Το κείμενο που δημοσιεύουμε αποτελεί μια συνοπτική ενημέρωση για όσα συνέβησαν στον κοινωνικό και εργασιακό πεδίο στην Ιταλία τις προηγούμενες εβδομάδες με την κορύφωση της πανδημίας του Covid-19 αλλά και όσων εκτυλίσσονται στην συνέχεια. Μας εστάλη στις 23 Απριλίου 2020. Γράφτηκε από συντρόφους του μπλογκ proletaricomunisti.blogspot.com , το οποίο αποτελεί έκφραση του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος μαοϊκό (PCm) . Την μετάφραση για λογαριασμό των «Αντιγειτονιών» έκανε ο Σ.Α. Ο τίτλος είναι δικός μας.
Στην Ιταλία έχουμε φτάσει εδώ κι ενάμιση μήνα στο φόρτε της έκτακτης ανάγκης της πανδημίας. Αυτή ξεκίνησε από την δεύτερη μεγάλη πόλη της χώρας μας, το Μιλάνο, και την ευρύτερη περιοχή της Λομβαρδίας, μέσα στην οποία βρίσκονται δυο περιοχές από τις πλέον ανεπτυγμένες βιομηχανικά, το Μπέργκαμο και η Μπρέσια. Η πανδημία επεκτάθηκε και σε άλλες περιοχές, επίσης αναπτυγμένες βιομηχανικά, όπως τα βόρειοανατολικά, του Πιεμόντε (σ.μ. περιοχή του Τορίνο) και τα βορειοανατολικά της Βενετίας. Κοντά σ’ αυτήν την λωρίδα του βορρά υπάρχει και η Εμίλια-Ρομάνια, γεμάτη από μικρές και μεσαίες βιομηχανίες διαφόρων δραστηριοτήτων και μεγάλης συγκέντρωσης δικτύων αποθήκευσης και διανομής σε μερικές πόλεις, όπως η Πιατσένζα, η Μόντενα, όπου επίσης η πανδημία χτύπησε δυνατά. Εκτός από αυτές τις περιοχές, και οι κεντρικές περιοχές της χώρας και η ίδια η πρωτεύουσα διακρίνονται από μικρότερες παρουσίες επέκτασης του ιού ενώ ακόμα χαμηλότερες σε κρούσματα , τουλάχιστον μέχρι τώρα, σημειώνονται στις περιοχές του νότου. Στη Νάπολη, την Πούλια, τον Τάραντο και τη Σικελία.
Το κόμμα μας και οι μαζικές οργανώσεις του, προσπάθησαν αμέσως να δώσουν μια κατεύθυνση στην εργατική τάξη και στις λαϊκές μάζες καταπολεμώντας την τρομοκρατία μέσω της κρατικής πληροφόρησης και του πανικού, που δημιουργούσε στις μάζες έναν τυφλό φόβο και τις ακινητοποιούσε δίχως να μπορούν πραγματικά να καταλάβουν για τι επρόκειτο και πώς να το αντιμετωπίσουν. Αυτή η πρώτη φάση κοντραρίστηκε με σημείο αναφοράς την 8 του Μάρτη, όπου με αμεσότητα οι δυνάμεις του μικροαστικού φεμινιστικού κινήματος, ενώθηκαν κάτω από το σύνθημα «Ούτε μία λιγότερη» αντιγράφοντας την Αργεντινή και την Ισπανία, που όμως έκαναν αμέσως πίσω , μπροστά στο πλάνο των κινητοποιήσεων και των απεργιών που οργάνωναν οι γυναίκες του κινήματος για εκείνες τις μέρες. Η αστική τάξη δεν είχε ακόμα προκηρύξει σε όλες τις προηγούμενες μέρες την «έκτακτη κατάσταση» παρά μόνο σε λίγες περιοχές του Βορρά, συνεπώς στο υπόλοιπο τμήμα της χώρας η κατάσταση επέτρεπε απεργίες και κινητοποιήσεις. Όμως το αστικό και μικροαστικό φεμινιστικό κίνημα οπισθοχώρησε και εναρμονίστηκε με αυτά που ήδη είχαν προκηρύξει τα επίσημα συνδικάτα.
Το προλεταριακό επαναστατικό φεμινιστικό κίνημα υποστηριζόμενο με δύναμη από τα (Slai Cobas- Συνδικάτα βάσης) ταξικά συνδικάτα, που είναι η μαχητική ταξική οργάνωση καθοδηγημένη από το PCm (Κομμουνιστικό Κόμμα , μαοϊκό), διατήρησε σταθερά και προώθησε την απεργία σε κάποιες αντιδράσεις εργατών και εργαζομένων, καθώς και τις διαδηλώσεις που προβλέπονταν ιδιαίτερα στη νότια Ιταλία, όπου υπήρχαν συνθήκες, πολιτικές και κοινωνικές, καλύτερες για κάτι τέτοιο. Και ακριβώς αυτή τη μέρα, δηλαδή στις 8 του Μάρτη, όταν η κυβέρνηση επέκτεινε την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» σε όλη τη χώρα ασκώντας τις πιέσεις και τις ανακλήσεις απεργιών και κινητοποιήσεων. Ιδιαίτερα στο Παλέρμο η πίεση ασκήθηκε κατευθείαν από τις πολιτικές υπηρεσίες της αστυνομίας, αλλά οι συντρόφισσες κράτησαν γερά κι έτσι τόσο η απεργία σε μερικές συγκεντρώσεις εργαζομένων-ωρομισθίων, όσο και οι εργαζόμενοι, πλην διευθυντών και παρατρεχάμενων, κράτησαν γερά και στο κέντρο της πόλης. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μικρότερη των συνηθισμένων διαδηλώσεων αλλά εξίσου σημαντική.
Στο Τάραντο, συμμετείχαν αρκετοί στην κινητοποίηση των εργαζομένων στο εμπόριο και ενάντια στις απολύσεις και παρά την ασφυκτική πίεση των δυνάμεων καταστολής και την απουσία του μικροαστικού φεμινισμού, δυνάμεις κομμουνιστικών οργανώσεων νεολαίας που είναι συνδεδεμένες με κάποια μικρά νέο-ρεβιζιονιστικά κόμματα, δώσανε το παρόν. Στο βορρά, προπαντός στην πόλη που ήταν στο επίκεντρο της επιδημίας, στο Μπέργκαμο, οι εργάτριες αναμετρήθηκαν με τις απαγορεύσεις πετυχαίνοντας αρκετά με μια επιθετική αντίσταση κόντρα στο αντίπαλο στρατόπεδο που αποτελούνταν από τους εργοδότες, την κυβέρνηση και τα επίσημα συνδικάτα.
Πάντως, η σημαία του επαναστατικού αγώνα των γυναικών-προλετάριων κρατήθηκε ψηλά στην διεθνιστική μέρα των γυναικών και συνέχισε να είναι παρούσα και να κυματίζει τις επόμενες εβδομάδες, όταν οι συνθήκες για τις γυναίκες , στη διάρκεια της πανδημίας και στη διάρκεια της «έκτακτης ανάγκης» άρχισαν να χειροτερεύουν , όχι μόνο στις θέσεις εργασίας αλλά και μέσα στις γειτονιές, στα σπίτια με ζωτικά προβλήματα, με τα παιδιά στο σπίτι, με τα σχολεία κλειστά και με την καταπίεση μέσα στο σπίτι όπου μερικά σπίτια μεταμορφώθηκαν σε φυλακές και εν δυνάμει τόποι γυναικοκτονιών, ως αποτέλεσμα της πατριαρχίας. Το MFPR (Φεμινιστικό Κίνημα Επαναστατών Προλετάριων) συνέχισε αυτόν τον αγώνα εκ του σύνεγγυς, στην κυριολεξία της λέξης, γιατί όλη αυτή η κατάσταση αναδείκνυε και τροφοδοτούσε το επαναστατικό πνεύμα των γυναικών.
Στο μεταξύ η εξάπλωση της πανδημίας διαχέονταν κύρια στα βιομηχανικά κέντρα της Βόρειας Ιταλίας όπου συναντήσαμε την άμεση αντίδραση των εργατών και των εργαζομένων. Απεργίες και αποχή από τις δουλειές, αυθόρμητα ή και οργανωμένα από το συνδικάτο βάσης Cobas, αγκάλιασαν μια περιοχή που εκτιμάται ότι έχει 50 χιλιάδες εργαζόμενους. Σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε αστυνομική καταστολή, προκλήσεις κάθε τύπου αλλά δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τις απεργίες και την μαζική αποχή από την εργασία. Επίσης ένα μέρος από τον επίσημο συνδικαλισμό της Λομβαρδίας υποχρεώθηκε να προκηρύξει απεργία στις βιομηχανίες μετάλλου.
Αυτές οι απεργίες ήταν πολύ σημαντικές για διάφορους λόγους: αναδεικνύανε ότι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν δέχονταν να είναι «κρέας για τα κανόνια τους» απορρίπτοντας την επίμονη θέληση των αφεντικών που υποστήριζαν ότι «όλα πάνε καλά» κι ότι «όλα είναι σε ασφάλεια» και πως οπωσδήποτε η παραγωγή έπρεπε να συνεχισθεί. Οι απεργίες δείξανε ότι δεν μπορεί να υπάρξει «έκτακτο καθεστώς » που να είναι σε θέση να εμποδίσει τον αγώνα των εργαζομένων, τον αγώνα για την υγεία και την προστασία τους. Αυτοί οι αγώνες έδειξαν τη γύμνια και την υποκρισία των αφεντικών και της κυβέρνησης που από τη μια μεριά θέλανε όλο τον λαό κλεισμένο στο σπίτι του και από την άλλη τα εργοστάσια να είναι γεμάτα και τα εμπορικά κέντρα να δουλεύουν με σκληρά εκμεταλλευόμενους εργαζόμενους και στερημένους από στοιχειώδη εξοπλισμό προστασίας.
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως οι απεργίες των εργατών εμπόδισαν την μαζική εξάπλωση του κορονοϊού στα εργοστάσια. Και όχι μόνο αυτό. Αυτές οι αντιστάσεις , στις οποίες τα συνδικάτα Cobas έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, με όλες τις διακλαδωμένες οργανώσεις που διαθέτουν, ανάμεσα στις οποίες διακρίθηκε η μαχητική ταξική οργάνωση που καθοδηγείται από το κόμμα μας, ανάγκασαν την κυβέρνηση και τα αφεντικά να κάνουν ένα βήμα πίσω. Έχουν δημιουργηθεί πρωτόκολλα ασφαλείας, τα οποία είναι ανεπαρκή, αλλά θα βοηθήσουν να ενισχυθούν τα μέτρα ασφαλείας των εργαζομένων και προπαντός επιτρέπουν στους εργαζόμενους να απέχουν όταν το πρωτόκολλο δεν τηρείται και γίνεται επικίνδυνη η δουλειά.
Η εξάπλωση της πανδημίας σε βιομηχανικές ζώνες με μεγαλύτερη συγκέντρωση εργατών έδινε δύναμη στους εργάτες και τους εργαζόμενους να αντιστέκονται πιο αποφασιστικά και η κυβέρνηση να υποχωρεί κι άλλο και να υποχρεώνεται να υποδεικνύει ποια εργοστάσια μπορούν να παραμένουν ανοιχτά, γιατί αφορούν την παραγωγή ειδών πρώτης ανάγκης και ποια εργοστάσια πρέπει να κλείσουν. Φυσικά η κυβέρνηση και τ’ αφεντικά, με τη συνενοχή των επίσημων συνδικάτων, ποντάρανε σε εκείνα τα εργοστάσια που δεν έπρεπε να κλείσουν γιατί είναι εργοστάσια στρατηγικής σημασίας δηλαδή πολυεθνικές-ιμπεριαλιστικές πολεμικές βιομηχανίες, τα εργοστάσια σιδηρουργίας και άλλων βιομηχανιών που σίγουρα δεν παράγουν «πρώτης ανάγκης» προϊόντα.
Στο μεταξύ, άλλα γεγονότα έλαβαν χώρα έξω από το πλαίσιο των εργοστασίων και των θέσεων εργασίας. Είχαμε την έκρηξη της οργής και την εξέγερση των φυλακισμένων. Μια από τις πιο μεγάλες εξεγέρσεις στις φυλακές της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες. Οι κρατούμενοι αντιλαμβάνονταν αμέσως ότι καμιά άμυνα δεν ήταν δυνατή απέναντι στον κορονοϊό και γι’ αυτό, εξεγέρθηκαν ξεκινώντας από τις φυλακές της Μόντενα. Η αντίδραση του κράτους ήταν άμεση και βίαιη. Τόσο μέσα όσο και έξω από τις φυλακές εξελίχθηκε μια σκληρή αντιπαράθεση με τους κρατούμενους να ελέγχουν πτέρυγες των φυλακών, τις οποίες καταστρέφανε, καίγανε για να τις κάνουν εργαλεία αντίστασης κι έτσι να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη δολοφονική βία του κράτους. Η εξέγερση σε λίγες μέρες διαδόθηκε σε όλες τις φυλακές της χώρας, από τον βορρά στο νότο ωθώντας επίσης τους συγγενείς των φυλακισμένων και οργανώσεις αλληλεγγύης να παρεμβαίνουν και να τους στηρίζουν. Το μακελειό στις φυλακές είχε ως αποτέλεσμα 16 νεκρούς σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις. Πολλοί ήταν οι τραυματίες, οι βασανισθέντες, οι μεταγόμενοι και υποβαλλόμενοι σε μέτρα ακόμα πιο σκληρά από τα υπάρχοντα στις φυλακές, μερικά μάλιστα από αυτά ήταν ίδια με αυτά που εφαρμόζονται για τους κατάδικους των Ερυθρών Ταξιαρχιών . Μπροστά στις φυλακές του Μιλάνο και σε μερικές άλλες η αστυνομία επιτέθηκε σε διαδηλωτές που ήταν συγγενείς των κρατουμένων ή ανήκαν σε οργανώσεις αλληλεγγύης.
Η κόκκινη προλεταριακή αλληλεγγύη με ακούραστο τρόπο ύψωσε τη φωνή καταγγελίας και με τη στήριξή της αποκάλυψε τα ψέματα του κράτους. Πως δήθεν οι νεκροί ήταν από υπερβολική δόση ναρκωτικών ενώ την ίδια στιγμή επέτρεπε στους συγγενείς των φυλακισμένων ν’ ακουσθούν μόνο όταν συμφωνούσαν με τη κρατική εκδοχή. Και αυτό συνέβαινε σε όλη τη χώρα.
Η εξέγερση ανέδειξε συγκεκριμένα αιτήματα : όπως να βγουν από τις φυλακές οι κρατούμενοι με μικρές ποινές. Αλλά το κράτος από αυτή την παραχώρηση που έκανε εξαιρούσε τους κρατούμενους που συμμετείχαν στην εξέγερση και η εξαίρεση αφορούσε όλες τις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Η ρύθμιση αυτή είχε ως αποτέλεσμα , σε σχέση με τους δέκα χιλιάδες κρατούμενους που ήταν προς απελευθέρωση, όπως υποστηρίζουν οι δημοκρατικές συλλογικότητες , να αφεθούν ελεύθεροι το πολύ δύο χιλιάδες. Γι’ αυτό ο αγώνας συνεχίζεται. Οι κρατούμενοι είχαν δίκιο να εξεγείρονται. Στις αμέσως επόμενες μέρες, περιπτώσεις κρουσμάτων με κορονοϊό παρουσιάστηκαν ανάμεσα στους κρατούμενους. Ακόμη και περιπτώσεις θανάτων αποκρύφτηκαν όπως επίσης και τα υπόλοιπα αριθμητικά δεδομένα της εξάπλωσης του ιού στις φυλακές. Οι εργαζόμενοι που αγωνίζονταν δεν παραλείψανε να επιδείξουν, μέσω των Cobas, την αλληλεγγύη τους και ενέταξαν στις διεκδικήσεις τους το αίτημα της αμνηστίας.
Αλλά το μέτωπο πρώτης γραμμής όλες αυτές τις εβδομάδες αποτέλεσαν οι γιατροί και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και στην περίθαλψη , οι οποίοι βρέθηκαν μπροστά στην άγρια έξαρσης της ασθένειας. Σε τέτοιο βαθμό που έκανε την Ιταλία για αρκετές εβδομάδες «δεύτερη Κίνα» και τους οδηγούσε σε κατάρρευση , στερούμενοι των αναγκαίων μέτρων προστασίας. Όλοι τους αντιμετώπισαν την υπερεκμετάλλευση της απόλυτης και ηρωικής προσφοράς και αφοσίωσης στην προσπάθεια τους να σώσουν τους ασθενείς . Αυτή η κατάσταση οδήγησε 126 γιατρούς στον θάνατο και αρκετούς άλλους νοσηλευτές , κυρίως από αυτούς που βρίσκονταν στο επίκεντρο της πανδημίας, στη Λομβαρδία.
Όλο αυτό το διάστημα στο μάτι του κυκλώνα ήταν το Μπέργκαμο, εκεί όπου υπάρχει μια βιομηχανία ανά 50 κατοίκους και αποτέλεσε για μερικές μέρες ένα απέραντο νοσοκομείο και ένα μεγάλο νεκροταφείο , τη «Γουχάν» της Ιταλίας. Εδώ σύντροφοι του κόμματός μας και αγωνιστές στο συνδικάτο βλέπανε τους γονείς τους να πεθαίνουν και αντιμετώπισαν ένα συνδυασμό ανικανότητας της περιφερειακής διοίκησης με την ιδιωτικοποιημένη υπηρεσία περίθαλψης, δομημένη έτσι για να υπηρετεί τους πλούσιους , βουτηγμένη μέσα στη διαφθορά. Όλα αυτά οδήγησαν στην έκρηξη της πανδημίας στα γηροκομεία, με χιλιάδες νεκρούς και με αριθμούς μέχρι τώρα υποτιμημένους , γεγονότα που έκαναν ακόμα και τον αστικό τύπο να μιλήσει για αριθμούς δέκα φορές μεγαλύτερους από τα επίσημα στοιχεία και για νεκρούς τρεις φορές πιο πολλούς από όσους έχουν ανακοινωθεί. Σ’ αυτό το πλαίσιο η αντίδραση των εργαζομένων στην περίθαλψη και των συνεπικουρούμενων εργαζόμενων και εργατών ήταν συνεχής . Δίχως να εγκαταλείπουν τη θέση εργασίας τους άρχισαν να καταγγέλλουν, να διεκδικούν και να φωνάζουν: «να καταγγείλουμε και να καταδικάσουμε τους υπεύθυνους που μετέτρεψαν την πανδημία σε σφαγή !».
Πάντα στο έδαφος της μεγαλύτερης επέκτασης της πανδημίας οι νέοι εργαζόμενοι ήταν εκτεθειμένοι στον ιό και ευτυχώς για αυτούς δεν προέκυψαν μαζικές θανατηφόρες επιπτώσεις. Οι ταχυδρομικοί, οι ντελιβεράδες, οι εργαζόμενοι στην περιβόητη Amazon προσπάθησαν καθημερινά να αντισταθούν και να διεκδικήσουν την μείωση των ωρών εργασίας και την ουσιαστική προστασία του προσωπικού. Στο κέντρο και στο νότο της χώρας η κατάσταση παρουσιάστηκε διαφορετικά. Εν αντιθέσει με τον βορρά, στον νότο έθιξε μόνο κάποιες αυτοκινητοβιομηχανίες και την ArcelorMittal στο Τάραντο. Επίσης και σ’ αυτά τα εργοστάσια οι εργάτες απάντησαν με αποχή από την εργασία και μερικές φορές με μορφές μαζικές προσπάθησαν να οργανώσουν απεργίες. Επιμέρους κάτι πέτυχαν αλλά πολεμήθηκαν από τα επίσημα συνδικάτα. Τα διατάγματα της κυβέρνησης προσφέρανε την αναγκαία κάλυψη στους εργοδότες για να απαιτήσουν τη συνέχιση της δουλειάς σ’ εργοστάσια με μερικές χιλιάδες εργάτες μέσα. Αυτό, αν και σε χαμηλές μορφές ακόμη, κουβάλησε τον ιό στο εργοστάσιο της ArcelorMittal του Τάραντο για παράδειγμα και εδώ μάλλον δεν ξεκίνησε ακόμα η αναμέτρηση με την πανδημία.
Στο κέντρο και στο νότο, όπως στις περιφέρειες της Ρώμης, όπου υπάρχουν μεγάλες συγκεντρώσεις μαύρης εργασίας, πλανόδιοι στην Καμπανία (Νάπολη) όπως και στους μετανάστες εργάτες γης, στους φτωχούς της Σικελίας με την έλευση του κορονοϊού έφτασε και το τέλος της δουλειάς τους. Αποτέλεσμα η έλλειψη εισοδήματος, οι δυσκολίες για εξασφάλιση κατοικίας, προβλήματα που συνδυάζονται με την ενδημική ανέχεια και ανεργία. Ως απάντηση, οι δομές των οργανώσεων των κοινωνικών κέντρων, των επιτροπών κατοικίας, οι συνδικαλιστικές δομές της βάσης προσπάθησαν να αντισταθούν διεκδικώντας εισόδημα και κατοικίες, πολύ πιο εκτεταμένα απ’ ό,τι προβλέπουν τα κυβερνητικά μέτρα ελεημοσύνης . Στο Παλέρμο, στη Νάπολη, στη Ρώμη υπήρξαν πρωτοβουλίες μαζικής κινητοποίησης οι οποίες αντιμετώπισαν την ποινικοποίηση , την καταστολή και την συκοφαντία από το κράτος και τα ΜΜΕ.
Αυτό το γενικό πλαίσιο είναι που ανέδειξε την Ιταλία και την έφερε στο ευρωπαϊκό επίκεντρο της πανδημίας για αρκετές εβδομάδες αλλά και ταυτόχρονα του σημείου όπου ο προλεταριακός αγώνας σημείωσε έντονη και σημαντική , σε ποιότητα και ποσότητα, δυναμική και χρησίμευσε στο να διαδώσει στην Ευρώπη τον άλλο ιό, αυτόν της ταξικής πάλης. Τώρα βρισκόμαστε στην παραμονή της δεύτερης φάσης όπου τα αφεντικά και η κυβέρνηση επιθυμούν να γυρίσουν στα κέρδη που στηρίζονται στην εκμετάλλευση, παρότι η πανδημία είναι ακόμη σε πλήρη δράση. Οι προλετάριοι και οι λαϊκές μάζες όπως και οι οργανώσεις τους, είτε γεννημένες από το αυθόρμητο είτε ήδη συγκροτημένες, ανάμεσα στις οποίες και οι μαοϊκές, οι δομές τους και οι δημιουργημένοι οργανισμοί τους, δουλεύουν για να προωθήσουν μια γενική απεργία που θα μπορούσε να έχει ένα χαρακτήρα επαναστατικό . Εάν βέβαια καταφέρει να οικοδομήσει τη μαζική διάσταση μιας έκτακτης κατάστασης που πάντα θα βαίνει στην όξυνση.
Σπουδαία υπήρξε η εμπειρία που απέκτησε το κόμμα αντιμετωπίζοντας αυτή την εξέλιξη. Πώς να διατηρήσει τις δομές του και τη παρουσία του εν μέσω περιοριστικών συνθηκών . Και η απάντηση που δόθηκε και συνεχίζει να δίνεται είναι πολύ θετική , η δράση μας δεν σταμάτησε ούτε λεπτό και ούτε περιορίστηκε κάπου . Οι σύντροφοι κατόρθωσαν να παραβιάζουν την κατάσταση πολιορκίας και κάνανε παρεμβάσεις στα εργοστάσια δυναμώνοντας τη δουλειά τους και την κατάρτισή τους, χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο με τη βοήθεια και μαρξιστών διανοούμενων που βοηθάνε θεωρητικά και πολιτικά. Κατάρτιση όχι με στερεότυπα ή δογματισμούς, αλλά με προσπάθεια εξύψωσης του μαρξιστικού οπλοστασίου για να μπορέσουμε να δώσουμε στρατηγικές απαντήσεις και προγραμματικές θέσεις για τη διεθνή κατάσταση, για την ιμπεριαλιστική κρίση της οποίας παράγωγο είναι και η σημερινή πανδημία.
Η δράση του κόμματος υπήρξε καθοριστική στη σημερινή ανάπτυξη του κινήματος και κατακτήθηκε επιρροή και αναγνώριση σε όλο το επαναστατικό πεδίο κι ανάμεσα στις άλλες τάσεις που υπάρχουν, στον μάχιμο ταξικό συνδικαλισμό, στο κίνημα των γυναικών και στις οργανώσεις αλληλεγγύης και στήριξης των φυλακισμένων που αγωνίζονται. Βέβαια μας περιμένει ένα άλμα ποιοτικό και δύσκολο. Αλλά οι δεσμοί με τις πρωτοπορίες και τις μάζες που δημιουργούν τη διαφορά και προωθούν συστηματικά οι ιταλοί μαοϊκοί αποτελούν τον μεγάλο παράγοντα της δύναμης που δίνει την ελπίδα ότι το πολιτικό άλμα θα πραγματοποιηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου