ΣΑΜΟΣ | Ποιες οι απαντήσεις στο νέο μεσαίωνα; Εκδήλωση - συζήτηση (5/10)

Το βαριά αντεργατικό-αντιλαϊκό νομοσχέδιο που η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί για ψήφιση με τον ψευδεπίγραφο τίτλο του «αναπτυξιακού», αποτελεί από μόνο του τρανταχτή διάψευση του μύθου της «κανονικότητας» που επίμονα πλασάρεται εδώ και χρόνια από τις κυβερνήσεις και τις δυνάμεις του συστήματος. Αυτά που προβλέπει και έρχεται να τα κάνει νόμο και καθημερινότητα για τους εργάτες, τους εργαζόμενους, το λαό και τη χώρα, το νομοσχέδιο αυτό στις παραπάνω από 100 σελίδες του, όχι μόνο δεν τελειώνουν το μνημονιακό εφιάλτη της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά αντίθετα τον δυναμώνουν!

➢ Λεηλασία του φυσικού και δημόσιου πλούτου της χώρας από το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, χωρίς κανένα φραγμό ή περιορισμό. Τα καζίνα του Ελληνικού, οι καταστροφικές εξορύξεις σε Θεσπρωτία, Χαλκιδική, οι ανεμογεννήτριες στα Άγραφα, το πάρτι της Fraport είναι μόνο ο πρόλογος αυτής της λεηλασίας.

➢ Ένταση της εκμετάλλευσης του κόσμου της δουλειάς σε ένα τοπίο ειδικών οικονομικών ζωνών, με κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με επέκταση των τοπικών και ατομικών συμβάσεων, με κατάργηση των όποιων ψηγμάτων προφύλαξης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με ενίσχυση ακόμα περισσότερο τις κάθε είδους ελαστικής εργασίας.

➢ Απαγόρευση ουσιαστικά του ταξικού συνδικαλισμού και του δικαιώματος στην απεργία και στη μαζική πάλη, καθώς τα δικαιώματα αυτά των εργατών και των εργαζομένων … μεταφέρονται στο κράτος και στον υπουργό Εργασίας!! Αυτοί είναι που θα αναλάβουν … την οργάνωση των συνδικάτων και της πάλης τους! Με ηλεκτρονικό μητρώο - χαφιέ για όλους, με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες που αυτές και όχι οι συνελεύσεις των εργαζομένων θα αποφασίζουν -υπό την αιγίδα του Υπουργείου- τα «βήματα», δηλαδή τη φυλάκιση του εργατικού κινήματος!

Όλα αυτά δεν έπεσαν βέβαια από τον ουρανό. Έρχονται ως συνέχεια και εξέλιξη των Υπερταμείων και της υποθήκευσης της χώρας στους ιμπεριαλιστές, ως συνέχεια και εξέλιξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πατάνε στα δεδομένα του ήδη διαμορφωμένου εργασιακού μεσαίωνα με τις ελαστικές σχέσεις να κυριαρχούν σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τις συλλογικές συμβάσεις να έχουν ήδη χτυπηθεί, στα ωράρια-λάστιχο και στην καταργημένη Κυριακάτικη αργία, στους μισθούς και στα μεροκάματα εξαθλίωσης, στην εκτεταμένη απληρωσιά και τη γενικευμένη ανασφάλιστη εργασία. Πάνω από όλα όμως η νέα αυτή άγρια επίθεση στηρίζεται στην πορεία δεκαετιών υποχώρησης και αποσυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Με βάση αυτή την πορεία ήδη κουμάντο στα συνδικάτα και στα σωματεία κάνουν το κράτος και η εργοδοσία. Με πραξικοπήματα και κάθε είδους «νόμιμες» επεμβάσεις που διώκουν και κρίνουν «παράνομες» απεργίες και αγώνες, αλλά και με ανοιχτή τρομοκρατία. Τη δουλειά συμπληρώνουν οι εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες που έχουν αποδειχθεί πολύτιμα στηρίγματα της πολιτικής του συστήματος. Αλλά και η υποτιθέμενη «αριστερή αντιπολίτευση» τους (ΕΣΑΚ-ΠΑΜΕ) εδώ και δεκαετίες πορεύεται με τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, της αποδοχής του κράτους μέσα στα συνδικάτα (πχ N.1264/82) , της απογείωσης των κοινοβουλευτικών αυταπατών μέσα στο εργατικό κίνημα, ενώ πρόσφατα κατέφυγε στα αστικά δικαστήρια για να βγει «λύση» στο ζήτημα της διοίκησης της ΓΣΕΕ!

Το νομοσχέδιο της ΝΔ -που έχει την ουσιαστική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, όλων των κομμάτων του συστήματος αλλά και των εργατοπατέρων- κραυγάζει σε όλους τους τόνους πως «νόμος είναι το συμφέρον του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών». Επιβεβαιώνει δηλαδή πως όλα τα χτυπήματα που δέχτηκαν τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα όλα τα προηγούμενα χρόνια όχι μόνο δεν θα αναιρεθούν στη λεγόμενη «μεταμνημονιακή εποχή», αλλά αντίθετα θα βαθύνουν ακόμα περισσότερο. Αυτή τη γραμμή συνεχίζει να διαλαλεί το ΔΝΤ, η Κομισιόν, ο ΣΕΒ, η Ξαφά, επιβεβαιώνοντας ότι η επίθεση δεν έχει πάτο! Αυτή η γραμμή του εργασιακού κάτεργου, πάει χέρι - χέρι με την συμφωνία που φέρνει ο Πομπέο -καλοδεχούμενος από όλες τις αστικές δυνάμεις - για την εσαεί ανακήρυξη της χώρας σε αμερικάνικη βάση και ορμητήριο των πολέμων των Αμερικανονατοϊκών.

Απέναντι στην επιχείρηση να υπαχθούν τα σωματεία στο κράτος και να αναιρεθεί ακόμα και η δυνατότητα της πάλης των εργατών και των εργαζομένων χρειάζεται να ανοίξει μια μεγάλη περίοδος πάλης και αγώνων. Πάλη και αγώνες με τους οποίους οι εργάτες και οι εργαζόμενοι θα στοχεύουν να ανακτήσουν και να συγκροτήσουν «από την αρχή» τα σωματεία τους και το κίνημα τους. Πάλη και αγώνες μέσα στους οποίους και με τους οποίους θα ανακαλύψουμε ξανά και συλλογικά πως το δίκιο, η ζωή μας και η προοπτική της απαλλαγής από ξένους και ντόπιους δυνάστες δεν είναι ζήτημα συνεννόησης και συμφωνίας με τον αντίπαλο. Κρίνεται και καθορίζεται με τον ταξικό συσχετισμό που εργάτες και λαός θα διαμορφώσουμε για λογαριασμό μας!