ΛΙΓΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ...ΔΕΝ ΜΑΣ ΖΗΤΑΝΕ ΠΟΛΛΑ. ΖΗΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!

Αισθάνομαι λίγο άβολα. Έχω συνηθίσει να έχω μια σχετικά κριτική αντίληψη της πραγματικότητας και αυτά που συμβαίνουν δεν μπορούν να αξιολογηθούν με αυτό το πολύτιμο για κάποιους, άχρηστο για άλλους, εργαλείο, τη λογική.

Η λογική είναι το εργαλείο που ανέπτυξε ο άνθρωπος προκειμένου να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που απλόχερα του προσφέρει η φύση τριγύρω του αλλά και μέσα του και να ξεπερνά το φόβο του για το άγνωστο.

Τετριμμένα μιλώντας είναι αυτό το εργαλείο που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα ζώα και που κοινωνικά μιλώντας είναι το εργαλείο που μόνιμα μας ζητούν να το αφήνουμε να σκουριάζει.

Αντί να χρησιμοποιούμε τη λογική, μας προτείνουν να έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη στους Θεσμούς. Από μικροί, άλλωστε, έχουμε μάθει ότι η πίστη και η εμπιστοσύνη σε κάνουν καλό άνθρωπο. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει και το μάθημα των θρησκευτικών;

Όταν, λοιπόν, η έκκληση για εμπιστοσύνη γίνεται μεγαλόφωνα και επίμονα, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Ας υποθέσουμε ότι πάμε στη τράπεζα και ζητάμε να μας εμπιστευθούν και καλή τη πίστη να μας δανείσουν. Θα δεχτούν; ΟΧΙ. Θα ζητήσουν να δεσμευτούμε με συμβόλαια, παρουσία δικηγόρου ή συμβολαιογράφου και εάν αθετήσουμε το συμβόλαιο λόγω ανάγκης, λόγω φτώχειας, θα διεκδικήσουν παρουσία δικαστικού κλητήρα ή αστυνομικού τα πάντα προκειμένου να ικανοποιηθούν οι όροι του συμβολαίου. Δεν δείχνουν εμπιστοσύνη, τους είναι περιττό, έχουν μαζί τους όλο το κρατικό μηχανισμό. Την εμπιστοσύνη την ζητούν δεν τη παρέχουν.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η εμπιστοσύνη πηγαίνει από τον αδύναμο στο δυνατό όχι αντίστροφα.

Οι δυνατοί, όμως, δεν βγάζουν ούτε ένα λόγο χωρίς να ζητούν εμπιστοσύνη. Αυτό κάνουν οι γονείς με τα παιδιά, οι δάσκαλοι με τους μαθητές, οι πολιτικοί με τους ψηφοφόρους.

Η επίκληση στην εμπιστοσύνη μαζί με ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη είναι ένα υψηλής ψυχολογικής πίεσης χτύπημα κάτω από τη μέση πού σε φέρνει κατευθείαν στη θέση του υποτελούς και σαν τέτοιος θα συμπεριφέρεσαι, σαν τέτοιος θα σκέφτεσαι.

Η εμπιστοσύνη σε βάζει σε συνθήκη εθελοδουλίας, όπως και ο εγκλεισμός, το lockdown, όπως αποφασίστηκε να λέγεται για να απαλύνει την εντύπωση που θα έκανε με τη συνεχόμενη αναφορά του στα ΜΜΕ ένας άλλος όρος στα ελληνικά. Για φανταστείτε να έλεγαν συνεχώς ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Η τεχνικότητα του αγγλικού όρου έχει άλλη χάρη.

Προς τι όλη αυτή η επίκληση στην εμπιστοσύνη; Τι κρύβει όλη αυτή η αναφορά στη συμπόνια και στην ανθρωπιά που είδαμε στα σποτάκια του COSMOTE και της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ; Τι κρύβουν η χρήση των στίχων του ΡΙΤΣΟΥ σε μουσική ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ και του τραγουδιού του ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ μαζί με την παρουσία του; Κρύβουν, πίσω από τη νοσταλγία, τα σημάδια των καιρών. Τη ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ που απροβλημάτιστα προωθεί νομοσχέδια-δώρο στα συμφέροντα που εξυπηρετεί.

Ο ιός υπάρχει, εάν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί, είναι το ιδανικό όχημα, παντός καιρού και παντός εδάφους. Έχει, βέβαια, και αυτός ταξικές προτιμήσεις. Δεν φαίνεται να πηγαίνει κατά ΕΚΑΛΗ μεριά, τα μέρη που ζουν αυτοί με τα χαμηλά εισοδήματα του ταιριάζουν καλύτερα. Αυτά τα εισοδήματα είναι και ο στόχος της πολιτικής τα τελευταία δέκα χρόνια. Πότε τα μνημόνια, πότε ο ιός το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Εάν αφήσουμε, όμως, το δικό τους εργαλείο στην άκρη και χρησιμοποιήσουμε τη λογική μια σειρά από ερωτήματα αναγκαστικά θα πρέπει να τεθούν.

Αναρωτιέμαι, γιατί ένα οικονομικό σύστημα που γράφει τους ανθρώπους στα παλιά του τα παπούτσια και τους σκοτώνει με τους πολέμους που προκαλεί λέει ξαφνικά ενδιαφέρεται για το κοινό καλό;

Αναρωτιέμαι, γιατί ένα οικονομικό σύστημα που δεν ενοχλείται από τη φτώχεια αλλά ίσα-ίσα τη δημιουργεί μέσα από την ανεργία και τους μισθούς πείνας λέει ξαφνικά ότι ενδιαφέρεται για το κοινό καλό;

Αναρωτιέμαι, γιατί ένα οικονομικό σύστημα που μετά τις πωλήσεις όπλων έχει ψηλά στη κερδοφορία του τις πωλήσεις ναρκωτικών που πανεύκολα παράγονται και διακινούνται διακρατικά λέει ξαφνικά ότι ενδιαφέρεται για το κοινό καλό;

Αναρωτιέμαι, γιατί ένα οικονομικό σύστημα που έχει εγκαταλείψει τα Συστήματα Υγείας και τα έχει απαξιώσει, αδιαφορώντας γι’ αυτά και την κάλυψη τους με τα απαραίτητα αναλώσιμα υλικά και προσωπικό λέει ξαφνικά ότι ενδιαφέρεται για τι κοινό καλό;

Αναρωτιέμαι, γιατί ένα σύστημα που επιδιώκει να συντηρεί την κοινωνία στη φορμόλη, να απομονώνει τα μέλη της, οδηγώντας την σε συλλογική τελμάτωση λέει ξαφνικά ότι ενδιαφέρεται για το κοινό καλό;

Αναρωτιέμαι, γιατί ένα σύστημα που χωρίς να ντρέπεται, δε διστάζει μόνιμα να μοιράζει τα κέρδη στους ιδιώτες και τα βάρη, τη χασούρα, στο λαό λέει ξαφνικά ότι ενδιαφέρεται για το κοινό καλό;

Εάν ενδιαφέρεται, μη με ξυπνάτε, ζω ένα όνειρο.

Τ.Τ. - https://dromoiantistasis-ak.blogspot.com/