ΗΠΑ | Όταν το Μετρό γίνεται μέτρο... της ταξικής ανισότητας

Εδώ και λίγες μέρες ο κορονοϊός έχει χτυπήσει για τα καλά την πόρτα των ΗΠΑ. Η πολιτεία της Νέας Υόρκης θεωρείται το επίκεντρο της πανδημίας στη χώρα με τουλάχιστον 1900 νεκρούς. Όπως εύκολα μπορούμε να φανταστούμε μια σειρά από περιοριστικά μέτρα και απαγορεύσεις κυκλοφορίας εφαρμόζονται όλο και πιo έντονα στο γνώριμο πλέον μοντέλο του «μένουμε σπίτι». Αυτό ακριβώς έφερε στην επιφάνεια την πραγματική εικόνα της μεγαλούπολης του Δυτικού πολιτισμού πέρα από τα λούσα και το φανταχτερό περιτύλιγμα.

Την ώρα που ένα μέρος του πληθυσμού απλώς επέλεξε το αμάξι του αντί για τα ΜΜΜ ή στράφηκε στη δουλειά από το σπίτι, ένα άλλο όχι ασήμαντο μέρος συνεχίζει να στοιβάζεται στις στάσεις και τα βαγόνια του Μετρό. Είναι αυτοί που δεν έχουν προσωπικό όχημα για να μεταβούν στις δουλειές τους, είναι αυτοί που δεν δουλεύουν εξ αποστάσεως, είναι αυτοί που δεν έχουν την τσέπη για το ταξί.

Αυτές τις μέρες στο Μετρό της Νέας Υόρκης σίγουρα δε θα δεις ακριβά κοστούμια και επιχειρηματίες όπως συνήθως. Σίγουρα θα δεις απλούς εργαζόμενους, υπαλλήλους, εργάτες, τηλεφωνητές ή νοσοκόμες. Θα δεις ανθρώπους να στοιβάζονται με κίνδυνο της υγείας τους για να πάνε να ξαναστοιβαχτουν κάπου αλλού, σε κάποιο τηλεφωνικό κέντρο ή κάποιο εργοστάσιο. Θα δεις ένα εκατομμύριο(!) εργαζόμενους να χρησιμοποιούν το Μετρό καθημερινά, γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν το μεροκάματο.

Οι σταθμοί του Μανχάταν ίσως να φανούν έρημοι. Όμως στις φτωχότερες γειτονιές, οι σταθμοί του μετρό, εξακολουθούν να είναι γεμάτοι ζωή, σαν να μην άλλαξε σχεδόν τίποτα. Οι δύο σταθμοί του Μπρόνξ είναι κατάμεστοι και όχι τυχαία. Η απάντηση είναι απλή, εκεί καταγράφονται τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας, με μέσο εισόδημα το 1/3 του συνολικού μέσου εισοδήματος της πόλης.Ακόμα και οι Νew York Times αναφέρουν πως: το μετρό έχει μετατραπεί σε σύμβολο ανισότητας της πόλης.

Αλλά ποιος ξέρει. Ίσως για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, απλώς να είναι κάποιοι «ασυνείδητοι πολίτες» που δεν πειθαρχούν. Άλλωστε οι «συνειδητοί» κυβερνώντες κάνουν ότι μπορούν, γι’ αυτό απειλούν με απόλυση όσους γιατρούς και νοσοκομειακούς βγάζουν στη φόρα τις κραυγαλέες ελλείψεις και τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στο σύστημα υγείας των ΗΠΑ.

Κατά τ’ άλλα, όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον ιό. Το μόνο που υπάρχει είναι η ατομική ευθύνη. Το σύστημα σύστημα είναι αλάθητο και έκανε ότι μπορούσε, άλλο που το τεστ στις ΗΠΑ κοστίζει ενάμισι χιλιάρικο. Ολόκληρο American Dream κι αυτοί ούτε ένα αμάξι δε μπόρεσαν να αγοράσουν. Θέλουν και περίθαλψη... αχάριστοι!

Στέφανος Ματσούκας, φοιτητής Πολυτεχνείου Ξάνθης