Την έλεγαν Αύρα Γρηγορίου...

Την έλεγαν Αύρα Γρηγορίου και είχε όνομα ταιριαστό.  Μια όμορφη κοπέλα με καθαρό βλέμμα, γλυκό χαμόγελο, ήσυχη, διακριτική, προσηνής, ανάλαφρη. Δημοσιογράφος από αυτούς που δεν κάνουν τον εαυτό τους είδηση, που δεν απασχολούν τα ΜΜΕ, που δεν προβάλλονται, που δεν είναι αναγνωρίσιμοι στο ευρύ κοινό, που δεν κάνουν φασαρία γύρω από την ύπαρξη τους. Χαμηλή φωνή, σεμνή παρουσία, εύθραυστη, με μια περπατησιά ανάλαφρη, γεμάτη αξιοπρέπεια. Δεν θα έδινε ποτέ αφορμή για σχόλια, δεν θα σχολίαζε κανέναν, δεν φωνασκούσε, δεν προκαλούσε, θαρρείς πως δεν ήθελε να προσθέτει βάρος με την παρουσία της. 

Ελάχιστα πράγματα ξέραμε για την Αύρα τα δεκάδες χρόνια που συνυπήρξαμε στην Ελευθεροτυπία. Απέκτησε κάποτε έναν γιο, δούλευε πάντα αθόρυβα, με αξιοπρέπεια και διακριτικότητα, με μια στάση ζωής συνεπή, χωρίς "εγώ" και φιγούρα, χωρίς περιττά στολίδια, χωρίς δηλώσεις και κραυγές, πάντα με το καθαρό βλέμμα, τα εκφραστικά μάτια της, το γλυκό, λεπτεπίλεπτο χαμόγελό της.

Τα χρόνια περνούσαν, το επάγγελμα άλλαζε, οι καιροί σκλήραιναν, αλλά η περπατησιά της Αύρας παρέμενε ανάλαφρη, διακριτική, ήσυχη και αξιοπρεπής. Το 2011 η "Ελευθεροτυπία" κατέρρευσε με κρότο, σηματοδοτώντας την αρχή μιας σαρωτικης κρίσης στον χώρο του Τύπου, από την οποία κανένας και τίποτα δεν θα έβγαινε όπως πριν. Η διακριτική φιγούρα της Αύρας χάθηκε απ' τον ορίζοντα και δεν ξέρω αν κανείς νοιάστηκε να ρωτήσει, να μάθει. Ζωές καταστράφηκαν, άνθρωποι αλέστηκαν στις μυλόπετρες της νέας εποχής. Κάθε άτυπο προσκλητήριο αποκάλυπτε απώλειες.

Η εποχή της κρίσης που ποτέ δεν τελείωσε έδειξε από νωρίς πως δεν μας χωράει όλους. "Περισσεύουν" πολλοί στον καιρό του κυνισμού. "Περισσεύουν" οι ευάλωτοι, "περισσεύουν" οι διακριτικοί...

Την Τετάρτη το πρωί, έξω από την Αίγλη του Ζαππείου μια 67χρονη γυναίκα αυτοπυρπολήθηκε. Εύζωνοι της προεδρικής φρουράς έτρεξαν να τη σβήσουν, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια του Τασούλα. Την Πέμπτη το βράδυ η γυναίκα κατέληξε. Κάποιοι είπαν ότι ήταν άστεγη. Κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες σαν να την άκουσαν να λέει, πριν βάλει φωτιά στο κορμί της, ότι δεν είχε ούτε να φάει. Η Αύρα με το γλυκό χαμόγελο, η όμορφη διακριτική φιγούρα που δεν απασχόλησε ποτέ και κανέναν για κανένα λόγο, η Αύρα που με το ζόρι την άκουγες όταν μιλούσε, έσκισε εκκωφαντικά την αφασία μας.

*Από την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ μάθαμε για την Αύρα περισσότερα απ' όσα ξέραμε στα 20 χρόνια που δουλέψαμε μαζί.

Ε.Γ.