Ο κρατικός έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού

Δημήτρης Μάνος*

Η ιταλική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι αναμένει να εθνικοποιήσει την αεροπορική εταιρία Alitalia, που αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα εδώ και χρόνια, στο πλαίσιο των έκτακτων οικονομικών μέτρων που λαμβάνονται κατά του κορονοϊού. Το υπουργικό συμβούλιο «προβλέπει τη σύσταση μιας νέας εταιρείας η οποία θα ελέγχεται πλήρως από το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών.

Η γαλλική κυβέρνηση είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να στηρίξει μεγάλες εταιρείες που πλήττονται από την αναταραχή στη χρηματοπιστωτική αγορά, μεταξύ των οποίων και την εθνικοποίηση, δήλωσε την Τρίτη ο υπουργός Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ.

Ο Νικήτας Κακλαμάνης της Ν.Δ. δεν έχασε ευκαιρία να καταδικάσει με βάση αυτές τις εξελίξεις τα «νεοφιλελεύθερα» παπαγαλάκια που υπονόμευαν όλα αυτά τα χρόνια τις κοινωνικές κρατικές δομές, για να εισπράξει το κράξιμο από τον γνωστό Πάσχο Μανδραβέλη της «Καθημερινής» για τον «κομμουνισμό των ηλιθίων». Τον «έδωσε» κανονικά γράφοντας ότι την προεκλογική του εκστρατεία τη στήριξαν φαρμακευτικές εταιρείες και πως αφού εκλέχτηκε ως υπουργός Υγείας εκτίναξε τις φαρμακευτικές δαπάνες των νοσοκομείων!

Όχι, δεν είναι ο Κακλαμάνης ο… Μουστακλής των καιρών μας που οι βασανιστές του νεοφιλελευθερισμού αποφάσισαν να τιμωρήσουν την απιστία του στο σύστημα που στηρίζει και εκπροσωπεί! Πολύ περισσότερο, καταφανώς και δεν είναι ο μαύρος αντικομμουνιστής (το λιγότερο!) υπουργός Ανάπτυξης αυτός που εφαρμόζει μέτρα πολεμικού… κομμουνισμού απειλώντας με επιτάξεις!

Ας μην ανησυχούμε…

Τα «πράγματα» εξακολουθούν να βρίσκονται στην (ταξική) θέση τους ακόμα και μέσα σε αυτόν τον ξαφνικό έρωτα με το κράτος.

Στην πραγματικότητα το κράτος, ως συλλογικός καπιταλιστής, ως όργανο της αστικής ταξικής κυριαρχίας, ήταν πάντα εκεί για το κεφάλαιο.

Με τις πλάτες του αμερικανικού κράτους το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα στα χρόνια του «αντικρατιστή» Ρίγκαν εκπονήθηκε το πρόγραμμα «του πολέμου των άστρων». Μα… με την κρατική υποστήριξη στήθηκαν επίσης τα θηριώδη κερδοσκοπικά funds στα χρόνια του «κρατιστή» Κλίντον (ο δημόσιος προϋπολογισμός απέτρεψε την κρίση του Μεξικού στη δεκαετία του ’90 να μετατραπεί σε κρίση όλης της αμερικάνικης ηπείρου και των ΗΠΑ βεβαίως). Με τις επιδοτήσεις και τις ρυθμίσεις του βρετανικού κράτους στήθηκε το κερδοσκοπικό City στο Λονδίνο της «νεοφιλελεύθερης» και «αντικρατίστριας» Θάτσερ.

Η ανάπτυξη του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο ήταν το κληροδότημα αυτού του πολέμου στη μεταπολεμική περίοδο, με τη διαφορά ότι μέσα σε αυτήν την κρατική επέκταση υπήρχαν και κάποια άλλα στοιχεία: Το σημαντικότερο, υπήρχε η αντανάκλαση των σοσιαλιστικών κατακτήσεων του αντίπαλου ταξικά στρατοπέδου. Μέσω της όσο το δυνατόν μαζικότερης και καθολικής πρόσβασης των μαζών στα κοινωνικά αγαθά της εκπαίδευσης, της υγείας-περίθαλψης, του –όσου- κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος κ.λπ.

Όλη η νεοφιλελεύθερη «φασαρία» είχε να κάνει με την «εκκαθάριση» του κράτους του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού από αυτά τα στοιχεία είτε είχαν το στοιχείο του δημόσιου είτε το στοιχείο τής δωρεάν χρήσης υπηρεσιών κ.λπ. Τα ξένα και νόθα του παιδιά που υποχρεώθηκε- κάτω από άλλον ταξικό συσχετισμό- να… υιοθετήσει! Το λιγότερο κράτος δεν ήταν λιγότερο, αντίθετα ήταν περισσότερο, πιο ληστρικό, πιο κατασταλτικό, πιο φασιστικοποιημένο για το κεφάλαιο!

Και το 2008 πολλοί είχαν αρχίσει να μιλούν για… τραπεζικό σοσιαλισμό όταν μετά τη σύνοδο του G8 θηριώδη ποσά ρίχτηκαν για να μην καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η καρδιά του συστήματος, και εξακολουθούν να ρίχνονται –δημιουργώντας μια νέα φούσκα- για να στηρίξουν την πραγματική οικονομία στην οποία κυριαρχεί η αποεπένδυση! Το τι σόι… σοσιαλισμός ακολούθησε την κρίση του 2008 την ένιωσαν στο πετσί τους οι λαοί και ειδικά ο δικός μας.

Η διαφορά βρίσκεται σε ένα σημείο. Ότι όσα «σοσιαλιστικά» μέτρα ενσωματώθηκαν στο σώμα του «ξενιστή» καπιταλισμού, για να μείνουμε στην ιατρική φιλολογία της περιόδου, λειτούργησαν ρυθμιστικά και εξισορροπητικά γι’ αυτόν. Και παράχθηκαν κάποιες υποδομές. Σήμερα, με φανερό ξάφνιασμα, οι ιθύνουσες κυβερνήσεις του κεφαλαίου διαπιστώνουν ότι στον μοναδικό τομέα πραγματικής παγκοσμιοποίησης, που ήταν οι εφοδιαστικές αλυσίδες, εκδηλώνεται σαρωτικός σεισμός – με επίκεντρο του σεισμού την Κίνα.

Βλέπουν πως το δημόσιο σύστημα υγείας-περίθαλψης, που σε όλα τα κράτη είχαν αρχίσει να… αποδομούν, σήμερα στρέφεται εναντίον τους. Πλήττει την «οικονομία» και είναι σίγουρο πως θα γεννήσει εκρήξεις τουλάχιστον απελπισμένων μαζών και μέσα στην «κοιλιά» του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κήτους, πέρα από τις περιφέρειες! Πώς ξαφνικά βρέθηκαν τόσα χρηματοδοτικά πακέτα και «εργαλεία» (sic) που πριν δεν υπήρχαν;

Αν όμως στα ζητήματα υποδομών και δημοσιονομικής πολιτικής θα δούμε πιθανόν στο προσεχές μέλλον την… επανεμφάνιση του καπιταλιστικού κράτους, που ποτέ δεν είχε εξαφανιστεί, δύο σταθερές εξακολουθούν να ορίζουν και σήμερα το ζήτημα: Ο κάθε ιμπεριαλιστής απαιτεί να είναι οι άλλοι πιο… κρατιστές από τον ίδιο και δεν υπάρχει καμία ελάχιστη κοινή συστράτευση όπως το 2008. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός και η κρίση έχουν κονιορτοποιήσει τις όποιες συναινέσεις διεθνούς διακυβέρνησης. Αυτό είναι «υποκείμενο νόσημα» του σημερινού συστήματος

Η άλλη σταθερή; Όποιες υπαναχωρήσεις γίνουν από σύμφωνα σταθερότητας, δημοσιονομικές πειθαρχίες, χρηματοπιστωτικές συμφωνίες κλπ (η εξαρτημένη αστική «μας» τάξη απλώς ακολουθεί και περιμένει να εισπράξει), δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν ένα πράγμα: τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και την «ελαστικοποίηση» της εργασίας τής προ του κορονοϊού περιόδου. Αντίθετα, τα μέτρα έκτακτης ανάγκης ήρθαν για να μείνουν και να… επιμολύνουν τα εργασιακά δικαιώματα.

Εκτός αν πιεστούν σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτούς που προς το παρόν χτυπούν τις κατσαρόλες από τα μπαλκόνια, ζητώντας προσλήψεις γιατρών, ή από αυτούς που σταματούν την παραγωγή στις αυτοκινητοβιομηχανίες! Η υποχρεωτική… απεργία, το καλύτερο μέτρο προστασίας από τον ιό!!!

* Μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)
https://www.efsyn.gr/