σε σχέση με τα δημόσια μέσα. Πολύ περισσότερο αν πρόκειται να μετακινηθούν πάνω από δύο άτομα παρέα! Μια κατάσταση που δεν έχει να κάνει με την ...νοοτροπία του Έλληνα όπως προσπαθούν να μας πείσουν!
Για να γυρίσουμε λοιπόν στα της Αθήνας και των μέσων μαζικής μεταφοράς της:
Η κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός της πρωτεύουσας κατά τις μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι τραγική. Η ανάσα που έφερε η κατασκευή του μετρό δυο δεκαετίες πριν, έχει εξανεμιστεί. Η πολύωρη αναμονή, τα ασφυκτικά γεμάτα οχήματα και συρμοί, η ένταση και ο εκνευρισμός μεταξύ επιβατών και εργαζομένων είναι η καθημερινότητα των συγκοινωνιών. Είναι, έτσι κι αλλιώς, γνωστή η αδιαφορία του κράτους και των κυβερνήσεών του για το δικαίωμα του λαού στην ασφαλή και αξιοπρεπή μετακίνηση. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Τα όποια μέτρα παίρνονται στοχεύουν μόνο στην αύξηση του ελέγχου και των εσόδων και στη μείωση του κόστους. Σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούν στη βελτίωση των συγκοινωνιών για το λαό.
Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι το ηλεκτρονικό εισιτήριο. Ανάγκασε χιλιάδες επιβάτες να στέκονται για ώρες στις ουρές, διαπληκτιζόμενοι με τους εργαζόμενους σε ρόλο «σάκο του μποξ», για να βρεθούν άμεσα επιπλέον έσοδα, να αποκλειστεί και η παραμικρή πιθανότητα κάποιος εργαζόμενος, άνεργος, νεολαίος, συνταξιούχος να μετακινηθεί χωρίς εισιτήριο και μακροπρόθεσμα να χρησιμοποιηθούν οι όποιες μετρήσεις για να καταργηθούν «ασύμφορα» δρομολόγια και γραμμές ή/και να ιδιωτικοποιηθούν τα «φιλέτα». Η απόφαση για λειτουργία της γραμμής 4 του μετρό μέσω ΣΔΙΤ, άλλωστε, δείχνει διαθέσεις.
Όσον αφορά την πολυδιαφημιζόμενη τηλεματική, τα εικονικά στοιχεία που προκύπτουν από το «σχεδιασμό» δρομολογίων με βάση ανέφικτους χρόνους διαδρομής επιχειρούν να εκθέσουν τους οδηγούς. Δημιουργούν πρόσθετη πίεση και ένταση, με τους οδηγούς να καταλήγουν αποδέκτες μέχρι και βίαιων διαμαρτυριών, ενώ η ευθύνη μόνο δική τους δεν είναι.
Πίσω λοιπόν από τη βιτρίνα του δήθεν εκσυγχρονισμού, βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα των συρμών και των οχημάτων που έχουν κατά πολύ υπερβεί τα επιτρεπόμενα όρια ηλικίας, της έλλειψης ανταλλακτικών και εργαλείων, των χαλασμένων και επικίνδυνων οχημάτων που εγκαταλείπουν στη μέση της διαδρομής, των μεγάλων καθυστερήσεων. Αυτή η πραγματικότητα διαμορφώθηκε με το σταδιακό κόψιμο σχεδόν των μισών δρομολογίων από το 2007 κι εντάθηκε με την πρόσφατη απόφαση του υπερταμείου (που διαχειρίζεται τα ΜΜΜ της Αθήνας) να περικόψει κατά 20% τα δεδουλευμένα ρεπό των οδηγών, ώστε να περιορίσει το κόστος.
Και σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν τα καθημερινά φαινόμενα επιθέσεων «αγνώστων» στα λεωφορεία, που καθιστούν τις μετακινήσεις… επικίνδυνη αποστολή για ήρωες, καθώς και η παραχώρηση των παρκινγκ του μετρό σε ιδιώτες, που ανεβάζει σημαντικά το κόστος των μετακινήσεων.
Η καθημερινή χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς στην πρωτεύουσα έχει γίνει άλλος ένας Γολγοθάς που καθημερινά οι εργαζόμενοι καλούνται να ανέβουν. Από τη μια τα προβλήματα, από την άλλη η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών του κλάδου που υπερασπίζονται τη λειτουργία με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, όπως επιθυμούν η κυβέρνηση κι οι διοικήσεις, δημιουργούν ένα εκρηκτικό τοπίο μεταξύ επιβατών και εργαζόμενων, με τους πραγματικούς υπαίτιους στο απυρόβλητο. Τα προβλήματα θα ενταθούν, με το σχεδιασμό να προβλέπει περαιτέρω μείωση δρομολογίων, διαδρομών, οχημάτων και οδηγών (οι προσλήψεις που εξαγγέλλονται αφορούν σχεδόν αποκλειστικά ελεγκτές) και ακόμα μεγαλύτερο χαράτσωμα των επιβατών, είτε μέσω των κεντρικών επιχειρήσεων ΜΜΜ είτε μέσω των δημοτικών, που καλούνται να αναλάβουν μεγαλύτερο κομμάτι τα επόμενα χρόνια. Αυτά τα προβλήματα εδράζονται στην απαξίωση όλων των δικαιωμάτων του λαού από ένα σύστημα κι ένα κράτος που μόνο κάτω από την πίεση των αγώνων του λαού μπορεί να επιστρέψει έστω μέρος της υπεραξίας που υφαρπάζει.
Το δεύτερο μέρος του άρθρου δημοσιεύτηκε στην Προλεταριακή Σημαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου