ΔΗΘΕΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ, ΔΗΘΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΗΘΕΝ ΖΩΗ…

Μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου που επικαλείται τη χρηστή διοίκηση ενός οργανισμού…

Η παρέμβαση στη διοικητική λειτουργία ενός φορέα, στον οποίο διοίκηση και θεραπεία είναι άρρηκτα δεμένες, με το πρόσχημα της διαφάνειας, με δηλωμένη -τάχα- πρόθεση μη παρέμβασης στο θεραπευτικό έργο…

Και μόλις οι εξυπηρετούμενοι από το φορέα, οι εργαζόμενοί του, ο πλατύς κόσμος που τον γνωρίζει στην καθημερινότητα, αντιδρούν και αγωνίζονται να διατηρήσουν το δικαίωμα των ανθρώπων να ζουν ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ λύνονται τα σκυλιά:

Σκάνδαλα, παρανομίες, αδικημένοι του θεραπευτικού κατεστημένου κλπ εμφανίζονται με «αποδείξεις» που δεν στηρίζονται στον ελάχιστο λογικό έλεγχο, δείχνουν το εμετικό τους πρόσωπο απροκάλυπτα. Ή μάλλον όχι απροκάλυπτα, γιατί αυτό που δε λένε είναι ο πραγματικός, διττός τους στόχος:

- Να τελειώνουν με την άποψη ότι η εξάρτηση αποτελεί δείγμα κοινωνικής παθογένειας κι όχι προσωπική ασθένεια, άρα ο εξαρτημένος δε χρειάζεται φάρμακα/ υποκατάστατα ή λιγότερη «ουσία» για να τη «βολέψει» κάπως καλύτερα, χρειάζεται τη ζωή του πίσω.

- Και να τελειώνουν και με τους εργαζόμενους που θεωρούν ότι μπορούν να δουλεύουν με συμβάσεις ανθρώπινων όρων, με δικαιώματα, αξιοπρέπεια, σεβασμό στη δουλειά τους και στη ζωή τους, αντί να εκλιπαρούν για μια συμβασούλα και να βολεύονται με υποκατάστατα δουλειάς/ μισθού/ δικαιωμάτων.

Όλα τα υπόλοιπα χρησιμοποιήθηκαν και θα χρησιμοποιηθούν για να θολώσουν το τοπίο: καλόπιασμα στους εργαζόμενους, πολιτικό κράτος, αντιθέσεις πρώην και νυν κυβέρνησης, πρόσωπα αρεστά ή μη στους κυβερνώντες.

Αν κάποιοι επιλέγουν να ζουν «λίγο» απεξαρτημένοι ή αν μέχρι εκεί αντέχουν, βεβαίως και μπορούν και για αυτό υπάρχουν και προγράμματα που τους υποστηρίζουν. Να λέμε όμως ότι αυτό είναι «λίγο», ότι η εξάρτηση παραμένει με άλλο όνομα, ότι αυτός ο τρόπος ζωής δεν μπορεί να είναι ο ιδανικός.

Και κυρίως, να μην επιτρέψουμε να γίνει πραγματικότητα το αποτρόπαιο σχέδιο της κατάργησης του δικαιώματος στην απεξάρτηση, της συμφιλίωσης με την ιδέα της επιβίωσης «με δεκανίκια», της «πρέζας» που θα μας παρηγορεί για ό,τι χάνουμε και θα κοιμίζει κάθε πρόθεση να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε για τη ζωή μας.

Σ.Π. εργαζόμενη ΚΕΘΕΑ