Η ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νόμου δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή για αγώνες υπεράσπισης του δικαιώματος μας σε ασφάλιση και σύνταξη.

Εκτός απροόπτου, τις μέρες αυτές θα ψηφιστεί ένα ακόμη ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο προστίθεται στην μακρά σειρά νόμων που από το 1992 σώζουν το ασφαλιστικό σύστημα, δημιουργώντας συνεχώς χειρότερες συνθήκες, τόσο για τους ασφαλισμένους, όσο και για το ίδιο το σύστημα ασφάλισης.

Στην γνωστή λογική που θεωρεί την ασφάλιση και την σύνταξη όχι υποχρέωση, αλλά βάρος για το κράτος, θεσμοθετείται η σύνταξη στα 67, μια σύνταξη όλο και πιο μικρή, ενώ η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τείνει να θεωρηθεί από μακρινό όνειρο έως ανέκδοτο.

Είναι πραγματικά εξοργιστικό ένα πολιτικό κατεστημένο που έχει διώξει μισό εκατομμύριο νέους από την χώρα, που κρατά εκατομμύρια ανθρώπους με ελαστική ή μαύρη εργασία, που έχει παίξει τα χρήματα των εργαζομένων σε χρηματιστήρια και δομημένα ομόλογα, που τα έχει κουρέψει σε PSI, να κουνά το χέρι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για τις «τρύπες» που παρατηρούνται στα διάφορα ταμεία, προφανώς επειδή δεν δίνουν αρκετά χρήματα.

Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι τα χρήματα για την ασφάλιση και την σύνταξη δεν χαρίζονται, προέρχονται από τις κρατήσεις και την φορολογία των μισθών μας, είναι μέρος των μισθών και του παραγόμενου πλούτου. Πολλές φορές αυτό δεν αναφέρεται, αντίθετα λέγεται γενικά και αόριστα ότι δήθεν δεν φτάνουν τα λεφτά, χωρίς φυσικά να μας λένε ότι υπεύθυνες γι’ αυτό είναι οι διαχρονικά αντιλαϊκές πολιτικές.

Όλη αυτή η έλλειψη προστασίας από το κράτος δημιουργεί ένα κενό που έρχεται να καλύψει ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος φυσικά λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ενώ η λογική της ανταποδοτικής ασφάλισης, αντί της κοινωνικής που ισχύει σήμερα, αφήνει ακάλυπτους όσους αντιμετωπίσουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας στο μέλλον.

Μπορούμε να αντιδράσουμε αποτελεσματικά;

Καλές οι διαπιστώσεις θα πει κάποιος, αλλά ούτε η απεργία της 18ης Φεβρουαρίου είχε σημαντικά ποσοστά (αν και ήταν πιο μαζική από άλλες στο πρόσφατο παρελθόν) ούτε διαφαίνεται να υπάρξει στο άμεσο μέλλον κάποιο κίνημα αντίστασης και ανατροπής αυτής της πολιτικής.

Ας μην έχουμε αυταπάτες ότι ο δρόμος αυτός θα είναι εύκολος και απλώς, όπως διάφοροι θέλουν να μας τον παρουσιάσουν (αρκεί να στοιχηθούμε πίσω τους). Ούτε όμως πρέπει να πιστεύουμε ότι το σύστημα είναι τόσο δυνατό, όσο θέλει να νομίζουμε.

Δεν θα περίμενε κανείς να μην περάσει ο νόμος με μια 24ωρη απεργία, στην οποία δεν πίστευε σχεδόν η πλειοψηφία αυτών που την προκήρυσσαν, ας θυμηθούμε όμως ότι μια 24ωρη, αλλά μαζική απεργία, ήταν αρκετή να γκρεμίσει τα σχέδια Γιαννίτση.

Τα αιτήματα για ανθρώπινους μισθούς και συντάξεις, για πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για καμία αύξηση των ορίων ηλικίας, δεν είναι συνδικαλιστικές φωτοβολίδες αλλά όροι ζωής για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους.

Επομένως πρέπει να παραμένουν στην προμετωπίδα των αγώνων, παράλληλα με τα όποια κλαδικά ή ιδιαίτερα αιτήματα, να μην τα χαρίσουμε στην αδράνεια και την μεμψιμοιρία. Είναι στο χέρι μας να διαψεύσουμε όσους πιστεύουν ότι δεν γίνεται τίποτα με τον πιο απλό τρόπο: Να κάνουμε κάτι. Να συμμετέχουμε στα σωματεία, τους αγώνες, σε απεργίες και διαδηλώσεις, αλλά κυρίως να πιστέψουμε ότι έχουμε δικαιώματα και τα αξίζουμε.

Κώστας Μιχαλάκης
Μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Τρικάλων
Μέλος Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών