ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ | Το Ολτρετορέντε στη Θεσσαλονίκη

Την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020, στις 7:00μμ, στο στέκι ΙnfoLibre (περιοχή Ροτόντα, πίσω από το μπαρ "Μικρού Μήκους"), θα παρουσιαστεί το βιβλίο

“Ολτρετορέντε-μια καθόλου συνηθισμένη αντιφασιστική ιστορία”

Ομιλητές:

Βαγγέλης Ζήκος, μεταφραστής του βιβλίου,
Γιάννης Δεληγιώβας, μέλος της επιτροπής αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στην
Μ.Παναγιά Χαλκιδικής.

Πριν από την παρουσίαση θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ: "Είχαν βάλει τα καλά τους", μια παραγωγή του Συνδικάτου Συνταξιούχων CGIL για τα 90 χρόνια από τα οδοφράγματα της Πάρμας.

Περί τίνος πρόκειται

Όλτρετορέντε, στα ιταλικά, πάει να πει πέρα από το ρέμα. Είναι, όμως, και το όνομα ενός παλιού συνοικισμού μεταναστών στην Πάρμα, που ανάμεσα στους δύο πολέμους έγινε προπύργιο του ιταλικού αντιφασισμού. Εκεί, τον Αύγουστο του 1922, οι Arditi del Popolo έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή του Ίταλο Μπάλμπο.

Χάρη σε έναν από τους επιζήσαντες εκείνης της μάχης, ο συγγραφέας του βιβλίου "Ολτρετορέντε", Πίνο Κακούτσι, θυμάται την ιστορία του Γκουίντο Πιτσέλι και των παρμεζάνων πολιτοφυλάκων πενήντα χρόνια μετά, καλοκαίρι και πάλι. Είναι με αφορμή τη δολοφονία από φασίστες ενός 19χρονου παιδιού, του Μάριο Λούπο, μέλους της ακροαριστερής Λότα Κοντίνουα, στην οδό Τανάρα, στην Πάρμα. Το βιβλίο μετέφρασε ωραία από τα ιταλικά ο Βαγγέλης Ζήκος.

Ένα απόσπασμα

"Κανείς από αυτούς δεν ύψωσε τα οδοφράγματα επειδή είχε την ψευδαίσθηση ότι θα άλλαζε τη μοίρα που είχε ήδη σημαδέψει μια χώρα που πήγαινε στον χαμό. Παρ' όλα αυτά, σ'έναν πληθυσμό που ξεσηκώνεται και αντιστέκεται τόσο μαζικά, υπάρχει πάντα κάποιος ενθουσιασμός, που τον παρακινεί, ένα συναίσθημα που προκαλεί ευφορία. Αυτός ο κόσμος, όταν έφραζε τις εισόδους των συνοικιών, φλέγονταν από ένα αίσθημα που έμοιαζε με χαρά: ο καθένας ήταν μέρος ενός συνόλου, ενός όλου, έβρισκε παρηγοριά νιώθοντας αλληλέγγυος μεταξύ αλληλέγγυων, απόδιωχνε τον φόβο του θανάτου και του ζοφερού μέλλοντος με το να γίνεται ένα με τους άλλους. Ήταν η ταυτότητα των συνοικιών, αυτό που τους κράταγε πίσω από τα οδοφράγματα, όταν το χυμένο αίμα δεν έμοιαζε να λαβώνει τη δύναμη της θέλησης."


Για το ντοκιμαντέρ "Είχαν βάλει τα καλά τους", μια παραγωγή του Συνδικάτου Συνταξιούχων
CGIL για τα 90 χρόνια από τα οδοφράγματα της Πάρμας

Ιταλία, 1922. Η φασιστική λαίλαπα έχει κατακλύσει σχεδόν όλη την ιταλική χερσόνησο. Οι ηρωικές εστίες αντίστασης σβήνουν η μία μετά την άλλη. Η απογοήτευση και η ανησυχία έχει κυριεύσει το αντιφασιστικό στρατόπεδο που τσακίζεται από την καταστολή και ταλανίζεται από τις εσωτερικής διαιρέσεις. Κι όμως, κάποιοι δεν το βάζουν κάτω! Είναι ο λαός της Πάρμας, οι κάτοικοι του Ολτρετορέντε και των άλλων λαϊκών συνοικιών της πόλης, αυτοί "που μπορεί τη μέση να την τσάκιζαν μέρα-νύχτα, αλλά το κεφάλι δεν το έσκυβαν ποτέ". Τον Αύγουστο του 1922, υπό την ηγεσία του θρυλικού Γκουίντο Πιτσέλι και με τους Αρντίτι ντελ Πόπολο στο πλευρό τους, θα υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις ορδές των φασιστών. Όπως θα παραδεχτεί και ο Ίταλο Μπάλμπο, το πρωτοπαλίκαρο του Μουσολίνι, "για πρώτη φορά, ο φασισμός έχει να αντιμετωπίσει έναν ετοιμοπόλεμο και οργανωμένο εχθρό, αρματωμένο και καλά εξοπλισμένο, και κυρίως αποφασισμένο να αντισταθεί μέχρις εσχάτων". Πάρμα, 1972.

Πενήντα χρόνια μετά ο αγωνιστής της αριστεράς Μάριο Λούπο δολοφονείται από του νεοφασίστες. Η πίκρα και η οργή ξεχειλίζουν. Μοιραία, στη σκέψη όλων έρχονται τα γεγονότα του ’22. Τη μέρα της κηδείας του, μέσα από τις αναμνήσεις ενός ηλικιωμένου Αρντίτο, ξαναζωντανεύουν τα θρυλικά οδοφράγματα, αλλά και οι διαφορετικοί κόσμοι που τέθηκαν αντιμέτωποι εκείνον τον μακρινό
Αύγουστο.