Ισχυρά ερείσματα και 3μερείς συμμαχίες: Το αποκούμπι της αστικής “μας” τάξης

Τουλάχιστον τρεις φορές μέσα σε διάστημα λίγων λεπτών χρειάστηκε ν' αναφερθεί στα ισχυρά (διεθνή) ερείσματα της χώρας ο Τσίπρας με το πέρας της έκτακτης συνεδρίασης του Κυβερνητικού Συμβούλιου Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 16 Ιούνη. Το λιγότερο δύο φορές αναγκάστηκε ν' αναφέρει τις τριμερείς συμμαχίες (με Ισραήλ, Κύπρο, Αίγυπτο) στην περιοχή που προωθεί υποτίθεται η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ολόκληρη η δήλωση, πέρα από την “ασφάλεια” που απέπνεε σ' όσους την άκουσαν, αποκάλυψε χωρίς φτασίδια την πεμπτουσία της υπόστασης της τάξης τα συμφέροντα της οποίας διαχειρίζεται και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα αυτά τα “συνταρακτικά” έγιναν με βάση τις γεωτρήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη από τουρκικής πλευράς μέσα στην ανακηρυχθείσα από ελληνοκυπριακής πλευράς ΑΟΖ. Το παιχνίδι χοντραίνει με τα ενεργειακά και η αστική τάξη της χώρας μας επικαλείται το από γεννοφάσκια της βασικό της χαρακτηριστικό, εμφανίζοντάς το ως δικό της “επίτευγμα” και “ατού”. Την εξάρτηση, την υποτέλεια και την “νομοτέλεια” παροχής υπηρεσιών που προσφέρει δίνοντας όρκους πίστης στα δυτικά αφεντικά της, τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Άλλωστε, όταν έχεις τέτοια “στηρίγματα”, είναι αδύνατον να...“πέσεις”. Προς τι λοιπόν η αγωνία και η σύγκλιση ενός οργάνου που συνέρχεται σε περιόδους σοβαρών κρίσεων ή επαπειλούμενων γεγονότων;

Είναι φανερό και στον πλέον ανυποψίαστο ότι “αφ' εαυτού της” η ιθύνουσα τάξη έχει αδυναμία αντιμετώπισης της “τουρκικής προκλητικότητας”, όπως λέει. Θα προσθέταμε, εμείς οι κομμουνιστές, οπωσδήποτε και κυρίως αδυνατεί ν' αντιμετωπίσει το λαό, στο βαθμό που συγκροτημένος σε δύναμη αναμέτρησης διεκδικεί την πολιτική εξουσία - και επ' αυτού τα ιστορικά παραδείγματα δεν λαθεύουν. Εξίσου πρόδηλο όμως είναι και το γεγονός ότι αναγνωρίζει κι επαυξάνει το ρόλο του διεθνούς (δυτικού) παράγοντα. Ιδιαίτερα σήμερα, που η τούρκικη αστική τάξη βρίσκεται σε κόντρα με τα κοινά αφεντικά, χρειάζεται ξανά και ξανά να υπογραμμίζεται ο κυρίαρχος ρόλος τους σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Είναι αυτός που κάνει τη διαφορά και διαμορφώνει τους συσχετισμούς δύναμης υπέρ ή κατά των αστικών τάξεων που διεκδικούν κάθε μια για λογαριασμό της πεδίο και ρόλο ύπαρξης και αναπαραγωγής. Μόνο που πρέπει να συμπίπτουν ως προς τη φορά τα συγκεκριμένα συμφέροντα. Η δική “μας” πολιτικοοικονομική ελίτ είναι ξεκάθαρη: συμφέρον της είναι ό,τι συμφέρει τους προστάτες της. “Στρατηγική” της παραμένει το “ανήκομεν εις την δύσιν”. Δεν υφίσταται κάποια “αγωνία” ως προς αυτό. Ή μήπως χρειάζεται να καταθέτει τα διαπιστευτήρια εκεί που πρέπει άοκνα, ξανά και ξανά;

Ευελπιστεί η άρχουσα τάξη “μας”, λοιπόν, να ποντάρει σωστά και να βρεθεί με τη πλευρά των νικητών στον ακήρυχτο 3ο παγκόσμιο πόλεμο που επί της ουσίας έχει ξεκινήσει. Πριν από αυτό διατρανώνει την φύση της και αναμένει ανταλλάγματα για τις καλές της υπηρεσίες. Οι ιμπεριαλιστές, ωστόσο, κάνουν τους δικούς τους λογαριασμούς. Συμβατούς ή όχι με τους υποτακτικούς τους, λίγη σημασία έχει. Σήμερα, “δυστροπεί” η αντίπαλη τουρκική αστική τάξη και οι εγχώριοι καταπιεστές κι εκμεταλλευτές μας μωραίνονται, νομίζοντας ότι όπου να 'ναι “πιάνουν την καλή”. Έχει ο καιρός, όμως, γυρίσματα και μια ανατροπή του παρόντος σκηνικού δεν μπορεί ν' αποκλειστεί. Και τότε οι χίμαιρες ίσως καταρρεύσουν με πάταγο.

Όλα αυτά τί μας αφορούν, ίσως αναρωτηθεί κάποιος “αφελής”. Είναι η νεολαία και ο λαός μας που θα κληθεί να υλοποιήσει τα πάσης φύσης “οράματα” στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Είναι ο ανθός του κόσμου που θα μετατραπεί σε αναλώσιμη ύλη, ενώ οι γόνοι των γνωστών “πατριωτών” θα “διαχέονται” ανά τας Ευρώπας ή και πέραν του Ατλαντικού. Πόσο απέχει ένα σενάριο αλληλοσφαγής Ελλήνων, Τούρκων και Κούρδων εργατών κι εργαζομένων, για το κέρδισμα επιρροής των μεγάλων αφεντικών σε βάρος ανταγωνιστών τους; Οι διάφοροι Τσίπρες της αστικής πολιτικής μόνο απέχθεια θα έπρεπε να αποπνέουν σε κάθε καλοπροαίρετο λαικό άνθρωπο για το μέγεθος της απάτης, της διαστρέβλωσης των δεδομένων και του κυνισμού που θέλει τους ιμπεριαλιστές να φιγουράρουν ως “εγγύηση” και “στήριγμα” της ίδιας της ζωής των λαικών μαζών.

Μόνο η φιλία, η αλληλεγγύη και η κοινή αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών της περιοχής μπορούν να σταματήσουν την κρεατομηχανή που έχει πάρει μπροστά. Σε αυτό δεν χωρά η παραμικρή αυταπάτη. Είναι αυτή η καθοριστική παράμετρος που πρέπει όλοι μας να δουλέψουμε για να γίνει πραγματικότητα.

Σ.Π.