Για την πραγματική μνήμη της ευρωπαϊκής ιστορίας

Το γνωστό πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου στα πλαίσια της εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, θέλει την ΕΣΣΔ συνυπεύθυνη με την ναζιστική Γερμανία για το ξέσπασμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Θέλει, ως εκ τούτου, «σούζα» όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, να κηρύξουν την 23η Αυγούστου, μέρα «Ευρωπαϊκής Μνήμης των Θυμάτων Ολοκληρωτικών Καθεστώτων» τόσο σε ξεχωριστό για το καθένα εθνικό επίπεδο, όσο και πανευρωπαϊκό.

Πρώτη φορά ξεχειλίζει αντικομμουνισμό η ΕΕ; ΌΧΙ. Γνωστά αυτά. Αλλά ώρες-ώρες σκέφτεσαι ότι ο ανιστόρητος ιδεολογικός οχετός, βαθαίνει περίεργα και ύπουλα. Σε μια περίοδο που, με μια πρώτη ανάγνωση, δεν τον έχουν και πολλή ανάγκη. Και προσπαθείς να διακρίνεις όχι τόσο τι εξυπηρετεί (προχώρημα της φασιστικοποίησης κλπ), αλλά που άμεσα στοχεύει. Μαζί με αυτά, εκνευρίζεσαι και με το απύθμενο θράσος των νεκροθαφτών του κομμουνισμού. Ξανά μανά; Και πού θα φτάσει το ξαναγράψιμο της ιστορίας; Και πόση διαστρέβλωση πια;

Θέλουν λέει να καταδικάσουν, «όλες τις πλευρές», για το ξέσπασμα του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Αυτοί που βάζουν το χεράκι τους να κομματιάζεται η Συρία. Αυτοί που καθημερινά δολοφονούν πρόσφυγες και μικρούς Αηλάν στις θάλασσες και τις στεριές. Πρόσφυγες που ξεσπιτώθηκαν απ’ τις δικές του βόμβες. Αυτοί που ισοπεδώσανε κυριολεκτικά τη Λιβύη. Αυτοί που πρώτοι βάλανε το χέρι τους στο κομμάτιασμα της Γιουγκοσλαβίας. Που το ξαναβάζουν στην αναζωπύρωση των εθνικισμών και του πολέμου στα Βαλκάνια. Αυτοί που βομβαρδίσανε το Μάλι. Που χώνουν μαζί με τους αμερικάνους την ουρίτσα τους σε όλες τις πλευρές του πλανήτη. Αφρική, Μ. Ανατολή, Μεσόγειο, Βαλκάνια, Ουκρανία, Βενεζουέλα κλπ. Που ακονίζουν κάθε μέρα τις πυρηνικές τους κεφαλές. Αυτοί που μέχρι το ’60 είχαν ακόμη ΑΠΟΙΚΙΕΣ στις χώρες της Βόρειας (και όχι μόνο) Αφρικής. Αυτοί που μετατρέψαν την Κύπρο από πρώην αποικία σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο και απέραντη στρατιωτική βάση. Αυτοί που 20 χρόνια πριν τους αμερικάνους ήταν δερβέναγες και σφαγείς των λαών του Βιετνάμ και της Ινδοκίνας ευρύτερα. Αυτοί που «φύτεψαν» το ’48, το Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Αυτοί που μπήκαν στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο ουσιαστικά μόνο όταν κρίνανε ότι θα τον καθορίζανε τελικά ΑΛΛΟΙ! Εκείνοι που καρφώσανε την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ. Που μέχρι την τελευταία στιγμή πριν το 2ο παγκόσμιο, παρέα με την τότε Γερμανία σχεδιάζανε αλλιώς την τροπή και την εξέλιξή του. Και που γι’ αυτό κάνανε πλάτες στη Γερμανία, την εξοπλίζανε, τη χρηματοδοτούσανε και την παζαρεύανε, επειδή ακριβώς συνόρευε με τους ΚΑΚΟΥΣ. Αυτοί που πνίξανε στο αίμα την Αθήνα το Δεκέμβρη του ‘44 και τα βουνά της Ελλάδας μέχρι το ’49 μαζί με τις αμερικάνικες ναπάλμ. Αυτοί που, πριν καν ξεκινήσει ο 2ος, ΜΑΖΙ με τη «κακιά» Γερμανία στήσανε τον Φράνκο και τον Ισπανικό «Εμφύλιο» και περάσανε μαζί του πάνω από τα πτώματα των ισπανών δημοκρατών για να μην υπάρχουν ΚΑΚΟΙ μες την καρδιά της Ευρώπης. Αυτοί που ξεκίνησαν και τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Που μπουκάραν να κάνουν «εμφύλιο» στην Ρωσία μέχρι το ’21 επειδή τον σταμάτησε με την επανάσταση.

Ξαναγράφουν την ιστορία επειδή ξέρουν ότι Η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΕΥΡΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ και τον 1ο και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Κι ότι η επανάσταση του ’17, η ΕΣΣΔ, η πάλη των αντάρτικων κινημάτων, των αντιφασιστικών μετώπων, της 3ης Διεθνούς, των κομμουνιστών και των λαών ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ και τον 1ο και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Κι ότι για πόσες δεκαετίες μετά τους στοίχειωνε με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο και όλα τα αντιμπεριαλιστικά, αντιπολεμικά, επαναστατικά, ένοπλα, λαϊκά εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα όπου γης.

Θέλουν «ημέρα ευρωπαϊκής μνήμης κατά των ολοκληρωτικών καθεστώτων». Αυτοί που πνίγουν στα χημικά, στο ξύλο, όταν δεν κατεβάζουν άρματα μάχης απέναντι στα κίτρινα γιλέκα κηρύσσοντας στρατιωτικό νόμο. Αυτοί που επιστράτευσαν αύρες απέναντι στους διαδηλωτές πρόπερσι στο G20. Αυτοί που κηρύττουν στρατιωτικούς νόμους σε Γαλλία, Βέλγιο κλπ απέναντι στους «κακούς ισλαμιστές», που βέβαια οι ίδιοι εξοπλίσανε. Αυτοί που στην καρδιά της «φιλελεύθερης δημοκρατικής Ευρώπης», τη Γερμανία δικάζουν σε ισόβια αγωνιστές και κομμουνιστές με κατηγορία τις ιδέες τους. Όπως την ΑΤΙΚ. Αυτοί που ψηφίζουν τρομονόμους, μέτρα επιτήρησης και παρακολούθησης των λαών. Αλλά που θέλουν τους φασίστες λάσκα να γίνουν μέχρι και πρώτη μούρη σε μερικά ευρωπαϊκά κοινοβούλια, για να πηγαίνει το πράγμα όλο και δεξιότερα. Αυτοί που ανεβοκατεβάζουν φασιστικές κυβερνήσεις στην Ουκρανία και καίνε τα συνδικάτα στο Κίεβο. Που έχουν κάνει φίρμα τη Λεπέν, το ΑFD, τη Χρυσή Αυγή, τον Όρμπαν, τους σκανδιναβούς νεοφασίστες. Που καταστέλλουν λαούς και εργάτες όταν απεργούν κηρύσσοντας παράνομες τις απεργίες. Αυτοί που σε ορισμένα «πολιτισμένα δημοκρατικά» κράτη έχουν απαγορέψει τα κομμουνιστικά σύμβολα. Που στήνουν λευκά κελιά αλά Γκουαντανάμο. Αυτοί που απομονώνουν τους πρόσφυγες σα λεπρούς σε απομακρυσμένα νησιά και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με κατσαρίδες και περιττώματα. Εκείνοι που στήνουν τα σύγχρονα γκέτο στα γαλλικά προάστια και τα πνίγουν στην καταστολή αλγερίνους, μαροκάνους και βορειοαφρικανούς μετανάστες με κάθε αφορμή. Που πνίγουν στα χημικά και την καταστολή τους Βάσκους, Καταλανούς. Εκείνοι που μέχρι το ’80 ήτανε χαλαροί με τη 40ετή δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία. Και στην Πορτογαλία. Και στην Ελλάδα. Εκείνοι που τσάκιζαν με την αστυνομική βία τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στο γαλλικό Μάη. Που τακιμιάζανε με τα φασισταριά για να τσακίσουν τα νεολαιίστικα κινήματα στην Ευρώπη. Που στήσανε το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ σιδηρούν παραπέτασμα απέναντι στους λαούς και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Αυτοί που πραγματικά κατασκευάσανε τα «Κατίν». Αυτοί που κάνανε σαπούνια στα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους. Που έκαναν τις πραγματικές γενοκτονίες. Που καίγανε χωριά και ισοπεδώνανε πόλεις. Αυτοί που βομβάρδισαν τη Γκουέρνικα.Που στέλνανε σε εξορίες, φυλακές, αποσπάσματα, στρατοδικεία και βασανιστήρια του αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ. Που μαζί με τους αμερικάνους δολοφονήσαν Μπελογιάννη, Πλουμπίδη, Λαμπράκη, Πέτρουλα και άλλους τόσους. Που και με τις πλάτες τους ανέβηκε ο Χίτλερ και ο εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία. Που κάναν το φασισμό μόδα ήδη πιο μπροστά, με το Μουσολίνι, το Φράνκο, το Μεταξά. Που κυνήγαγαν, δίκαζαν και θανάτωναν τους κομμουνιστές. Τη Ρόζα, το Λίμπνεχτ, το Γκράμσι και τόσους ακόμα. Που θέριζαν τις επαναστάσεις στην Ευρώπη μετά την επιτυχία της Ρωσικής το ’17. Που κάνανε πλάτες στον Τσάρο μέχρι τελευταία στιγμή απέναντι στους άξεστους μπολσεβίκους. Και τους αμόρφωτους εργάτες. Και τους καθυστερημένους αγρότες.

Αυτοί καταγγέλλουν τα «ολοκληρωτικά καθεστώτα». Αυτοί είναι που «λυπούνται» για τα θύματα των πολέμων. Αυτοί είναι που θέλουν «φιλελεύθερα» καθεστώτα «μακριά από τον ολοκληρωτισμό». Ξαναγράφουν μανιωδώς την ιστορία. Θάβουν κάθε μέρα τον κομμουνισμό, το Στάλιν, τις «κομμουνιστικές δικτατορίες». Αλλά «ξεχνάνε» όλα τ’ άλλα. Τα τέρατα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Διότι εν τέλει, η θεωρία των δυο άκρων στοχεύει μόνο στο ένα. Γιατί τελικά τους χαλάει το σφυροδρέπανο και η πάλη των λαών μαζί με αυτό. Τα μόνα που 150 χρόνια συνιστούν το «φάντασμα του κομμουνισμού». Απέναντι στους «με δημοκρατικές ευαισθησίες» καταπιεστές. Κόντρα στους πολεμοχαρείς εκμεταλλευτές «που καταδικάζουν «όλους τους υπεύθυνους για τον πόλεμο».

Η πραγματική ευρωπαϊκή ιστορία, όπως και η παγκόσμια πάντα φτιαχνόταν, από τους λαούς. Όχι από τους δυνάστες τους. Τη μνήμη της πραγματικής ιστορίας τους, μόνο οι λαοί ήθελαν να τη θυμούνται. Αλλά πρέπει να την ξεχάσουν. Κι ας είναι ήρεμα τα πράγματα. Για να μην ξαναγραφτεί.

Μανώλης Γεμιστός