Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, εργολαβικοί και συμβασιούχοι, οι τραγικές ελλείψεις προσωπικού στα Νοσοκομεία, η ταλαιπωρία εκατομμυρίων ανθρώπων από το σύστημα υγείας και τόσα ΔΕΝ αποτέλεσαν το κύριο θέμα της συνάντησης.
Βεβαίως, το σχετικό δελτίο τύπου που εξέδωσε η ΠΟΕΔΗΝ για τη συνάντηση, αναφέρεται σε πολλά από τα φλέγοντα ζητήματα της περίθαλψης, ωστόσο, λίγο παρακάτω, στο σημείο που αναφέρεται στις απαντήσεις του Υπουργού, δεν προκύπτει απολύτως τίποτα! Πέρα από "το σκέφτομαι", "θα δούμε" και θα "ακολουθήσω το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας" , τίποτα ουσιαστικό δεν "βγήκε" από αυτή τη συνάντηση.
Όπως φαίνεται, ήταν μια συνάντηση, στα πλαίσια στελεχών και παραγόντων, "εταίρων" που μπορεί να είχε κοινωνικό, επικοινωνιακό κλπ ενδιαφέρον, αλλά αμφιβάλουμε αν στην ουσία τους αφορούσε τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους.
Τέτοιες συναντήσεις είναι αναμενόμενες, όσο οι εργαζόμενοι έχουν "αναθέσει" τον αγώνα τους σε ηγεσίες που θεωρούν πως το να συναγελάζονται, να προτείνουν λύσεις (σε εχθρικές, εναντίον μας πολιτικές!), να είναι θεσμικοί συνομιλητές με την κάθε φορά πολιτική ηγεσία, είναι συνδικαλιστική απαίτηση! Το γεγονός ότι άλλες φορές , ανάλογα τους συσχετισμούς, ξεκατινιάζονται στα κανάλια, χωρίς ουσία ή συζητούν μεταξύ "τύρου και αχλαδίου" δεν αλλάζει το αποτέλεσμα που είναι η απογοήτευση, η απομαζικοποίηση της οργάνωσης και της αντίστασης των εργαζομένων. Άλλωστε κανένα κίνημα δεν αναπτύχθηκε ούτε τότε που ...μοίραζαν φασολάδα έξω από το Υπουργείο, ούτε θα αναπτυχθεί και τώρα...με την ευγένεια και τη σοβαρότητα απέναντι στη νέα κατάσταση.
Η κατάληξη όλων αυτών, είναι να βρισκόμαστε συνεχώς σε χειρότερη θέση, να χάνουμε όλο και περισσότερα δικαιώματα - που δεν είναι πολυτέλεια όπως προσπαθούν να μας πείσουν, να χειροτερεύουν όχι μόνο οι δικοί μας όροι ζωής, αλλά να συμπαρασύρονται προς τα κάτω και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που μάλιστα τους χρησιμοποιούν ως φόβητρο και μας βάζουν έντεχνα σε αντιπαράθεση.
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον της καθώς πρέπει "ακινησίας" είναι ευνόητο οι εργαζόμενοι να είναι ακινητοποιημένοι, να νοιώθουν αφοπλισμένοι απέναντι στην επίθεση που δέχονται. Να καταλαβαίνουν από τη μία, ότι το παιχνίδι είναι στημένο, ότι οι εκπρόσωποί τους είναι πολύ μακριά από τα δικά τους προβλήματα και τις ανάγκες, και από την άλλη να μην τους δίνεται η δυνατότητα να αναπτύξουν τους δικούς τους ουσιαστικούς, πραγματικούς και όχι εικονικούς και δι' αντιπροσώπων αγώνες. Σε πείσμα των ΜΜΕ που μας έχουν πείσει πως όλοι είμαστε αδαείς και ανίκανοι ενώ απομένει μόνο η υψηλή πολιτική τύπου "Harvard", η ιστορία δείχνει πως μόνο οι μαζικοί, πολύμορφοι πεισματικοί αγώνες των εργαζομένων μπορούν να δώσουν λύσεις, μικρές ή μεγάλες στις πραγματικές τους ανάγκες.
Δεν αμφισβητούμε - αλίμονο πως θα μπορούσαμε!, την υψηλή ή real πολιτική (άσχετα που πολλοί εκπρόσωποί της είναι κοινοί λωποδύτες...). Είναι αποτελεσματική, αλλά μόνο για τα συμφέροντα του εργοδότη, στο επίπεδο των εργαζομένων και γενικότερα του κεφαλαίου και του συστήματος στο επίπεδο της κοινωνίας.
Είναι όμως τελείως αποτυχημένη, ανατρέπεται και ματαιώνεται, όταν προσπαθεί να εφαρμοστεί σε κοινωνίες με ισχυρό διεκδικητικό κίνημα, μέσα σε περιβάλλον κινητοποίησης του λαού και των εργαζομένων.
Γι' αυτό χρειαζόμαστε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα καλλιεργεί αυτές τις αξίες, θα καλύπτει αυτές τις ανάγκες και κυρίως θα βάζει τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές σε πραγματικούς αγώνες.
...Ξεμακρύναμε λίγο από το πλαίσιο μιας απλής αναφοράς σε κάποια τυπική συνάντηση Υπουργού - συνδικαλιστικής ηγεσίας, που μάλιστα δεν είχε και ειδήσεις, αλλά τελικά υπάρχει αιτία ακόμα και στο τίποτα! Αυτήν επιχειρήσαμε να ψηλαφίσουμε!
Καλό ΣΚ!
http://flemig-hospital.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου