Θράσος όμως εδώ που τα λέμε τώρα να έχουν τα κατά τον υπουργό των άθλιων μεταφορών Καραμανλή «αποβράσματα», κατά την υφυπουργό εργασίας Μιχαηλίδου «ψυχικά νοσούντες» και κατά τον Ολάντ παλιότερα «φαφούτηδες» να πληρώνονται για τον κόπο τους και μάλιστα στην ώρα τους και το εξωφρενικότερο ασφαλισμένοι!!
Άλλο ένα συμβάν λοιπόν προστέθηκε στο καθημερινό θρίλερ επιβίωσης της εργατικής τάξης. Δίπλα στα προ ημερών εγκαύματα ειδικευόμενου δεκαεννιάχρονου μάγειρα με καυτό λάδι στην Κέρκυρα ένεκα της αγριότητας ενός σεφ. Πρωτομάστορα στη τέχνη της γαστριμαργίας αλλά και του ψυχοσωματικού βασανισμού. Τηρώντας την παράδοση των ατέλειωτων περιστατικών κακοποίησης βιοπαλαιστών και θαμμένων των περισσότερων από αυτά στη φοβέρα της ανεργίας και λοιπών εκβιασμών. Όπως πριν λίγο καιρό κάτι ανάλογο συνέβη με το αλύπητο γρονθοκόπημα διανομέα στην Αθήνα από το αφεντικό του. Αντάμα με την πληθώρα άλλων ακατάγγελτων παρόμοιων γεγονότων και όσων αυξητικά θα ακολουθήσουν.
«Μανωλαδοποιείται» λοιπόν ανά την επικράτεια το εργασιακό τοπίο αδιάκριτα για αλλοδαπούς και γηγενείς ανθρώπους του τίμιου μόχθου. Ανεβάζοντας την ευαρέσκεια του Μητσοτάκη του Β` στα ουράνια, εφόσον έτσι εκβαρβαρίζονται και σκλαβοποιούνται επί τα χείρω οι εκ καπιταλιστικού προοιμίου εκμεταλλευτικοί όροι διάθεσης της εργατικής δύναμης. Τουτέστιν σταδιακά αίρονται όλα τα «σοβιετικά» αναχώματα της ασύδοτης δράσης της ντόπιας ολιγαρχίας και των ιμπεριαλιστικών κηδεμόνων της. Προϋπόθεση ζωτική για την κυριολεκτικά επί πτωμάτων (εργατικά «ατυχήματα»- δολοφονίες) ανάπτυξη της εθνικής Τους οικονομίας, απογείωση της κερδοφορίας της παρασιτοκρατίας και προσέλκυση των διεθνών αρπακτικών και αρχιλήσταρχων ξένων επενδυτών.
Ολωσδιόλου τυχαία εξάλλου δεν είναι η έξαρση αυτού του κατάπτυστου φαινόμενου. Φυτρώνει στην καμένη γη και εύφορο έδαφος επέλασης του κεφαλαίου παγκόσμια και καρπίζει πλούσια λόγω των καταθλιπτικά αρνητικών (για τους αποκλειστικά παραγωγούς αγαθών) ταξικών συσχετισμών.
Εντάσσεται επίσης σε μια άτυπη σταυροφορία εκμηδένισης του ηθικού της εργατιάς. Τσακίσματος της υπόληψης και περηφάνιας της. Γονατίσματος της αυτοπεποίθησης και διάθεσης αντίστασης της. Αντικατοπτρίζει με τον πιο ανάγλυφο και απροσχημάτιστο τρόπο την εδώ και δεκαετίες εκδηλωμένη και κλιμακούμενη εκστρατεία ισοπέδωσης των παλιότερων κατακτήσεων της. Μονολεκτικά δε, την ζωοποιεί. Καθιστώντας την έρμαιο, βουβό, τιποτένιο και αναλώσιμο έμψυχο υλικό της δικής τους παραμυθένιας ευμάρειας και των όποιων ακόμη αγριότερων μελλοντικών επιδιώξεων.
Γιατί αλήθεια, πόσο απέχει η βάναυση συμπεριφορά από ορισμένους «άξεστους» επιχειρηματίες σε βάρος των σύγχρονων ειλώτων τους συγκριτικά με τον επίσημο, συστηματικό και συστημικό ξυλοδαρμό, τον οποίο υφίστανται από το «ευπρεπές» αστικό κράτος και τις «δημοκρατικά» εκλεγμένες κυβερνήσεις; Μέσω του απελπιστικού στραγγίσματος μισθών και συντάξεων, ραβδισμού με ρόπαλα των ΜΑΤ, σκληρής φορολεηλασίας, αντεργατικής νομοθεσίας και δικαστικών αποφάσεων βουτηγμένες στην ταξική εμπάθεια.
Μήπως αυτές οι βιαιοπραγίες συγκεκριμένων «παραβατικών» εργοδοτών (που τάχατε αμαυρώνουν την «ενάρετη» εικόνα των υπόλοιπων συναδέλφων τους) δεν είναι αυτοφυείς, αλλά συνιστούν μικροσκοπικές παραφυάδες μιας κεντρικής ρίζας; Εκείνης της πολύμορφης και θεσμικής βίας των εξουσιαστών;
Ασκείται επιπρόσθετα μικρότερης έντασης βία από αυτούς τους «υπερβολικούς», «παραφερόμενους» και «μεμονωμένους» εργοδότες αντίθετα με εκείνη τη μάζα των δήθεν αξιοπρεπών, που απολλύουν νόμιμα για ψύλλου πήδημα κάνοντας έξωση στην κόλαση της ανεργίας οικογενειάρχες και μη; Ανήθικα μέχρι και σε έγκυες; Που καταναγκάζουν σε υπερωριακή, εξοντωτική, εξευτελιστικά αμειβόμενη και συχνά απλήρωτη κιόλας δουλειά; Περιφρονώντας παράλληλα στοιχειώδεις συνθήκες προστασίας της ασφάλειας και ζωής των εργατών τους;
Άραγε η πανάκεια του προβλήματος είναι η υποκριτική απαίτηση του χρεωμένου με βαριά αντεργατική πολιτική ΣΥΡΙΖΑ προς τη ΝΔ για ακύρωση της σχεδιαζόμενης ουσιαστικά υποβάθμισης της Επιθεώρησης Εργασίας; Αν και ο υποβιβασμός του ΣΕΠΕ έχει σοβαρή σηματοδότηση, φυσικά και όχι. Μιας και αυτό το όργανο συνιστά ένα διαμεσολαβητικό εργαλείο σύγχυσης, όχι πάντοτε αδέκαστο και αμερόληπτο, άνωθεν ελεγχόμενο, φορέα ψευδαισθήσεων και κινηματικά υπονομευτικό - αδρανοποιητικό.
Οπωσδήποτε ο κάθε εργοδότης και κεφαλαιοκράτης στα όνειρα τους λιγουρεύονται (όπως θα έλεγε και ο υπουργός Ανάπτυξης των μειοψηφικών συμφερόντων Άδωνις) νοσταλγικά να κρατούν το καμουτσίκι και να χαράζουν την πλάτη των εργαζόμενων. Υποχρεώνοντας τους να τους υπηρετούν από ήλιο σε ήλιο και δίνοντας τους (όπως έκαναν άλλωστε οι πρόγονοι τους δουλοκτήτες) ψίχουλα επιβίωσης στις παρυφές της λιμοκτονίας.
Όμως κάθιδροι ξυπνούν συχνά με έναν εφιάλτη. Αυτόν δηλαδή των (ιστορικά πεπερασμένων δυνατοτήτων) Σπαρτακικών εξεγέρσεων. Καθότι η βία, η ανέχεια, ο κατατρεγμός, οι πολεμικοί υπολογισμοί και συνάμα παράγοντας εκτίναξης στα ύψη των συμφορών του λαού συμβάλλουν ακούσια στην κυοφορία τέτοιων ξεσηκωμών. Μονάχα όμως που στην εποχή μας θα περιέχουν κάτι σαρωτικά διαφορετικό. Το μπολσεβίκικο μπόλι…….
Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και στην Αμερική, όταν κατέρρεαν στοές με πολύνεκρες συνέπειες, έτρεχαν οι ιδιοκτήτες των ορυχείων με την αγωνία πόσα γαϊδούρια (δυσεύρετα και επομένως πολύτιμα υποζύγια) καταπλακώθηκαν. Αδιαφορώντας πόσα δίποδα όντα σκοτώθηκαν, εφόσον υπήρχε μεταναστευτική πλημμυρίδα και άρα υπεραφθονία και ευκολία αντικατάστασης δωρεάν των απωλειών. Σε τέτοιο ακριβώς επίπεδο ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ και ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ πασχίζουν οι κυρίαρχοι να οδηγήσουν ξανά την εργατική υπόσταση.
Εντούτοις στις ΗΠΑ και στην ίδια περίοδο μεγαλούργησε σαν συνδικαλιστής και πρωταγωνιστής των τότε πολυαίμακτων συγκρούσεων ο εκτελεσμένος από τον στρατό κρητικός Λούης Τίκας. Με την αυταπάρνηση και ηρωική του θυσία συνέβαλε στην κατοχύρωση σημαντικών δικαιωμάτων, αφήνοντας μας σπουδαίες διδαχές.
Η οργάνωση, αντίσταση και πάλη του λαού αποτελεί το μοναδικό γιατρικό για την όξυνση του φαινόμενου της χειροδικίας των αφεντικών. Ζώντας σε μια κοινωνία όπου όντας πεινασμένος, δεν θα τρέμει στον πρώτο θυμό του αφεντικού. Οραματιζόμενος μια νέα κοινωνία χωρίς αφεντικά.
Κ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου