Αγωνιστική Κίνηση Εθνικού Τυπογραφείου | ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2019

14-11-2019

«Πώς γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο λίγο τη μοίρα μας,

να μας την επιβάλλουν

κι εμείς να το δεχόμαστε;»

Γιάννης Ρίτσος, Ορέστης

(11 Νοεμβρίου, 29 χρόνια από τον θάνατό του ποιητή)

46 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και αναρωτιόμαστε αν έχει επικαιρότητα το σύνθημα «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία», αν έχουν νόημα στο σήμερα τα γραμμένα στη πόρτα του Πολυτεχνείου «Έξω η ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ».

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

Έχει νόημα να παλεύεις για ΨΩΜΙ σε έναν κόσμο όπου, σύμφωνα με την Global Wealth 2019, ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε κατά 70% τα τελευταία δέκα χρόνια και παρά τη κρίση, με την πλειοψηφία (το 56,6% των ενηλίκων) να κατέχει μόλις το 1,8% και τους λίγους και εκλεκτούς (το 0,9%) να θησαυρίζουν με το 43,9%;

Έχει σημασία να παλεύεις για ΠΑΙΔΕΙΑ σε μια χώρα που οι ακροδεξιές αντιλήψεις βασιλεύουν και η φασιστικοποίηση δυναμώνει; Σε μια χώρα που οι «πατριώτες» καλούν σε προκλητικά μπάρμπεκιου έξω από «στρατόπεδα συγκέντρωσης» μεταναστών, όπου φασιστοειδή επιτίθενται σε προσφυγόπουλα σε σχολεία; σε μια χώρα που τα πολιτιστικά σκουπίδια γεμίζουν τους δρόμους ενώ η διακίνηση των πολιτικών ιδεών φορτώνεται με πρόστιμα; σε μια χώρα που επαναφέρεται το «αδίκημα της βλασφημίας και καθύβρισης των θρησκευμάτων» με απειλή φυλάκισης δυο ετών;

Έχει νόημα να παλεύεις για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και δικαιώματα σε μια χώρα που το αφεντικό απασχολεί όποιον θέλει, όταν θέλει και τον πληρώνει όσο θέλει και όποτε θέλει; όπου το κράτος προσπαθεί να ελέγξει κάθε μορφή συλλογικής δράσης απειλώντας με εξοντωτικά πρόστιμα σωματεία και συλλόγους; που βάζει στο στόχαστρο το δικαίωμα στην απεργία και οι μόνοι ελεύθεροι είναι οι δολοφόνοι Κορκονέας, Μελίστας και Καλαμπόκας; Είναι επίκαιρο να παλεύεις για ελευθερία και δικαιώματα σε μια χώρα που κυριαρχεί το δόγμα «νόμος και τάξη»; σε μια χώρα όπου η αστυνομία χτυπάει τα μαθητικά συλλαλητήρια, μπουκάρει σε χώρο διασκέδασης και βάζει, με το έτσι θέλω, 300 άτομα γονατιστά με ψηλά τα χέρια; που εισβάλει σε σινεμά κυνηγώντας εφήβους; που κάνει ντου σε καταλήψεις με μόνα λάφυρα μαδέρια και προσφυγόπουλα; που μπουκάρει στα πανεπιστήμια απέναντι σε άοπλους φοιτητές καταστρατηγώντας άσυλο και ελευθερίες;

Είναι επίκαιρο να αγωνίζεσαι για να φύγουν ΕΞΩ από τη χώρα το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι του πλανήτη; αυτοί που χρησιμοποιούν τη βάση της Σούδας και τις αεροπορικές εγκαταστάσεις της Λάρισας και του Ακτίου ως ορμητήρια για τις φονικές επιδρομές τους και ζητάνε κι άλλες διευκολύνσεις σε Βόλο, Αλεξανδρούπολη, Κάρπαθο, Ανδραβίδα και Καλαμάτα;

Ε, ναι λοιπόν! Για μας αξίζει και πρέπει να παλεύεις σήμερα για όλα αυτά. Γιατί ευτυχώς υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, η αισιόδοξη κι ελπιδοφόρα. Οι 200 φοιτητές χωρίς …κουκούλες, που πέταξαν τα ΜΑΤ έξω από την ΑΣΟΕΕ, οι χιλιάδες διαδηλωτές που έδωσαν το απόγευμα της 11ης Νοεμβρίου απάντηση στην καταστολή, οι 50.000 εργαζόμενοι της General Motors που, μετά την μακροβιότερη απεργία στα χρονικά της εταιρείας νίκησαν, τα εκατομμύρια των διαδηλωτών σε όλο τον κόσμο που κατακλύζουν τους δρόμους της Χιλής, του Λιβάνου, του Ιράκ, της Καταλονίας, του Ισημερινού και της Αϊτής και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο κι έναν κόσμο χωρίς πολέμους και εκμετάλλευση. Όλους αυτούς πρέπει να συναντήσουμε.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΙΟΡΤΗ, ΗΤΑΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΛΑΪΚΗ