Ο εργαζόμενος – νούμερο στην ψηφιακή εποχή των εργοδοτών

Αμείλικτα τα ερωτήματα! Με τη δημιουργία ηλεκτρονικού μητρώου μελών των συνδικαλιστικών οργανώσεων ή με το φαινόμενο της συνδικαλιστικής νοθείας και τα σωματεία-σφραγίδα; Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία για την ανάδειξη των ΔΣ και τη λήψη απόφασης για απεργία ή με τους τραμπουκισμούς της μειοψηφίας, τα μικρά ποσοστά συμμετοχής και την παρεμπόδιση των εργαζομένων στη λήψη σημαντικών αποφάσεων; Με τον υγιή και ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό και τη διαφάνεια ή με τον εργατοπατερισμό και τα «μαϊμού» σωματεία των εργοδοτών; Πρόκειται φυσικά για διλήμματα που θέτουν οι… παραδοσιακοί υποστηρικτές του εργατικού κινήματος, οι ασυμβίβαστοι υπερασπιστές του συνδικαλισμού και των απεργιών! Δηλαδή, η κυβέρνηση, το υπουργείο εργασίας, ο ΣΕΒ και οι εργοδοτικές ενώσεις, αλλά και η τρόικα των «δανειστών» καθώς και η «μαχητική» καθεστωτική δημοσιογραφία. Αυτοί δηλαδή που αφρίζουν και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «συνδικαλισμός» και «απεργία».

Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Τέτοιο ενδιαφέρον για τον «σωστό» συνδικαλισμό από τους ορκισμένους εχθρούς του; Και μάλιστα από όσους οδήγησαν τον συνδικαλισμό στον σημερινό εκφυλισμό, βοηθούμενοι φυσικά και από τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές παρατάξεις; Μέχρι και ειδική ιστοσελίδα ετοιμάζεται, από πλευράς κυβέρνησης και εργοδοτών, στην οποία θα δημοσιοποιούν τις ανακοινώσεις τους τα σωματεία, ώστε να αποφεύγονται οι αφίσες. Σκέφτονται, δηλαδή, στα σοβαρά να οργανώνουν και να ανακοινώνουν οι ίδιοι, η κυβέρνηση και η εργοδοσία, τους εργατικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες! Και με τα ηλεκτρονικά μητρώα των σωματείων στην κατοχή τους. Ο κρατικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός στο αποκορύφωμά του.

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, στο βαθμό που είναι εργαζόμενος που διεκδικεί οργανωμένα, ότι η επιβολή του «εξ αποστάσεως συνδικαλισμού» είναι το επιστέγασμα μιας αντεργατικής πολιτικής που κυριαρχεί στην «αγορά εργασίας», με πλήθος άλλων αντεργατικών διατάξεων που, με περίσσιο θράσος, παρουσιάζονται σαν φιλεργατικές. Γιατί η κήρυξη απεργίας δεν είναι ένα δημοψήφισμα «έκφρασης γνώμης». Είναι μια απόφαση που παίρνεται με όρους μάχης, που απαιτεί κλίμα ξεσηκωμού, σχέδιο και κινήσεις απάντησης στην αντίδραση του αντιπάλου, αλληλεπίδραση και συλλογική ευθύνη για μια απόφαση που έχει σε κάθε περίπτωση ένα κόστος. Δεν γίνεται επομένως -δυστυχώς γίνεται απ’ ό,τι φαίνεται και χωρίς πολλή σκέψη- να αντιμετωπίζεται η ηλεκτρονική ψηφοφορία σαν μια ακόμη διευκόλυνση από τις τόσες που μας προσφέρει η τεχνολογία.

Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (που ενδιαφερόταν και αυτή για το «καλό των εργαζομένων») επέβαλε, υπό την εποπτεία της… επίσης φιλεργατικής τρόικας, τον απεργοκτόνο νόμο για απαρτία του 50+1 των ενεργών μελών για την κήρυξη απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία, προβάλλοντας σαν δημοκρατική διαδικασία μια λογική «ο χαμένος (και αμέτοχος) τα παίρνει όλα», ακυρώνοντας τα καταστατικά των σωματείων. Τώρα συμπληρώνεται η «απεργοκτονία» με την ηλεκτρονική ψηφοφορία και το φακέλωμα των εργαζομένων για μια «δημοκρατία του like» που διαμορφώνουν τα κανάλια και τα social media του κατεστημένου. Μια «δημοκρατία» του ίντερνετ και των ΜΜΕ, όπου επικρατούν… βαθυστόχαστοι στοχασμοί της στιγμής, όπως ότι «δημοκρατία σημαίνει το δικαίωμα της πλειοψηφίας να θέλει φασισμό»! Από αυτό το «κουρκούτι» σκέψεων θα αποφασίζουμε αν πρέπει ή όχι να κάνουμε απεργία.

Ποντάρουν, λοιπόν, στην αποδόμηση της συλλογικής σκέψης και δράσης, πράγμα που σχετίζεται με την αποδόμηση της σκέψης και της δράσης γενικώς. Ώστε π.χ. η κατάργηση του «βάσιμου λόγου» απόλυσης, που αύξανε -έστω και ελάχιστα- τον βαθμό δυσκολίας για τον εργοδότη, να παρουσιάζεται από την κυβέρνηση σαν μέτρο που προφυλάσσει τον εργαζόμενο από τη… διαπόμπευσή του ως «κακού εργαζόμενου». Γιατί, ξέρετε, μόνο «κακοί» εργαζόμενοι απολύονται στην Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα είναι ένα μέτρο απελευθέρωσης των απολύσεων χωρίς αιτιολόγηση και αποζημίωση από τον εργοδότη. Όπως συμβαίνει και με την καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων για πάνω από δυο μήνες, που συνεπάγεται πλέον την αυτόματη λύση της εργασιακής σχέσης. Δηλαδή, την απόλυση του εργαζόμενου για να… προφυλαχτεί από την ομηρία. Εντύπωση προκαλεί ότι η παραπάνω διάταξη αποτελεί… βελτιωτική εκδοχή μιας τροπολογία του 2017 που κατέθεσε το ΚΚΕ και συμφώνησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να προσδιορίζεται ο χρόνος της μη καταβολής των δεδουλευμένων. Για να αποδειχθεί ακόμη μια φορά ότι στο σημερινό σύστημα οι «καλές προθέσεις» της συνδιαχείρισης μέσω «φιλεργατικών προτάσεων νόμων» στη βουλή οδηγούν κατευθείαν στην εργασιακή κόλαση της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας.

Αντίστοιχα, η κατάργηση της προσχηματικής, έστω, συνυπευθυνότητας για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας μεταξύ πραγματικού εργοδότη και υπεργολάβου παρουσιάζεται σαν υπογράμμιση της ευθύνης του εργοδότη που μπορεί, ωστόσο, πάντα να επικαλεστεί άγνοια ή αδυναμία ελέγχου του υπεργολάβου. Αποτέλεσμα, το «λύσιμο των χεριών» του υπεργολάβου σαν δείγμα «υγιούς επιχειρηματικότητας» που σύντομα θα ακολουθήσουν και οι «κανονικοί» εργοδότες. Τα παραδείγματα «φιλεργατικών ρυθμίσεων» δεν έχουν τέλος.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται βέβαια ότι οι εργασιακές αλλαγές βοηθούν στη δημιουργία πολλών νέων θέσεων εργασίας, αφού ο εργοδότης προσλαμβάνει ευκολότερα εργαζόμενους με καθεστώς… εργασιακού μεσαίωνα. Επίσης, βοηθούν στην ταχύτερη εκδίκαση των εργατικών υποθέσεων στα δικαστήρια, αφού οι αποφάσεις θα βγαίνουν «τσακ-μπαμ» υπέρ του εργοδότη.

Η εργατική νομοθεσία, τόσο στα όσα προβλέπει όσο και στο πόσο εφαρμόζεται, αποτελεί ζήτημα συσχετισμών για το αν θα είναι υπέρ του εργαζόμενου ή υπέρ του εργοδότη. Μέχρι στιγμής οι εργοδοτικοί φορείς «ανοίγουν σαμπάνιες» με τις νέες εργασιακές διατάξεις της κυβέρνησης της ΝΔ και με την εργατική νομοθεσία που έχουν επιβάλλει, ενώ ο κρατικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός συμμετέχει με νευρική βουλιμία στο συμπόσιο. Να τους κόψουμε την όρεξη!

Προλεταριακή Σημαία