Συντελέστηκε μία από τις μαχητικότερες και σφοδρότερες ημέρες πάλης που έχει γνωρίσει η χώρα τα τελευταία 50 χρόνια.
Το καθεστώς Μορένο, πιστό στις επιταγές του ΔΝΤ, έλαβε μια σειρά μέτρων τα οποία πλήττουν τους εργαζόμενους: κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων, εισαγωγή της επισφάλειας στην εργασία, και ειδικότερα ένα από τα μέτρα, το Διάταγμα 883, με το οποίο αυξήθηκαν οι τιμές των καυσίμων• το συγκεκριμένο μέτρο προκάλεσε την αγανάκτηση των μαζών, που ξεχύθηκαν σε έναν ειλικρινή, ανοιχτό και βίαιο αγώνα για την αναστολή του.
Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του μηχανισμού παραπληροφόρησης που έστησε το καθεστώς Μορένο με τη βοήθεια του αστικοτσιφλικάδικου Τύπου, σε αυτόν τον αγώνα δεν συμμετείχε μόνο το κίνημα των ιθαγενών. Ξεκίνησε με την απεργία των μεταφορέων και την υποστήριξη των λαϊκών μαζών, που αντιτάχθηκαν αποφασιστικά στην καταστολή. Σε συνέχεια και με αφορμή την απεργία των μεταφορέων, ο λαϊκός αγώνας εξελίχθηκε σε πραγματική εξέγερση που σταδιακά πήρε διαστάσεις, μέχρις ότου μετατρέψει την ύπαιθρο, τους κυριότερους οδικούς άξονες της χώρας και τις πόλεις σε αληθινά πεδία μάχης.
Με δεδομένο τον αναβρασμό των μαζών σε κάθε γωνιά της χώρας, το κίνημα των ιθαγενών προστέθηκε στην περικύκλωση των πόλεων και προώθησε δράσεις, εξαπολύοντας έναν μαχητικό αγώνα που οδήγησε στην κατάληψη στρατηγικών τομέων της οικονομίας: οδικό δίκτυο, φρέατα εξόρυξης πετρελαίου, εξουδετέρωση μεγάλων επιχειρήσεων που εξάγουν λουλούδια, αερογέφυρες, κεραίες αναμετάδοσης κινητής τηλεφωνίας και τηλεόρασης κ.λπ. Ειδικότερα στην πόλη του Κίτο, οι αγωνιστές στράφηκαν στη βίαιη κατάληψη των πιο εμβληματικών κτιρίων της δημοκρατίας των αστών και των γαιοκτημόνων: το Κοινοβούλιο και το Προεδρικό Μέγαρο.
Δεν υπάρχει ακριβής απολογισμός όσον αφορά τον αριθμό των νεκρών από την πλευρά των λαϊκών μαζών. Εκτιμάται ότι μπορεί να έχουν φθάσει στα 12 θύματα. Σύμφωνα με τις επίσημες πηγές, υπάρχουν 1507 τραυματίες, μεταξύ των οποίων και 7 παιδιά του λαού που κατέληξαν με ανεπανόρθωτες βλάβες στα μάτια (η αστυνομία σημάδευε με τα πυροβόλα όπλα της με μη θανατηφόρα πυρομαχικά απευθείας το κεφάλι των διαδηλωτών). Μετράμε 1330 προσαχθέντες, 26 κατεστραμμένα αστυνομικά τμήματα, 108 περιπολικά της αστυνομίας που επίσης καταστράφηκαν και 2 πυρπολημένα τεθωρακισμένα. Οι δυνάμεις της αντίδρασης δεν είχαν ούτε έναν νεκρό αλλά υπήρξαν 435 τραυματίες αστυνομικοί.
Σε όλη τη χώρα, οι λαϊκές μάζες κατέλαβαν με τη βία έξι κυβερνεία, με περισσότερο εντυπωσιακές τις καταλήψεις των κυβερνείων του Ελ Κανιάρ και του Τσιμποράσο λόγω της ποιότητας της δράσης.
Πυρπολήθηκε το κτίριο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, που δηλώνει ότι η συγκεκριμένη ενέργεια μεθοδεύθηκε από τις ορδές του Κορρέα με στόχο την εξαφάνιση ενοχοποιητικών εγγράφων, αυτή υπήρξε μια ενέργεια των μαζών καθώς επρόκειτο για τον πιο ευάλωτο γειτονικό στόχο, από τη στιγμή που οι δυνάμεις καταστολής δεν θέλησαν να του δώσουν την ίδια κάλυψη ασφαλείας με αυτήν του Κοινοβουλίου, που απέχει μόλις 50 μέτρα.
Μετά τα γεγονότα του Σαββάτου 12 του Οκτώβρη, της πιο μαχητικής μέρας, τις βραδινές ώρες της 13ης Οκτώβρη επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ του καθεστώτος Μορένο και μιας αντιπροσωπείας του κινήματος των ιθαγενών.
Όπως συμβαίνει συνήθως, ήταν αναγκαία η παρουσία ενός εκπροσώπου του ΟΗΕ σαφώς φιλικού και συνένοχου του καθεστώτος Μορένο και ενός εκπροσώπου της Επισκοπικής Συνέλευσης που θα μεσολαβούσαν στο διάλογο. Τα αποτελέσματα είναι πασίγνωστα: ο Μορένο πήρε πίσω τα μέτρα και απέσυρε το Διάταγμα 883, θέτοντας έτσι τέλος στο λαϊκό ξεσηκωμό.
Παρόλα αυτά, έχει σημασία να επισημάνουμε κάποιες εξέχουσες πτυχές όλης αυτής της πορείας.
☐ Ότι καθ’ όλη την εξέλιξη της λαϊκής εξέγερσης υπήρξε μαζική συμμετοχή των λαϊκών μαζών. Με μαχητική διάθεση, συμμετείχαν αγρότες, φοιτητές, εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους και, προφανώς, ιθαγενείς. Ο ρόλος του κινήματος των ιθαγενών ήταν απλώς συμπληρωματικός, καθώς το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα το επωμίσθηκαν η φτωχή αγροτιά και οι εργαζόμενοι, που κατά την προώθηση των αποφασιστικών ενεργειών δέχθηκαν την υποστήριξη επαναστατών μαχητών.
☐ Δεν υπήρξε ενιαία πολιτική καθοδήγηση καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας των γεγονότων. Πρέπει να το παραδεχθούμε, και ορισμένες προοδευτικές και σοβαρές οργανώσεις, όπως το Μέτωπο Υπεράσπισης των Αγώνων του Λαού και όλες του οι συνιστώσες, παραδέχονται το γεγονός ότι οι μάζες ξεπέρασαν τις παντός είδους πολιτικές καθοδηγήσεις. Τα συνδικάτα εξακολουθούν να βρίσκονται στα χέρια των ρεβιζιονιστών. Ωστόσο, σημαντικές εστίες της εξέγερσης στην Ιμπαμπούρα, στο Νάπο, στο Τσιμποράσο και στην Πιτσίντσα είχαν σωστή πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση, σε βαθμό τέτοιο που ακριβώς η Λα Εσπεράνσα της Ιμπαμπούρα υπήρξε ο τόπος όπου οι μάζες των αγροτών, υπό προλεταριακή καθοδήγηση, πάλεψαν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, γενναιότητα και μαχητικότητα ενάντια στα εχθρικά στρατεύματα, σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα. Το ίδιο συνέβη στο Κίτο, όπου η δράση των μαζών, συνδεδεμένη με σοβαρές πολεμικές ενέργειες, βρέθηκε υπό την καθοδήγηση κομμουνιστών.
☐ Κατά την πανεθνική απεργία της 9ης Οκτώβρη, που κηρύχθηκε από τις συνδικαλιστικές και λαϊκές οργανώσεις, προχώρησαν σε κινητοποίηση αλλά δίχως να προσδιορίσουν κάποιο σημείο καμπής στον συσχετισμό δυνάμεων, από τη στιγμή που πείσθηκαν από την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό καταστολής να περιορίσουν την κινητοποίηση σε ένα ειρηνικό συλλαλητήριο με ελάχιστη ή καθόλου μαχητικότητα, που δεν κατάφερε να πετύχει τον τελικό στόχο που ήταν η περικύκλωση της Πλατείας Ανεξαρτησίας, παραμένοντας στριμωγμένοι στην Πλατεία Αγίου Δομίνικου, υπονομεύοντας έτσι τον στόχο της λαϊκής επίθεσης που πάλευε για την κατάληψη του προεδρικού μεγάρου.
☐ Η 10η του Οκτώβρη επίσης σηματοδότησε μια μέρα ιδιαίτερα μαχητική και ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, καθ’ ότι παρεμβαίνουν ομάδες λαϊκών μαχητών που χρησιμοποιούν τεχνικές, τακτικές και στρατηγικές αντάρτικου των πόλεων• πετυχαίνουν σκληρά πλήγματα στις αντιδραστικές δυνάμεις στην πόλη του Κίτο και προκαλούν τον μεγαλύτερο αριθμό τραυματιών στις γραμμές τους. Στην προκειμένη περίπτωση, η εξέγερση εκφράζει την πάλη των τάξεων με πιο σημαντικό τρόπο, καταφέρνοντας να εντείνει την αγωνιστική ικανότητα του λαού σε στρατιωτική διάταξη. Στο μεταξύ, οι μάζες των αγροτών πέτυχαν τον αποκλεισμό των κυριότερων δρόμων της πόλης, απομόνωσαν την πρωτεύουσα της χώρας και περιόρισαν σε μεγάλο βαθμό την τροφοδοσία με τρόφιμα και καύσιμα κάποιων πόλεων όπως το Γκουαγιακίλ και η Κουένκα.
☐ Σημαντικές ομάδες ιθαγενών, που έφθαναν σταδιακά στο Κίτο από τις βόρειες, τις νότιες και τις ανατολικές περιοχές της χώρας, ενώνονται με τους διαδηλωτές, επικεντρώνοντας τις δράσεις τους στη ζώνη του Κοινοβουλίου, ενώ οι συγκεντρώσεις φοιτητών, εργαζομένων και μαζών γενικότερα επιδιώκουν να σπάσουν τον κλοιό αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων στο κέντρο της πόλης.
☐ Η συνεισφορά των ιθαγενών σε αυτή την εξέγερση υπήρξε σημαντική. Παρά ταύτα, οφείλουμε να επισημάνουμε το γεγονός ότι, αν και είναι βέβαιο πως σε συγκεκριμένες στιγμές αγωνίστηκαν με σθένος και με επαναστατική βία (κυρίως ο νεαρός πληθυσμός που δεν αποδέχθηκε την πρόθεση των καθοδηγητών του για πραγματοποίηση ειρηνικής διαδήλωσης), είχαν ωστόσο στους κόλπους τους και ταλαντευόμενους διαδηλωτές και καθοδηγητές που δεν δίσταζαν να συγκρατούν, μέχρι και να εξουδετερώνουν όσους δεν ανήκαν στις συλλογικότητές τους και που προσέφευγαν στην επαναστατική βία ως μορφή αγώνα. Πράγματι, αυτοί που συγκράτησαν τον λαϊκό αγωνιστή που κατάφερε να επιτεθεί σε έναν αντιδραστικό δημοσιογράφο ήταν συγκεκριμένα οι ιθαγενείς.
Κραυγάζοντας «προσοχή στους παρεισφρήσαντες» προέβαιναν σε πραγματική περικύκλωση των νεολαίων, των λαϊκών αγωνιστών, των συνδικαλιστών και, γενικότερα, των λαϊκών ανθρώπων που προσδοκούσαν να πυροδοτήσουν πιο αποφασιστικά και με βιαιότερο τρόπο την εξέγερση.
☐ Η παρουσία των ιθαγενών χρησιμοποιήθηκε από το καθεστώς προκειμένου να απομονώσει τη φτωχή αγροτιά, τους εργαζόμενους και μέλη μαχητικών συνδικάτων και συνειδητοποιημένους φοιτητές, απαλείφοντας την προλεταριακή τους καθοδήγηση που είχε αγωνιστική διάθεση. Και σαν να μην έφθανε αυτό, το καθεστώς, μεθοδεύοντας μια στρατηγική παραπληροφόρησης, πέτυχε τον στιγματισμό των μαχόμενων λαϊκών κινημάτων και οργανώσεων που δεν ανήκαν στην CONAIE (Συνομοσπονδία Ιθαγενών Εθνοτήτων) και λοιπές οργανώσεις ιθαγενών, χαρακτηρίζοντάς τες ως «οπαδούς του Κορρέα», συμμορίτες και βανδάλους.
☐ Και όταν προσήλθαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, οι ιθαγενείς ηγέτες επέδειξαν άλλο ένα σημείο αδυναμίας: αφέθησαν να συρθούν σε μια διαπραγμάτευση που ναι μεν οδήγησε στην αναστολή του Διατάγματος 883 και στην άρση της αύξησης της τιμής των καυσίμων, αλλά άφησε στο απυρόβλητο μια σειρά άλλα εξίσου ή περισσότερο αντιδραστικά και αντιλαϊκά μέτρα , όπως τη μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, την αφαίρεση κατακτήσεων των εργαζομένων, τη μείωση των μισθών, τις μαζικές απολύσεις και την καθιέρωση επισφαλών εργασιακών σχέσεων, χωρίς να υποτιμούμε την αξίωση να τεθεί φραγμός στο ξεπούλημα εδαφών στις μεγάλες εξορυκτικές πολυεθνικές εταιρείες.
☐ Και συνέβη κάτι για το οποίο είχε προειδοποιήσει με δημόσιο ανακοινωθέν το Κομμουνιστικό Κόμμα του Εκουαδόρ – Κόκκινος Ήλιος: συγκεκριμένα στις 11 του Οκτώβρη, ο Yacu Pérez, ανώτατος καθοδηγητής της ECUARUNARI (ομοσπονδία ιθαγενών), της οργάνωσης που σύρθηκε στο κύμα των κινητοποιήσεων, εν μέσω της μεγαλειώδους λαϊκής εξέγερσης άρπαξε την ευκαιρία ώστε να λανσάρει το προπαγανδιστικό του βίντεο για την υποψηφιότητά του στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Οι εμβληματικοί ηγέτες των ιθαγενών δεν κράτησαν διαφορετική στάση, καθώς μετά τις 13 του Οκτώβρη τόνιζαν επανειλημμένα την ανάγκη να δοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος, στις εκλογές του 2021, στο πολιτικό τους κόμμα Pachakutik (κόμμα που διακηρύσσει ότι δεν πρόσκειται «ούτε στην αριστερά ούτε στη δεξιά» και του οποίου μία από τις ιστορικές καθοδηγήτριες όπως η Λούρδες Τιμπάν είχε προταθεί για υποψήφια αντιπρόεδρος μαζί με τον Λάσο και τον Ενρίκε Αγιάλα, τον ρεβιζιονιστή ηγέτη του PSE. Και άλλοι ηγέτες, όπως ο Αουκί Τιτουάνια, είχαν συνάψει συμφωνίες με τον Νεμπότ, τον Γκουτιέρες και τις πιο αντιδραστικές παρατάξεις της χώρας). Ο μικροαστικός ρεφορμισμός εισέρχεται στον εκλογικίστικο πυρετό χρησιμοποιώντας τους νεκρούς αγωνιστές σαν πολιτικό υπόβαθρο.
Εντέλει, επιτεύχθηκε η κατάργηση του διατάγματος που θέσπιζε την αύξηση της τιμής των καυσίμων, και τώρα η ηγεσία των ιθαγενών, η κυβέρνηση, ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ και η Καθολική Εκκλησία διαπραγματεύονται ένα νέο διάταγμα που υποτίθεται πως θα εστιαστεί στην κατάργηση του επιδόματος καυσίμων που απολαμβάνουν τα πιο εύπορα και πλούσια στρώματα του πληθυσμού της χώρας. Μένει να δούμε τα αποτελέσματα αυτού του διατάγματος, αφού ούτε ο ΟΗΕ και ακόμη λιγότερο η εκκλησία δεν πρόκειται να διασφαλίσουν τα δικαιώματα του λαού.
Από την άλλη, στο πλαίσιο του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στο κομπραδόρικο και το συσχετιζόμενο γραφειοκρατικό τμήμα της αστικής τάξης η κυβέρνηση μεθόδευσε ένα κυνηγητό μαγισσών, προσάγοντας όλους τους νυν και πρώην ηγέτες της «επανάστασης των πολιτών» (του Κορρέα) και φυλακίζοντάς τους με τις κατηγορίες της ενθάρρυνσης της βίας, της οργάνωσης απεργίας, της απόπειρας κατά της εθνικής ασφάλειας, της στάσης, της τρομοκρατίας και της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης. Με άλλα λόγια, οι ενδοαστικές αντιθέσεις συνεχίζουν να υπάρχουν και χρησιμοποίησαν ποικιλοτρόπως τη λαϊκή εξέγερση για να εκδηλωθούν.
Καθώς φαίνεται, η σύνδεση με το προηγούμενο καθεστώς επλήγη θανάσιμα. Και καλώς έγινε, διότι και εκείνοι προσπάθησαν να «ψαρέψουν σε θολά νερά» μέσα στη λαϊκή εξέγερση. Το καθεστώς Κορρέα βλέπει τώρα να του έρχονται μπούμερανγκ όλα τα μέτρα που είχε λάβει ενάντια στην οργάνωση και την κινητοποίηση του λαού, για την ποινικοποίηση των λαϊκών οργανώσεων, την αναμόρφωση του Ποινικού Κώδικα, όπως και το σύνολο των ποινών που είχε επιβάλει στους αγώνες του λαού που συγκεκριμενοποιούνται με την εξέγερση, μεταξύ άλλων για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και τρομοκρατία. Τα μέτρα και οι νόμοι που επεδίωκαν τη «συντεχνιακή» οργάνωση της κοινωνίας τούς απειλούν σήμερα, σαν δαμόκλεια σπάθη, με ολοκληρωτική εξόντωση.
Ένα ζήτημα που ελάχιστα αναφέρθηκε έχει να κάνει με τις δηλώσεις του πρώην γενικού γραμματέα του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Εκουαδόρ, Ενρίκε Αγιάλα, ο οποίος τόνιζε την ανάγκη να μη διαπραγματεύεται το καθεστώς με τους ιθαγενείς και να στηριχθεί το καθεστώς με λήψη οικονομικών μέτρων υπεράσπισης της αστικοτσιφλικάδικης δημοκρατίας και την παραμονή του Μορένο στην κυβέρνηση. Τι αθλιότητα !
Απολογιστικά μπορούμε να πούμε πως το καθεστώς δεν είχε απώλειες, διότι αν και σίγουρα καταργήθηκε το Διάταγμα 883, από την άλλη η «δημοκρατία» διασώθηκε και εξουδετερώθηκε ένα πραξικόπημα ενορχηστρωμένο από τους οπαδούς του Κορρέα. Και σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο. Δεν έχασαν, καθώς παραμένουν δέσμιοι στην «επιστολή προθέσεων» του ΔΝΤ, διότι παραμένει σε εκκρεμότητα η λήψη αντεργατικών, αντιλαϊκών και φιλοϊμπεριαλιστικών οικονομικών μέτρων. Και συνεχίζει στη θέση της η υπουργός Ρόμο ι Χαρρίν, το πιο αντιπροσωπευτικό φασιστικό νευρόσπαστο στους κόλπους των μηχανισμών καταστολής.
Όπως επίσης, ο Μορένο δεν έκρυψε την ικανοποίησή του για τη δράση της αστυνομίας. Πρόκειται βεβαίως για ένα δολοφονικό και κατασταλτικό τσούρμο που έδειξε το αληθινό αντιλαϊκό του πρόσωπο και είναι πάντα πρόθυμο να υπηρετήσει με κάθε κόστος την απαρχαιωμένη ψευτοδημοκρατική τάξη πραγμάτων. Άσκησε κριτική στις ένοπλες δυνάμεις, που – όπως είπε – οφείλουν να τηρούν μια στάση πιο ριζοσπαστική και τολμηρή έναντι εκείνων που απειλούν την ασφάλεια των ατόμων και των πολιτών. Και ο Μορένο καταλήγει να ξεστομίζει ένα φασιστικό παραλήρημα, παρακινώντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, ιδίως τον στρατό, να κρατούν περισσότερο αντιδραστική στάση. Έτσι εξηγείται το ότι απέπεμψε τον διοικητή των ενόπλων δυνάμεων και του στρατού για να τον αντικαταστήσει με άτομα που έχουν πιο κατασταλτική νοοτροπία.
Δεν θα λέγαμε ότι για τις λαϊκές μάζες η 13η του Οκτώβρη ισοδυναμεί με μια πύρρειο νίκη. Παρά ταύτα, τα καθήκοντα και τα αιτήματα του προλεταριάτου, της φτωχής αγροτιάς και των υπόλοιπων εκμεταλλευόμενων μαζών βρίσκονται ακόμη σε εκκρεμότητα. Έχει μεν αποσυρθεί το Διάταγμα 883, εμείς όμως δεν κερδίσαμε και πολλά. Αντιθέτως, οι εχθροί του λαού, ο οπορτουνισμός, ο μικροαστισμός των ιθαγενών και κάποια τμήματα του ρεβιζιονισμού-οπορτουνισμού βγήκαν ενισχυμένα.
Εν πάση περιπτώσει, δυνάμωσε η ορθή ιδεολογική γραμμή, ο μαρξισμός-λενινισμός-μαοϊσμός και η σκέψη Γκονζάλο (ΜΛΜ-ΣΓ) στην πράξη, στις επάλξεις του αγώνα• διότι ενεργοποιήθηκε και ξαπλώθηκε η πάλη των συνδικάτων, που είχαν αποξενωθεί από τις ιστορικές επιταγές της τάξης που οφείλει να αποτελέσει την ιδεολογική πρωτοπορία, τη θεμελιώδη τάξη που κινεί την εξέγερση, και αυτό συνέβη παρά τους περιορισμούς που αντιμετωπίζει για την ποσοτική της ανάπτυξη και σε τόπους όπου το επίπεδο ταξικής συνείδησης υψώθηκε και δυνάμωσε με τον ΜΛΜ-ΣΓ• διότι εμπράκτως η φτωχή αγροτιά αναδείχθηκε ως η κυριότερη δύναμη που δημιούργησε τους αντικειμενικούς όρους για την πολιορκία των πόλεων, κάτι που αντικατοπτρίζεται στο κλείσιμο 1228 δρόμων (στοιχείο που παραθέτει το καθεστώς), με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Αρμόζει με την αντίληψη ότι αυτή αποτελεί την κυριότερη δύναμη, τη δύναμη που περικυκλώνει τις πόλεις από την ύπαιθρο. Επί του πρακτέου, απολύτως τίποτα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί σε αυτό τον αγώνα χωρίς τη συμμετοχή της φτωχής αγροτιάς.
Μένουν πολλά που πρέπει να κάνουμε. Τα διδάγματα είναι πολλαπλά. Η υπόσταση του να είσαι ιθαγενής δεν εξασφαλίζει από μόνη της το ότι βρίσκεσαι στο πλευρό του λαού ή της τάξης. Η υπόσταση του να είσαι ιθαγενής δεν εξασφαλίζει από μόνη της το ότι η κατεύθυνση που δίνεται στην πάλη των μαζών είναι σωστή, ότι πράγματι κινείται προς τον επαναστατικό μετασχηματισμό της χώρας.
Μένουν πολλά που πρέπει να κάνουμε, και ήδη τα κάνουμε. Θα προετοιμάσουμε μια νέα ημέρα πάλης στις 30 του Οκτώβρη, καθοδηγούμενη από το εργατικό κίνημα, ώστε να καταφέρουμε ένα νέο πλήγμα στον Μορένο• θα αγωνιστούμε ώστε να μην εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, ώστε να μη θεσμοθετηθούν οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις.
Μένουν πολλά που πρέπει να κάνουμε, και πρώτα και κύρια να κατανοήσουμε πως ναι μεν αυτές οι μορφές αγώνα μάς χαρίζουν την αναγκαία εμπειρία και ενδυναμώνουν την αγωνιστική διάθεση της τάξης και του λαού, όμως δεν παύουν να εγγράφονται σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο το οποίο βολεύει κατά βάση την τάξη που διατηρεί τα ηνία της εξουσίας, δηλαδή τη μεγαλοαστική τάξη και τους μεγαλογαιοκτήμονες• να κατανοήσουμε πως το νεοδημοκρατικό καθεστώς είναι κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό, με διαφορετική, επαναστατική βάση στήριξης, υποστηριζόμενο από τη δικτατορία του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς, και συνεπώς οφείλουμε να παλέψουμε για την εγκαθίδρυσή του, έχοντας όμως προηγουμένως καταστρέψει την παλιά εξουσία.
Μένουν πολλά που πρέπει να κάνουμε. Οφείλουμε να παγιώσουμε την επιρροή της πολιτικής και ιδεολογικής πρωτοπορίας στους κόλπους του συνδικαλιστικού κινήματος, να καθιερώσουμε με καλύτερο τρόπο τη συμμαχία εργατών και αγροτών, αλλά επίσης, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ ΠΙΟ ΣΘΕΝΑΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟ. Τα γεγονότα το επιβεβαιώνουν, η ιστορία το έχει καταγράψει: Ο ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΤΕΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Γι’ άλλη μια φορά, απευθύνουμε έναν κόκκινο και μαχητικό χαιρετισμό στο διεθνές προλεταριάτο που διαδήλωσε και προέβη σε δράσεις αλληλεγγύης προς το προλεταριάτο και το λαό του Εκουαδόρ σε αυτές τις στιγμές επαναστατικής έξαρσης.
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ!
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΗ!
• Το κείμενο με ημερομηνία 18 Οκτώβρη 2019 δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική σελίδα της οργάνωσης «Μέτωπο Υπεράσπισης των Λαϊκών Αγώνων». Η αναδημοσίευση δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με όλες τις απόψεις που διατυπώνονται. Την μετάφραση από τα ισπανικά για λογαριασμό των Αντιγειτονιών έκανε ο Π.Π.
fdlp-ec.blogspot.com/2019/10/sobre-la-rebelion-popular-en-el-ecuador.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου