Η δεξιά δεν επιστρέφει, γιατί ποτέ δεν είχε φύγει - Ο λαός τους γύρισε την πλάτη!

Ο λαός γύρισε την πλάτη και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Τα μεγάλα ποσοστά αποχής, που σήμερα έσπασαν κάθε ρεκόρ κινούμενα μεταξύ του 60 με 70%, έβγαλαν περιφερειάρχες και δημάρχους που στηρίζονται στην καλύτερη περίπτωση από λίγο ή περισσότερο πάνω από τους μισούς του 1/3 του ελληνικού λαού. (Για να έχουμε εικόνα στους δεύτερους γύρους των αυτοδιοικητικών του 2014 η αποχή κινήθηκε γύρω στο 40%, όσο και στους πρώτους γύρους της ίδιας χρονιάς).

Στις ευρωεκλογές τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων που αποτελούν τους πυλώνες αυτού του συστήματος της εξάρτησης, της υποτέλειας και της εξαθλίωσης του λαού τα καθιστούν ...αισχρές μειοψηφίες! Προς δόξαν της δημοκρατίας τους που όταν αφορά σωματεία ή άλλες μορφές οργάνωσης του λαού και της νεολαίας απαιτούν ακόμη και για τις πιο απλές αποφάσεις το 50+1 των εγγεγραμμένων μελών τους αλλά όταν πρόκειται για την διακυβέρνηση του τόπου αναγορεύουν σε ...πλειοψηφία το 18.5% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό ποσοστό της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές. Προς δόξαν μιας δημοκρατίας που επιτρέπει στον Κώστα Μπακογιάννη να πανηγυρίζει ότι είναι ...πλειοψηφία με τους σημερινούς 96.000 ψήφους (ή τις 89000 της προηγούμενης Κυριακής) στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας την ώρα που σήμερα ψήφισε μόλις το 1/3 (ή αλλιώς το 33.4%) όσων έχουν δικαίωμα ψήφου σε αυτή την πόλη (465.000) και που οι επίσημα μόνιμοι κάτοικοί της ξεπερνούν τις 650.000 κάτι που μάλλον έχει αλλάξει αρκετά προς τα πάνω από το 2011, πάλι με δικούς τους υπολογισμούς! Με λίγα λόγια οι 96.000 είναι περισσότεροι από τους 369.000 που δεν τον ψήφισαν!

Την ανυποληψία τους την παραδέχονται εμμέσως πλην σαφώς μεταξύ χαμόγελων και πανηγυρισμών ακόμη και οι εκπρόσωποι της Ν.Δ. στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ αφού πλέον δεν μπορούν να αγνοούν την αποχή, όπως δεν μπορούν να την αγνοούν και τα παπαγαλάκια τους που τούς τονίζουν ότι ο χάρτης δεν βάφτηκε μπλε επειδή τους στήριξε ο λαός ή επειδή ελπίζει σε κάτι αλλά γιατί εξέφρασε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη τσαντίλα του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος με την πολιτική του έχει στρώσει μια χαρά το έδαφος για να ενταθεί η επίθεση εναντίον του με οποιονδήποτε κυβερνήτη.

Η δεξιά δεν επιστρέφει, γιατί ποτέ δεν είχε φύγει!

Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του πλέον επιλέγει τη μέθοδο του ωμού εκβιασμού απέναντι στο λαό για την προεκλογική -και ταυτόχρονα μετεκλογική- περίοδο, ώστε να καταφέρει να κλείσει τη διαφορά του 9,5% που τον χωρίζει από τη ΝΔ, με βάση το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών.

Ως κεντρικό δίλημμα των εκλογών παρουσιάζει το δίπολο προόδου και οπισθοδρόμησης, φιλολαϊκής πολιτικής και κοινωνικής ισοπέδωσης, ως κεντρικό διακύβευμα το μέλλον ενός ολόκληρου λαού. Ως καθοριστικές τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη και την "μεταμνημονιακή" δήθεν προοδευτική κατεύθυνση του Τσίπρα.

Ο λαός απειλείται και εκβιάζεται ανοιχτά ότι αν επιλέξει τη ΝΔ θα χάσει το χαρτζιλίκι που ονομάστηκε 13η σύνταξη και τις επικουρικές συντάξεις, τις 120 δόσεις, την προστασία της πρώτης κατοικίας και την αναστολή των πλειστηριασμών, την κατάργηση του υποκατώτατου, τη μια πρόσληψη για μια αποχώρηση στο Δημόσιο και το πάγωμα των αυξήσεων σε ρεύμα και νερό.

Η επάρατος δεξιά θα τα κάνει όλα αυτά, λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει; Γιατί το μόνο στο οποίο έχει δεσμευθεί είναι ότι θα ασκεί "φιλολαϊκή" πολιτική όσο του επιτρέπουν τα όρια που θέτουν οι δημοσιονομικοί στόχοι. Γιατί όσο κι αν πανηγυρίζει για την έξοδο από τα μνημόνια, η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται στη μέγγενη της εποπτείας των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι πάντα θα έχουν την τελευταία λέξη σε κάθε πτυχή της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Κυρίως γιατί η όποια ανοχή επιδεικνύουν αυτό το διάσημα οι ιμπεριαλιστές δε σημαίνει το τέλος της επίθεσης, αλλά μια κάλπικη προσπάθεια να εξαγοραστούν συνειδήσεις με ψίχουλα που επιστρέφονται προεκλογικά στο λαό, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους από τους πακτωλούς που τους έχουν κλαπεί. Μια προσπάθεια από την οποία δεν επιδιώκει να επωφεληθεί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλο το αστικό πολιτικό σύστημα. Έτσι ώστε να είναι ισχυρότερο για να περάσει εκ νέου στην επίθεση απέναντι σε ένα λαό ακόμα πιο αδύναμο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε και προώθησε την αντιλαϊκή πολιτική με όλες του τις δυνάμεις και με ζηλευτή συνέπεια αυτά τα τέσσερα σχεδόν χρόνια που είναι στην εξουσία. Ο σημερινός εκβιασμός του περί επανόδου της …επάρατου είναι πραγματική πρόκληση για το λαό, γιατί αν κάποιος της έστρωσε φαρδύ και άνετο το δρόμο για να επιστρέψει, αυτός ήταν ο ίδιος με την πολιτική του και όχι ο λαός με την ψήφο του.

Ποιος ψήφισε το τρίτο -και ακριβότερο- μνημόνιο, με τα ίδια επιχειρήματα που είχαν περάσει και τ’ άλλα δύο, ότι αυτός ήταν ο μονόδρομος για τη χώρα; Ποιος συγκυβέρνησε με εθνικιστές, ακριβώς για να προχωρήσει αυτό το μνημόνιο;

Ποιος συνέχισε να κόβει μισθούς και συντάξεις και να φορτώνει αβάσταχτα φορολογικά βάρη στο λαό, ελαφρύνοντας, ταυτόχρονα, το κεφάλαιο, το οποίο ζητούσε, προφανώς, κι άλλες ελαφρύνσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ του τις υποσχόταν; Ποιος δεσμεύτηκε για τα δυσθεώρητα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060, περνώντας τη θηλιά στο λαιμό του λαού, των παιδιών του και των εγγονιών του; Ποιος έκανε ηλεκτρονικούς τους πλειστηριασμούς, ώστε να αποκλειστεί έστω και η δυνατότητα αντίδρασης και αλληλεγγύης από το λαό;

Ποιος ήταν αυτός που, αντί να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τον εκσυγχρόνισε; Που εξακολούθησε την πολιτική της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής; Που ούτε καν στο θέμα των διοδίων δεν ήταν συνεπής;

Ποιος έδωσε γη και ύδωρ σε ευρωπαίους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές, σε βαθμό που εκείνοι να …στάζουν μέλι για την κυβέρνηση Τσίπρα; Ποιος υποθήκευσε το μέλλον του λαού και της χώρας, υποτάσσοντάς τους στα πολεμοχαρή σχέδια του ΝΑΤΟ και του Τραμπ;

Κι όταν όλα αυτά τα κάνει ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, η προσφορά στο σύστημα είναι διπλή. Γιατί όχι μόνο γίνεται η δουλειά, και μάλιστα χωρίς να κουνιέται φύλλο, αλλά και δυσφημίζεται και συκοφαντείται η ίδια η έννοια, οι αξίες και οι αγώνες της Αριστεράς, αυτής, δηλαδή, που θα μπορούσε να βάλει φραγμό σε αυτήν πολιτική και να υπηρετήσει ουσιαστικά τα λαϊκά συμφέροντα, δίνοντας πραγματική προοπτική στις μάζες.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και με τους ΑΝΕΛ και χωρίς αυτούς, ήταν μια δεξιά κυβέρνηση, γιατί ακολούθησε πιστά μια δεξιά αντιλαϊκή πολιτική. Γι’ αυτό και η δεξιά δε θα επιστρέψει, γιατί ποτέ δεν είχε φύγει.

Γι’ αυτό και ο λαός γυρνά την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι μεγάλο μέρος του εγκλωβίζεται στο νέο δικομματισμό και στηρίζει τη ΝΔ είναι αποτέλεσμα της οπισθοχώρησης των αγώνων και της ανυπαρξίας του κινήματος με βασική ευθύνη του μεγαλύτερου μέρους της Αριστεράς που και αυτή είδε τα αποτελέσματά της να συρρικνώνονται. Κι αυτό είναι το βασικό πολιτικό διακύβευμα τόσο για το λαό, όσο για όσους επιμένουν στον πραγματικά αριστερό δρόμο.