Με αφορμή ένα πρωτοσέλιδο + μια διεθνή συνάντηση

Στις 18 Οκτώβρη του 1981, στις βουλευτικές εκλογές, αναδείχθηκε σε πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με μεγάλο ποσοστό. «Επιτέλους» έφυγε η δεξιά από την κυβέρνηση και θα ξεκίναγε η πολυπόθητη… Αλλαγή. Στις 18 σοσιαλισμός ήταν η αυταπάτη! Με αφορμή την επέτειο κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο το εξώφυλλο του Ριζοσπάστη που βγήκε στις 19 Οκτώβρη 1981. Συνήθως χωρίς πολλά σχόλια, με ολίγη δόση πλάκας ή και με κάποιες προσπάθειες εξαγωγής συμπερασμάτων, λίγες και μαζεμένες όμως. Από πολλές πλευρές. Κυρίως όμως από πλευρές που εκείνη την περίοδο ανήκαν στο ΚΚΕ και κάποιοι έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο ως στελέχη του Κόμματος ή της ΚΝΕ.

Το 1981 ήταν χρονιά ορόσημο για την Αριστερά στο σύνολό της. Ακόμη και γι’ αυτά τα κομμάτια της που υποστήριζαν ότι ήταν ή και ήταν πράγματι κατά του ρεβιζιονισμού. Ήρθε μετά από μια μακρά περίοδο έντονης πολιτικοποίησης της νεολαίας και του λαού προς τα αριστερά, με επίσης έντονη την αμφισβήτηση των έως τότε πολιτικών του συστήματος, με νωπές ακόμη τις μνήμες από την Αντίσταση κατά των Γερμανών με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, την Αντίσταση κατά των επεμβάσεων των Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών με τον ΔΣΕ, των αγώνων των δεκαετιών του ’50 και του ’60, κατά της Χούντας πολύ περισσότερο. Η δυναμική του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος των προηγούμενων δεκαετιών, αν και στα τελευταία της, ήταν ακόμη παρούσα στα μυαλά και στις συνειδήσεις των εργατών, της νεολαίας, του λαού μας συνολικά.

Παρούσα όμως ήταν και μια άλλη δυναμική. Αυτή της διαπάλης στα πλαίσια του κομμουνιστικού κινήματος που ακολούθησε την ήττα των επαναστατικών δυνάμεων στη Σοβιετική Ένωση πριν καναδυό δεκαετίες, όπως και η ήττα των επαναστατικών δυνάμεων στη Κίνα ακριβώς εκείνα τα χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Μια διαπάλη που οδήγησε το κομμουνιστικό κίνημα και μαζί και την εργατική τάξη και τους λαούς στη διάλυση και στην αποσυγκρότηση. Αποτέλεσμά της ήταν, για λόγους που δεν είναι της ώρας, να επικρατήσουν οι αναθεωρητικές - ρεβιζιονιστικές δυνάμεις.

Το ίδιο και στα πλαίσια του ΚΚΕ, του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Μετά από έντονη διαπάλη τελικά επικράτησε το σημερινό ΚΚΕ ως το κόμμα συνεχιστής του Κόμματος που ιδρύθηκε το 1918, της ιστορίας του Κόμματος που ουσιαστικά διαλύθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και μετά, που τη σφραγίδα του κράτησαν αυτοί που το διέλυσαν ώστε να ανασυγκροτηθούν στο όνομά του και αφού ξεκαθάρισαν τις εσωτερικές τους διαφορές κατά τη διάρκεια της Χούντας και κυρίως μετά το ‘74. Οι δυνάμεις που αντιπάλεψαν αυτή την κατεύθυνση δεν μπόρεσαν να επικρατήσουν, ακόμη και τότε που από άποψη μαζικότητας τουλάχιστον ήταν στα καλύτερά τους, ακόμη και παρά το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ στην εξορία αλλά και στην Ελλάδα ήταν κόντρα σε αυτή την πορεία. Το πώς και το γιατί και πάλι δεν είναι της ώρας.

Αυτό λοιπόν που επικράτησε ως ΚΚΕ ήταν η απόλυτη έκφραση του συμβιβασμού με το σύστημα, του κυβερνητισμού, του κοινοβουλευτισμού, της ανάθεσης, της μετατροπής του εργατικού και λαϊκού κινήματος σε συμπλήρωμα του κοινοβουλευτικού αγώνα που αν και όποτε ξέφευγε θα έπρεπε με διάφορους τρόπους να ελέγχεται, να μετριάζεται και τελικά να σβήνει. Κύριο μέλημα ήταν η αναζήτηση από την Αριστερά κυβερνητικών λύσεων κάθε είδους σε συνεργασία με αστικές δυνάμεις του συστήματος που από το ίδιο το ΚΚΕ χαρακτηριζόταν ως δημοκρατικές. Από την «δημοκρατική» Ένωση Κέντρου μέχρι το «ριζοσπαστικό» ΠΑΣΟΚ. Οι ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές του ΚΚΕ έδωσαν ώθηση στην επικράτηση της ανύπαρκτης ουσιαστικά σοσιαλδημοκρατίας μέχρι το ’74 στην Ελλάδα στο πρόσωπο ενός καθαρά αστικού κόμματος -του ΠΑΣΟΚ- και στην επικράτησή της ως πιο γνήσιας έκφρασης του ρεφορμισμού.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο αυτό το εξώφυλλο ή απλά μια κακιά στιγμή. Εξέφραζε ακριβώς αυτά που επεδίωκε η ηγεσία του ΚΚΕ στο σύνολό της. Να γίνει αξιόπιστος συνομιλητής του συστήματος, να συμμετέχει σε κυβερνητικές λύσεις. Άλλωστε ο στόχος του 17% ομολογημένα δεν είχε άλλο σκοπό από το να εξαναγκάσει το ΠΑΣΟΚ να συγκυβερνήσει μαζί του για να πραγματοποιήσει στα σίγουρα την «αλλαγή» και με... δέλεαρ τη δημιουργία προϋποθέσεων για το πέρασμα στη Δημοκρατία του Λαού και στο Σοσιαλισμό!!! Το ειρηνικό πέρασμα, η (πραγματική) θεωρία των σταδίων σε όλη της το μεγαλείο που ξέρουμε πολύ καλά που οδήγησε το κομμουνιστικό κίνημα σε αυτό ζούμε σήμερα σε όλο του το μεγαλείο!

Μετά τις εκλογές του ’81 ο εκλογικός στόχος μετατράπηκε σε μόνιμη τακτική σε όλα τα επίπεδα. Από το κεντρικό πολιτικό ως το κινηματικό σε όλες τους τις εκδοχές. Σε αυτή της «πραγματικής αλλαγής» καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80. Το ΠΑΣΟΚ έπρεπε να πεισθεί πάση θυσία! Οι αυταπάτες στο λαό έπρεπε και αυτές να συντηρηθούν με κάθε τρόπο. Και παρά το όσα λέει σήμερα το ΚΚΕ δεν είναι ότι χάρη στη δική του «αντίσταση» το ΠΑΣΟΚ δεν το έβαλε στο τσεπάκι του. Το ΠΑΣΟΚ και το σύστημα στο σύνολό του αρνήθηκε στο ΚΚΕ το ρόλο του κυβερνητικού εταίρου για συγκεκριμένους λόγους. Δεν το φοβόταν, όπως δεν φοβόταν το ιταλικό, το γαλλικό και άλλα κόμματα που συγκυβέρνησαν και τελικά διαλύθηκαν. Δεν φοβόταν το σύστημα ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ θα μπορούσε να το …ανατρέψει. Άλλο ρόλο ήθελε γι’ αυτό και τον έπαιξε μια χαρά, ενώ όταν χρειάστηκε το σύστημα να του δώσει κυβερνητικές ευθύνες του τις έδωσε το ’89 και αυτό ανταποκρίθηκε επίσης μια χαρά. Ο ρόλος του ΚΚΕ ήταν να στηρίζει ή και να αρνείται τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ με …κριτικό τρόπο αλλά κυρίως ήταν και είναι ακόμη να ελέγχει το κίνημα, να το εμποδίζει να παίρνει πραγματικά χαρακτηριστικά αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής των πολιτικών του συστήματος ή και του ίδιου. Οι κόποι μιας ολόκληρης σχεδόν δεκαετίας -και όχι μόνο- ανταμείφτηκαν το ’89 και το κάλυμμα του τότε ΣΥΝ ή το ότι στις τότε κυβερνήσεις συμμετείχαν στελέχη του που πλέον δεν βρίσκονται στο χώρο του δεν το ξεπλένει. Άλλωστε ξεκάθαρη καταδίκη εκείνης της επιλογής ακόμη δεν έχει γίνει. Το μόνο που λέγεται είναι ότι η επιλογή αυτή έκανε κακό στο κόμμα. Αν δηλαδή δεν έκανε θα ήταν εντάξει;

Όσο για το σήμερα; Η ηγεσία του ΚΚΕ διατείνεται ότι έχει αλλάξει. Μετά από μια τριετία συνεχών διασπάσεων και αποχωρήσεων, τα χρόνια ’89- ’91 που όμως δεν σταμάτησαν εκεί, μετά από την παρά για ελάχιστους ψήφους επικράτηση της σημερινής του ηγεσίας κάπως έπρεπε να εξασφαλίσει την παρουσία του. Στην προσπάθειά του να επικρατήσει στα πλαίσια της Αριστεράς ανταγωνιζόμενο τον τότε ΣΥΝ και νυν ΣΥΡΙΖΑ, παιδιά από τη σάρκα του και οι δύο, κάπως έπρεπε να ξεχωρίσει. Λύση σε αυτό ήταν η λεγόμενη πορεία της επαναστατικής του αποκατάστασης όπως τη χαρακτήρισε το ίδιο. Δηλώνει ότι έχει ξεκόψει με όλες αυτές τις λογικές που το χαρακτήριζαν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Είναι όμως έτσι; Ο τρόπος που κινείται στο κίνημα το επιβεβαιώνει; Το επιβεβαιώνει η τακτική του των αμέτρητων προτάσεων νόμου που συνοδεύονται από διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ; Η πρακτική του στα σωματεία που ελέγχει και των οποίων η λειτουργία δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τα υπόλοιπα; Το επιβεβαίωσε η πυροσβεστική πρακτική του στα κατά καιρούς εργατικά και λαϊκά ξεσπάσματα των τελευταίων δεκαετιών με τη δικαιολογία της μη ωριμότητας των συνθηκών και της λαϊκής συνείδησης; Το επιβεβαιώνουν οι αναλύσεις του για το τι έγινε στη Σοβιετική Ένωση, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, στο ελληνικό, που αμφισβητούν και απορρίπτουν όλες αυτές τις επιλογές που οδήγησαν το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα σε νίκες; Οι αναλύσεις του για τη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο σκηνικό; Η μη αναγνώριση άλλης αντίθεσης πέραν της ταξικής από τη μια αλλά η υιοθέτηση από τη σκοπιά των… λαϊκών συμφερόντων και με αντιιμπεριαλιστικό κάλυμα στα εθνικά ζητήματα των επιδιώξεων της αστικής τάξης στην οποία μάλιστα κάνει και κριτική για υποχωρητικότητα απέναντι στην τούρκικη; Η συνολική του πρόταση;

Το σημερινό ΚΚΕ παραμένει το ίδιο με αυτό των δεκαετιών του ’60, του ’70 και δώθε. Παρά τα φαινόμενα δεν έχει αλλάξει. Η διαπάλη στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, όπως και στο διεθνές, για να αποκτήσει ξανά αυτά τα χαρακτηριστικά που θα οδηγήσουν την εργατική τάξη και τους λαούς σε νίκες συνεχίζεται, δεν έχει τελειώσει και θα κριθεί όχι σε κλειστά γραφεία και σε θεωρητικές αναζητήσεις ξεκομμένες από την ταξική πάλη, δεν θα κριθεί από τη συμμετοχή στο αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι αλλά μέσα στους αγώνες που θα ξεσπάσουν τα επόμενα χρόνια.

………………………

Σε συνέχεια του κειμένου που προηγήθηκε προσθέτουμε και ένα σχόλιο του σ. Ν.Χ. με αφορμή άλλη μια διεθνή συνάντηση κομμάτων με τα οποία συνεργάζεται και έχει καλές σχέσεις του ΚΚΕ. Με το ποιους προτιμά το ΚΚΕ να έχει συντροφικές και… κριτικές σχέσεις σε διεθνές επίπεδο μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για το κατά πόσο έχει πραγματικά αλλάξει τις κατευθύνσεις του. Γιατί άλλο είναι να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και διαφωνίες μέσα στα πλαίσια του κομμουνιστικού κινήματος και άλλο να ανέχεσαι ως τέτοιες "απόψεις" κομμάτων που ευθύνονται ακόμη και για σφαγές λαών!

Δείξε μου τους φίλους ….!

Άλλη μια συνάντηση που φιγουράρει η σάρα και η μάρα του διεθνούς ρεβιζιονισμού. Κόμματα που η πραγματική σχέση τους με το κομμουνιστικό κίνημα είναι ότι το δυσφημούν και το προβοκάρουν.

ΚΚ Ινδίας(μαρξιστικό): συμμετέχει -στα κρατίδια που έχει ή είχε κυβερνητικές θέσεις- στην επιχείρηση πράσινο κυνήγι ενάντια στο ναξαλίτικο κίνημα.


ΚΚ Ιράκ: συμμετείχε στο κατοχικό αμερικανόδουλο ''Ιρακινό Κυβερνητικό Συμβούλιο'' αμέσως μετά την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ.

ΚΚ Νότιου Αφρικής: συμμετείχε στη κυβέρνηση που έσφαξε τους απεργούς μεταλλωρύχους στο Μαρικάνα το 2012, ένα έγκλημα που έχει γίνει γνωστό ως Marikana massacre.

ΚΚ Κίνας: δεν υπάρχουν λόγια για τη συμμετοχή του κόμματος που κυβερνάει την χώρα που συναγωνίζεται με τις ΗΠΑ για το πιο άγριο καπιταλισμό στο πλανήτη.

Ας μη ξεχνάμε και το ΑΚΕΛ.....

Με αυτούς τι ακριβώς συζητάει το ΚΚΕ; Και μάλιστα κοκορεύεται με πρωτοσέλιδο στο Ρίζο...;

Το λιγότερο είναι ότι τους ξεπλένει και ότι συκοφαντεί τις απελευθερωτικές ιδέες του Κομμουνιστικού Κινήματος.

Άραγε ισχύει εδώ η λαϊκή παροιμία: ''Δείξε μου τους φίλους σου...";;