Κάποιος είπε: «Η θρησκεία είναι μια εταιρία, που εκδίδει μετοχές επί ανύπαρκτων μεταλλείων».
Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά θαρρώ πως το είπα εγώ. Και κανένας δεν παίρνει μερίσματα από τούτες τις μετοχές, αλλά μόνο το διοικητικό συμβούλιο τούτης τής εταιρίας τρώει καλά. Κι αυτό θαρρώ πως το είπα πάλι εγώ και είμαι κολασμένος, το ξέρω. Νίκος Τσιφόρος
Σήμερα διάβασα με προσοχή, στο μπλογκ «ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ» ένα σπουδαίο και γεμάτο χιούμορ άρθρο, του συναγωνιστή Γ.Γ. (υποθέτω, προφανώς, του Γιώργη Γιαννακέλλη) στηριγμένο πάνω σε δυο καταπληκτικά κείμενα του αείμνηστου σατιρικού συγγραφέα και φιλόσοφου της καθημερινής ζωής Νίκου Τσιφόρου, που αφορούν το ζήτημα της θρησκείας και της επιρροής της πάνω στις ανθρώπινες μάζες. Έτσι είπα να γράψω με αφορμή αυτό δυο λόγια. Το άρθρο του Γ.Γ. δημοσιεύτηκε στις 25 του Μάρτη, φέρνει τον τίτλο: "Μια ανάσα από την καταθλιπτική ειδησεογραφία με δυο κείμενα του Νίκου Τσιφόρου" και μπορούμε να το διαβάσουμε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://tsak-giorgis.blogspot.com/2020/03/blog-post_254.html
Αν λοιπόν συνδυάσουμε τα δύο κείμενα του Ν. Τσιφόρου, που μας παραθέτει στο άρθρο του ο Γ.Γ., νομίζω ότι βρίσκουμε το κλειδί του μυστηρίου για το πώς καταφέρνει η κάθε θρησκεία να εμπορεύεται ...μετοχές σε ανύπαρκτα μεταλλεία. Ακριβώς επειδή τα εκμεταλλευτικά συστήματα παραγωγής και διανομής των αγαθών, μέσα στα οποία ζει εδώ και χιλιάδες χρόνια η ανθρωπότητα, μετατρέπουν τους ανθρώπους όχι σε Ανθρώπους (με Α κεφαλαίο) αλλά σε, κατ’ όνομα, «έλλογα», και πιο σωστά σε «ομιλούντα και ενίοτε σκεπτόμενα εξελιγμένα …δίποδα», που κυνηγάνε για την πάρτη τους τον παρά και την περιουσία, τούς συνηθίζουν, ταυτόχρονα, σε έναν τέτοιο ατομοκεντρικό τρόπο σκέψης, που να νομίζουν ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος! Επομένως, τους φαίνεται αδιανόητος ο αιώνιος φυσικός νόμος της φθοράς. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι εαυτούληδές τους είναι αναπόφευκτο να περάσουν στην ανόργανη ύλη του σύμπαντος.
Από κει ξεκίνησε όλη η μυθολογία περί κάποιας «αθάνατης ψυχής», που της μέλλεται αιωνίως να ... απασχολεί το σύμπαν με την παρουσία της! Τίποτε πιο εγωιστικό από μια τέτοια αξίωση, κι όμως γίνηκε η βάση τόσο του μεταφυσικού φιλοσοφικού ιδεαλισμού, από την εποχή του Πυθαγόρα, όσο και η βάση των επιχειρήσεων όλων των θρησκευτικών ιερατείων. Αυτά λοιπόν πουλάνε στον εγωιστικό, ατομικιστή ανθρωπάκο τούτης της συνεχιζόμενης -ουσιαστικά- προϊστορίας της ανθρωπότητας, κούφιες ελπίδες για διαιώνιση του εαυτούλη του στους αιώνες! Μεγάλη «μπίζνα» και επικερδέστατη, στηριγμένη στην άκρα εγωπάθεια και ματαιοδοξία και ενισχυμένη με τόνους και τόμους μυθολογιών, περί εσχάτης κρίσεως των ψυχών, παράδεισου, κόλασης ή περί μετεμψύχωσης, κι όλων αυτών των φούμαρων οργιώδους φαντασίας, που σώρευσαν οι αιώνες. Κοντά στον εγωισμό, βλέπεις και μάλλον εξαιτίας του, θέριεψε κι ο φόβος του θανάτου και του τι γίνεται μετά.
Κι όπως μάλιστα όλοι οι καλοί μας νοικοκυραίοι φιλεαυτούληδες έχουν στη συνείδησή τους ή στο υποσυνείδητό τους το βάρος κάμποσων αδικιών σε βάρος των άλλων ανθρώπων και το νιώθουν να βαραίνει την καμπούρα τους, γιατί ουσιαστικά η κερδοσκοπία κι αδικία αντιστρατεύονται τη βαθύτερη ανθρώπινη φύση και έτσι αυτή αντιδρά, η επιχείρηση «θρησκεία» βρήκε το δέκα το καλό. Διαφημίζει επί αιώνες ότι αποτελεί το γιατρικό που θα ξεγράψει τα ανθρώπινα κρίματα, προκειμένου η "αθάνατη" ψυχή των κυρ-εαυτούληδων να έχει καλύτερη μοίρα από κείνη των .ασεβών και των αλλοφύλων ή όσων δεν πληρώνουν συνδρομή στο ιερατείο.
Ας θυμηθούμε τον αξεπέραστο, ρηξικέλευθο λόγο του Καζαντζάκη:
"Ο παπάς; Φαταούλας, άνοιξε σπετσαρία, τη λέει εκκλησία και πουλάει το Χριστό με το δράμι· γιαίνει, λέει ο κομπογιαννίτης, όλες τις αρρώστιες.
-Τι αρρώστια έχεις εσύ;
- Είπα ψέματα.
- Ένα δράμι Χριστό, τόσα γρόσια.
- Έκλεψα.
- Ενάμισι δράμι Χριστό, τόσο.
- Εσύ;
- Σκότωσα.
- Α, βαριά αρρώστια, κακομοίρη. Θα πάρεις το βράδυ, πριν να κοιμηθείς, πέντε δράμια Χριστό, κοστίζει πολύ, τόσο.
- Δεν κάνει παρακάτω, γέροντά μου;
- Είναι η ταρίφα· πλέρωσε, αλλιώς θα πας στον πάτο της Κόλασης. Και του δείχνει τις ζωγραφιές που 'χει στο μαγαζί του και που παρασταίνουν την Κόλαση, με φωτιές και καμάκια και διαόλους, κι ο πελάτης τρέμει κι ανοίγει τη σακούλα..."
(Νίκου Καζαντζάκη: "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται")
Τόμπολα! Οι εαυτούληδες βρήκαν κι αγοράζουν το φάρμακο για να συνεχίσουν ανακουφισμένοι τα κρίματά τους και το ιερατείο ποντάρει στην αποδοτικότερη επένδυση. Σώζει...ψυχές, μεσολαβώντας τάχα μου, στον .ύψιστο...τελικό κριτή, ώστε αυτός να σβήσει τις αδικίες όλων των κυρ-Παντελήδων και να...διαιωνίσει το χνάρι τους, ακόμα κι όταν γίνει χώμα το κουφάρι τους! Μην τύχει και ζημιωθεί το σύμπαν, αν λείψουν από τη μέση. Μην τυχόν και χάσει η Βενετιά βελόνι ή εξηνταβελόνη! Συφερτικός για τους κυρ-Παντελήδες, ο φρικτός αυτός παραλογισμός. Κι από τότε, φαύλος κύκλος και άφθονα έσοδα εις τον κορβανά.
Κι όμως, μόνο ο φιλοσοφικός υλισμός έλυσε μια και καλή αυτό το φοβερό μεταφυσικό ζήτημα, ήδη από την αρχαιότητα. Ας θυμηθούμε τον τόσο συκοφαντημένο από τα ιερατεία, τον μέγιστο φιλόσοφο Επίκουρο: «Ο θάνατος ουδέν εστί προς ημάς. Όταν γαρ αυτός ή, ημείς ουκ εσμέν, όταν δε ημείς ώμεν, αυτός ουκ έστιν.» (Τίποτα δεν είναι ο θάνατος για τον άνθρωπο. Όταν αυτός υπάρχει, εμείς δεν υπάρχουμε, όταν όμως εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος είναι ανύπαρκτος!)
Όταν κάποιος πεθαίνει, περιέρχεται ακριβώς στην κατάσταση που ήταν πριν γεννηθεί. Σε ανυπαρξία ως συνειδητό οργανικό ον, σε ταύτισή του όμως με ολόκληρο το λοιπό ανόργανο σύμπαν, που διαρκώς κινούμενο και μεταβαλλόμενο αναδημιουργεί τη νέα οργανική ζωή. Αφθαρσία της ύλης υπάρχει στο σύμπαν, όχι «αθανασία» των κυρ-Παντελήδων. Και πολύ καλά κάνει. Τέλεια και παύλα.
Ούτε φόβος, το λοιπόν για το βιολογικό τέλος, ούτε άυλες "αθάνατες" ψυχές, ούτε παραμύθια, ούτε ιερατεία, ούτε δωροδοκίες στον "ύψιστο". Τίποτε από όλα αυτά, κύριοι εαυτούληδες, με τα πολλά ή τα λίγα κριματάκια, κυρ-Παντελήδες της μικρής και της μεγάλης κακοήθειας και της διαρκούς απατεωνιάς.
Πραγματικά ευτυχισμένος και γαλήνιος στην "ψυχή", δηλαδή στη συνείδηση που τη δημιουργεί το μέρος εκείνο του εγκεφάλου μας, το οποίο αντανακλά τα ερεθίσματα των αισθήσεων, τα σχηματοποιεί και τα αναλύει με τη μορφή της σκέψης, των πνευματικών αφαιρέσεων-γενικεύσεων που λέγονται ιδέες, είναι μόνο ο δίκαιος συνειδητός εκείνος άνθρωπος που βάζει πάνω από όλα το κοινό ανθρώπινο καλό, την κοινή ευτυχία της ανθρωπότητας και γι' αυτά αγωνίζεται λόγω και έργω.
Αυτός ξέρει το μυστικό της μόνης ζωής που ταιριάζει σε πραγματικό Άνθρωπο. Μιας ζωής σε κοινωνία η οποία θα βασίζεται στη βαθιά επιστημονική γνώση, στη διαρκή αναζήτηση της αλήθειας, στη συντροφική προσπάθεια και αλληλοβοήθεια, στην κατανομή των κοινών επιτεύξεων ανάλογα με τις ανθρώπινες ανάγκες. Εκεί, σε μια τέτοια κοινωνία τελειώνει οριστικά κάθε φόβος και κάθε απάτη, κάθε μύθος, κάθε θρησκεία, και ο Άνθρωπος βρίσκει την πραγματική καταξίωση του ονόματος του είδους στο οποίο ανήκει.
Ο συνειδητός φιλοσοφικός υλιστής, όταν είναι και ανιδιοτελής αγωνιστής της κοινωνικής προόδου, συμμετέχοντας στον κοινωνικό απελευθερωτικό αγώνα, ενσαρκώνει τις πιο ευγενικές ιδέες, γίνεται ο πιο αγνός ιδεολόγος.
Και μόνο ο άνθρωπος που θα διακριθεί για την εξαιρετική προσφορά του στον αγώνα για μια τέτοια ζωή, αντάξια όλων των Συνανθρώπων, κερδίζει επάξια την αθανασία του ονόματός του στην κοινή μνήμη, στην κοινή καταγεγραμμένη παρακαταθήκη της ανθρωπότητας: στην Ιστορία.
Ν.Π.
27-3-2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου