Ένας χρόνος χωρίς τον πολύτιμο συντροφάκο μας, Στάθη

 

Ήταν ένα απόγευμα γεμάτο ζωντανές μνήμες και συγκίνηση, μια μέρα τιμής για τον Στάθη Κωνσταντόπουλο, τον σύντροφο που μας άφησε πριν από έναν χρόνο και που εξακολουθεί, ακόμα και «απών», να γεμίζει το χώρο της εκδήλωσης, τους δρόμους και τις πλατείες όπου βάδισε, αγωνίστηκε, έζησε και πάλεψε για το δίκιο της εργατικής τάξης.

Την Παρασκευή 20 Ιουνίου, στην πλατεία Δημαρχείου στον Υμηττό, στη γειτονιά που έζησε και σημάδεψε με την αγέρωχη περπατησιά του και την αστείρευτη δύναμή του ο Στάθης, μαζευτήκαμε όλοι εμείς, οι σύντροφοί του, συναγωνιστές και φίλοι του, η οικογένειά του, να μιλήσουμε για τον μοναδικό σύντροφο, τον ξεχωριστό άνθρωπο, τον λαϊκό αγωνιστή, τον πεισματάρη κομμουνιστή με τον οποίο είχαμε την τύχη να συμπορευτούμε και που μας λείπει αφάνταστα.

Την εκδήλωση άνοιξε η Μυρτώ με μια σύντομη αναφορά στη ζωή και τη δράση του Στάθη, ενώ στη συνέχεια τον λόγο πήρε η Χρυσούλα, νεότερη συντρόφισσα, με τη ματιά και την καρδιά του νέου ανθρώπου που δούλεψε πολιτικά δίπλα στον Στάθη:

«Νιώθω τυχερή γιατί, ως νέα αγωνίστρια, μπόρεσα να δω πώς σκέφτεται και παρεμβαίνει πολιτικά ένας άνθρωπος με μεγάλη εμπειρία και βαθιά ταγμένος στον αγώνα για καλύτερες μέρες για τον λαό, για την πολιτική και οργανωτική συγκρότησή του, για την ελευθερία αυτού του τόπου, για την ανασυγκρότηση του εργατικού-επαναστατικού-κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας». 

Μίλησε για την ευκολία του Στάθη να απευθύνεται στον κόσμο για οποιοδήποτε ζήτημα, απλά και κατανοητά, για την πίστη του στις δυνάμεις του λαού και στην ορθότητα της άποψής μας, για το θάρρος και τη στιβαρότητα στις παρεμβάσεις του, για τη στάση του που αποτελούσε πηγή έμπνευσης και δύναμης για νεότερους και παλαιότερους.

«Είχε την ανεξάντλητη αισιοδοξία της αριστερής ιδεολογίας μέσα στο DNA του. Κάθε φορά μπροστά, κάθε φορά με τη γροθιά του υψωμένη. Πάντα ευδιάθετος και γλυκός και πάντα με τα αστεία του. Μας απευθυνόταν με το «συντροφούλα μου» ή το «συντροφάκο μου». 

Οι συζητήσεις μαζί του αποτελούσαν πάντοτε στήριγμα και σε βοηθούσαν να δεις τα ζητήματα πιο ανοιχτά και όχι ξεκομμένα από την πολιτική τους διάσταση. Οφείλουμε, με τη βοήθεια όσων μας έμαθε και μας άφησε ως παρακαταθήκη, να συνεχίσουμε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά και θάρρος, στους επόμενους αγώνες που έχουμε μπροστά μας και αυτούς που δίνουμε ήδη. Ο σύντροφος Στάθης ήταν και θα είναι για πάντα μέσα στις καρδιές μας, έμπνευση, θάρρος και οδηγός. Αθάνατος!».

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η συναγωνίστρια Σωτηρία, θυμίζοντας εικόνες ανεξίτηλα χαραγμένες μέσα μας: «Ο Στάθης στο Κάστρο, κάστρο κι αυτός. Ο Στάθης στη διαδήλωση, φωνή ντουντούκα, γροθιά ψηλά, να ταρακουνάει τον ουρανό. Ο Στάθης με το οξυγόνο του στο Σκοπευτήριο να γεμίζει τη δική μας ανάσα. Ο Στάθης, βλέμμα συμπάθειας και διεισδυτικό μαζί, να πιάνει στον αέρα τι συμβαίνει ή τι σε απασχολεί και να σε στηρίζει. Ο Στάθης αεικίνητος, να κάνει πράξη τις σκέψεις πριν προλάβουν να πέσουν στο τραπέζι καλά καλά.

»Στέκι στον Υμηττό, στη Χαραυγή, στη Δάφνη. Διαδηλώσεις και παραστάσεις υποστήριξης. Αξημέρωτα στην ΠΥΡΚΑΛ και στο Δήμο να βρει τους εργάτες πριν μπουν για δουλειά. Πανό κι αφίσες, προκήρυξη στην πλατεία, στο μετρό. Γλέντια ενίσχυσης - κι ένα λεβέντικο ζεϊμπέκικο πάντα.

»Ο Στάθης δε νοιάστηκε να ψάξει να βρει ούτε την αλήθεια ούτε το πάθος να αγωνίζεται. Τα είχε από την αρχή. Δε χρειάστηκε, δε διάλεξε προς τα πού να πάει. Έτσι γεννήθηκε, σάρκα κι ουσία αγωνιστής, έτοιμος από νωρίς. Ακολούθησε το δρόμο, που ήταν ένας για αυτόν και χάραζε φρέσκα τα μονοπάτια όσο περπατούσε. Πηγαία έκφραση της λαϊκής ψυχής, καθαρή ματιά. Κάθε του λόγος, αβίαστη ανάγνωση του κόσμου».

Η αδελφή του, Μάτα, ζωγράφισε με τα δικά της χρώματα το «αστέρι της οικογένειάς μας». Θυμήθηκε τον πηγαιμό του στον Καναδά για να βρει και «να μαζέψει» τον άλλο αλησμόνητο σύντροφό μας και αδελφό του, τον Γρηγόρη. Μίλησε για τους «δυο έρωτες της ζωής του, το κόμμα και τη σύζυγό του» και απευθύνθηκε ιδιαιτέρως στους νεολαίους «που λάμπουν από νιάτα, ιδεολογίες ευγενικές, επαναστατικές» και που σ΄ αυτούς στηρίζεται ο κόσμος.

Ο σύντροφος Γιάννης ανέτρεξε στο πλούσιο βιογραφικό τού Στάθη. «Παιδί φτωχής αγροτικής οικογένειας, απ’ την Πλάτη Μεσσηνίας (την τότε Καναλουπού), σε πολύ δύσκολα χρόνια, αδελφός του αξέχαστου συντρόφου μας Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου, που έφυγε τον Γενάρη του 2017, ο Στάθης ευαισθητοποιήθηκε από νέος ενάντια στην αδικία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση που κυριαρχεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Μετανάστης στον Καναδά, από πολύ νέος, για δουλειά, μαζί με τον Γρηγόρη, συμμετείχε δραστήρια στο κίνημα εκεί. Αλλά και στο Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού (το ΑΜΕΕ), το μεγάλο αυτό αντιδικτατορικό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο των Ελλήνων του εξωτερικού, στα χρόνια της χούντας, που είχε συγκροτηθεί με πρωτοβουλία των μαρξιστών – λενινιστών. Κι από κεί, πάλι στην Ελλάδα, το 1974, για να ενταχθεί στην ΟΜΛΕ (την Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας) και στη συνέχεια στο ΚΚΕ(μ-λ) και στην εργατική δουλειά, στην ΠΕΣΠ.

»Ο Στάθης ορθώθηκε, μαζί και με άλλους συντρόφους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ενάντια σε λογικές και πρακτικές διάλυσης και οπορτουνισμού στο παλιό ΚΚΕ(μ-λ) και συμμετείχε ενεργά στη μάχη για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ), που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνη του 1982. Μέλος του Καθοδηγητικού του Οργάνου για χρόνια, βρέθηκε σε καίριες θέσεις ευθύνης και δράσης, που αντιμετώπιζε πάντα με ταξική ευσυνειδησία και απαιτητικότητα. Υπεύθυνος της δουλειάς στους οικοδόμους, τους κέρδιζε με τον εργατο-λαϊκό του χαρακτήρα, την αμεσότητα, το κριτήριο και τη συγκρότησή του, αλλά και τη ζωντανή παρουσία του στους χώρους και στις πιάτσες».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη δραστηριοποίηση του Στάθη στη συνοικία, στις «άμεσες, ουσιαστικές, ανυπόκριτες σχέσεις που είχε οικοδομήσει με το λαό της γειτονιάς, με τους κατοίκους, τους εργαζόμενους, τη νεολαία», στη συμμετοχή του στα σχήματα γειτονιάς και στα ψηφοδέλτια των αυτοδιοικητικών εκλογών, στον πρωταγωνιστικό του ρόλο σε τοπικούς διαχρονικούς αγώνες όπως αυτός για να γίνει πάρκο για το λαό η ΠΥΡΚΑΛ κι όχι χώρος υπουργείων, στον αγώνα ενάντια στα χαράτσια, στους αυτοκινητόδρομους, ενάντια στο τερατούργημα του Ελληνικού και σε τόσους άλλους.

Μίλησε για την αγωνία του για τους εργατικούς αγώνες, για τη σύνδεση της νέας γενιάς με τις ηρωικές στιγμές του επαναστατικού κινήματος της χώρας μας, για  το κομμουνιστικό κίνημα στη γειτονική Τουρκία – τόσο σημαντικό για τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, την αποτροπή ενός άδικου πολέμου ανάμεσα στους δύο λαούς, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και τα εθνικιστικά κηρύγματα.

Μίλησε για τη διαχρονική επιμονή του να δημιουργηθούν Στέκια στις γειτονιές, ανοικτά στο λαό, ζωντανά, που να λειτουργούν καθημερινά, ν΄ αποτελούν χώρους συνάντησης, συζητήσεων, εκδηλώσεων πολιτικών, πολιτιστικών, προβολών, κοινωνικής συναναστροφής. Έτσι έβαλε τη σφραγίδα του στο Στέκι της Χαραυγής, αλλά και στο σημερινό στέκι «Απέναντι», στη Δάφνη.  

Ο σύντροφος Γιάννης έκλεισε την αναδρομή του με αναφορά στους συντρόφους που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τον Στάθη, τον Γρηγόρη Κωνσταντόπουλο, τον Αντρέα Βογιατζόγλου, τον Βασίλη Γεμιστό, τον Ηλία Καμαρέτσο και τόσους άλλους, «στη μεγάλη πορεία για τη συγκρότηση/ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας».

Η εκδήλωση έκλεισε με συγκινητικές αναφορές συναγωνιστών/τριών από τις γειτονιές του Υμηττού (Δέσποινα Λαγδά) και του Βύρωνα. Ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος χαιρέτισε με τον δικό του τρόπο: «Ήταν λεβεντόπαιδο ο Στάθης. Έντιμος, ακέραιος, ανιδιοτελής, αταλάντευτος κομμουνιστής, όπως και ο αδελφός του ο Γρηγόρης. Πίστευε στην εργατική τάξη και στον προλεταριακό διεθνισμό. Αγωνιστές σαν τον Στάθη, τον Γρήγορη, έχουμε ανάγκη στη δύσκολη εποχή που διανύουμε. Και μακάρι να βγάζει τέτοιους λεβέντες η τάξη μας και η εποχή μας».