ΖΗΣΕ ΜΕ ΥΨΩΜΕΝΗ ΓΡΟΘΙΑ

Για τα ίδια πράγματα που μιλούν οι άνθρωποι, για τα ίδια πράγματα σωπαίνουν.
Αλίμονο αν δε βουρκώσεις για τα θλιβερά νέα που καταφτάνουν διαρκώς, αλίμονο αν κλάψεις μόνο.
Τι ωφελεί η θεωρία χωρίς πράξη;

Ούτε η ζωή ούτε ο θάνατος είναι ίδιος για όλους. Οι εργάτες ζουν διαφορετικά από τα αφεντικά.
Τα νιάτα του εργάτη είναι κούραση, τα γεράματα επιβίωση, ο θάνατος συχνά τραγωδία.

Όπου φτώχια και κακομοιριά.

Σε νταμάρι της Μηλίνας του Πηλίου ένα τεράστιος βράχος καταπλάκωσε έναν Πακιστανό εργάτη. Ήταν 23 χρονών. Το νταμάρι δουλεύει κανονικά, οι ιδιοκτήτες έχουν εξαφανιστεί και ο νεκρός περιμένει την ταφή του από τις 13 του περασμένου Δεκέμβρη.
Γύρω απ’ τον άταφο νεκρό χοροπηδούν αδίσταχτοι αστοί. Ο άταφος δεν είναι νεκρός και άρα… ποιο το έγκλημα;
Κανείς δεν ξέρει τι γνωρίζει η μάνα του. Θα μάθει…

Τα περασμένα Χριστούγεννα 6 νέοι άνθρωποι, 4 άντρες και 2 γυναίκες, πέθαναν από το κρύο στον Έβρο. Βράχηκαν περνώντας το ποτάμι και πάγωσαν. Η φωτιά ζεσταίνει αλλά προδίδει κιόλας. Δεν ξέρουμε αν είχαν σπίρτα για να έχουν δίλλημα.
Ήταν μετανάστες ή πρόσφυγες; Ιδού η απορία.

Δυο γέροντες πέθαναν απ’ το κρύο. Η γυναίκα δεν είχε πώς να ζεσταθεί και ο παππούς δεν μπόρεσε να ελέγξει τη φωτιά που τον ζέσταινε.

Τρία μικρά παιδιά βρήκαν νεκρούς τους γονείς τους από αναθυμιάσεις σόμπας. Όσο ζούσαν, παρά τι φτώχια τους, κάτι τους πρόσφεραν. Τώρα θα τα πάνε σε δομές, είπανε.

Ένα κοριτσάκι Ρομά 7 χρονών κάηκε όταν πήρε φωτιά το σπίτι τους. Σε παραπήγματα από παλιόξυλα, χαρτί και νάιλον ζουν Ρομά και πρόσφυγες. Καίγονται εύκολα και γρήγορα.

Η φτώχια απλώνεται τόσο, που καλύπτει σύνορα και αποστάσεις. Ενώνεται η Κέρκυρα με την Αμαλιάδα, το Μεταξουργείο με την Κομοτηνή, ο Έβρος με τη Μηλίνα του Πηλίου, ο πρόσφυγας με τον ντόπιο, ο μουσουλμάνος με τον χριστιανό.
Η φτωχολογιά σε όλο τον κόσμο έχει κοινή μοίρα. Όσο την καθορίζουν άλλοι, θα είναι τραγική.

Αν οι Αμερικάνοι θέλουν μια χώρα, ο ουρανός ρίχνει βροχή και σίδερο.
Αν φύγεις, να πάρεις οπωσδήποτε μαζί σου μια κουβέρτα και να μείνεις στεγνός. Ίσως επιβιώσεις.

Βαρύς προχωρά ο χειμώνας. Τις νύχτες πέφτει παγωνιά.
Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να αντέχει στο κρύο.
Χρειάζεται σπίτι, ρούχα, φωτιά κι ένα πιάτο ζεστό φαΐ.

Γιατί το ψωμί είναι τόσο ακριβό;
Αν θες σπίτι, πρέπει να πληρώσεις. Γιατί;
Αν φας, δε θα ’χεις ρούχα. Αν έχεις ρούχα, θα πεινάς;
Θες ζέστη; Κάψε χρήματα. Ποιος το ψήφισε αυτό;

Οι φτωχοί έχουν παράξενες απορίες και προβλήματα! Δε λύνονται. Σας το γόρδιο δεσμό κόβονται με σπαθί.
Δεν ήταν μια έξυπνη κίνηση, ήταν αποφασιστική.

Όταν μια μεγάλη κοινωνική επανάσταση διαφεντέψει στα επιτεύγματα της αστικής εποχής… «μόνο τότε η ανθρώπινη πρόοδος θα πάψει να μοιάζει μ’ αυτό το αποτρόπαιο ειδωλολατρικό ξόανο που δεν πίνει νέκταρ παρά μόνο από το κρανίο των σφαγιασμένων».

Πώς φτάνεις ως εκεί;

Όποιος δηλώνει απογοητευμένος, ας γνωρίζει πως η στάση του είναι αντιδραστική.
«Όποιος δεν επιμένει για τις δίκαιες διεκδικήσεις του, φέρεται ανήθικα.
Όποιος πετάει το δίκιο του στο δρόμο, αφήνει το δίκιο άδικο να γίνει.»
Όποιος δεν αγωνίζεται, αφανίζεται.

Όσο αυξάνει η σύγχυση στον πλανήτη, τόσο πρέπει να επιμένεις, να μάχεσαι.

Ζήσε με υψωμένη γροθιά.

Β.Δ.