Μεγάλος Περίπατος: το ζητούμενο είναι ποιοι θα είναι οι περιπατητές!

Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε για την Προλεταριακή Σημαία του Σαββάτου 6 Ιούνη. Τότε το ..."πείραμα" δεν είχε ξεκινήσει ακόμη. Οι αρχικές ανακοινώσεις έλεγαν ότι θα ξεκίναγε από σήμερα 15 Ιούνη. Άρχισε να εφαρμόζεται σταδιακά από την προηγούμενη Δευτέρα με το κλείσιμο των Ηρώδου Αττικού και της Β. Όλγας και σήμερα συνεχίστηκε με το στένεμα της Πανεπιστημίου. Γέμισε διαγραμμίσεις και κώνους ο δρόμος, κυρίως όμως σπασμένα νεύρα από οδηγούς αλλά και πεζούς που δυσκολευόντουσαν ιδιαίτερα να περάσουν απέναντι, πολύ περισσότερο που οι τροχονόμοι ενδιαφερόντουσαν αποκλειστικά σχεδόν για την "απρόσκοπτη" κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Κατά τα άλλα ελεύθερο από Ι.Χ. το κέντρο και προτεραιότητα στους πεζούς και στους ποδηλάτες (αυτοί οι τελευταίοι πως ακριβώς θα προσεγγίζουν το κέντρο;)!!! Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για την προχειρότητα που εφαρμόζεται ακόμη και αυτό το σχέδιο στο οποίο αναφερόμαστε στο παρακάτω άρθρο. Το μόνο που θα σημειώσουμε είναι αυτό που σχολιάστηκε ήδη από αρκετούς. Πως ακριβώς θα κυκλοφορεί ο κόσμος είτε πρόκειται για τη δουλειά του είτε πρόκειται για την βόλτα του τη στιγμή που το δίκτυο συγκοινωνίας στην Αθήνα είναι και άθλιο, και ανεπαρκές και πανάκριβο αλλά και επικίνδυνο καταμεσής της πανδημίας; Όταν εμμέσως πλην σαφώς η ίδια η κυβέρνηση, αλλά και ο Δήμος Αθήνας, τα επιβεβαιώνει καλώντας το λαό να χρησιμοποιεί το ΙΧ του αναστέλοντας μέχρι και τον Σεπτέμβρη το μέτρο των μονών - ζυγών;  Αυτά και θα επανέλθουμε.

Υ.Γ.: Στα ΜΜΕ ήδη ακούστηκαν ερωτήματα του τύπου "φανταστείτε τι θα γίνεται σε περίπτωση διαδήλωσης" με συμπλήρωμα το ερώτημα "μήπως πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα και γι' αυτό;".

Ακολουθεί το άρθρο της Π.Σ.:

Παρουσίασε ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης τον «Μεγάλο Περίπατο». Ένα σχέδιο για τη κέντρο της Αθήνας που δεν είναι καινούργιο, βασίζεται σε παλαιότερα με κάποιες προσαρμογές. Άλλωστε το δέχεται και ο ίδιος αυτό. Ρίχνει όμως την καθυστέρηση υλοποίησης στη… γραφειοκρατία! Η γραφειοκρατία του κράτους που διοικούν οι ίδιοι είναι η δικαιολογία για πάσα νόσο!

Κατά τη γνώμη μας δεν ήταν έτοιμοι οι ίδιοι, η προηγούμενη κρίση έπαιξε και αυτή το ρόλο της! Πέρα από το ότι πολλές από αυτές τις παρεμβάσεις μπορεί να παρουσίαζαν αντιδράσεις από την πλευρά των κατοίκων. Μάλλον τώρα αισθάνονται έτοιμοι από κάθε πλευρά.

Μιλούν για εκτεταμένες πεζοδρομήσεις, για διαπλάτυνση πεζοδρομίων, για δρόμους «ελεύθερους από τα Ι.Χ.» με εξαίρεση των κατοίκων, των εργαζόμενων στο κέντρο ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των κυβερνητικών υπηρεσιών, των μέσων μαζικής μεταφοράς, των ταξί και αυτών που εξυπηρετούν-προμηθεύουν τα καταστήματα.

Θα ρώταγε κανείς: μα καλά, είναι δυνατόν να είμαστε ενάντια σε παρεμβάσεις που δίνουν περισσότερο χώρο στους πεζούς; Που καταργούν την κίνηση των αυτοκινήτων, που αυξάνουν ελεύθερους χώρους; Γενικά δεν θα είχαμε αντιρρήσεις, αλλά έχουμε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι και να θεωρούμε ότι με αυτόν τον σχεδιασμό, σε συνδυασμό με άλλους που ακούστηκαν στο παρελθόν και βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια με παρεμβάσεις που περιλαμβάνουν όχι μόνο το κέντρο της Αθήνας αλλά ξεκινούν από τα Εξάρχεια – Πολυτεχνείο, περιλαμβάνουν το Σύνταγμα και μέσω του «Ιστορικού Κέντρου» τις περιοχές Γκάζι, Κεραμεικό, Βοτανικό και Ακαδημία Πλάτωνα, δεν αφορούν και τόσο τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων.

Είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι οι περιοχές αυτές έχουν αποκτήσει και διεθνές ενδιαφέρον για επενδύσεις. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο όλο αυτό που γίνεται με τις επιχειρήσεις εκκαθάρισης των Εξαρχείων, του ευρύτερου κέντρου από μετανάστες και άστεγους. Ούτε ότι τώρα ανακάλυψαν συμμορίες και άλλες παραβατικές συμπεριφορές στη Μενάνδρου και τη Σοφοκλέους, στην περιοχή της πλατείας Θεάτρου. Δεν είναι κρυφό ότι αδειάζουν κτίρια από κάθε είδους καταλήψεις για να χρησιμοποιηθούν, αφού βολεύτηκαν για τη συντήρησή τους με αυτές τις καταλήψεις, από τους ιδιοκτήτες είτε για να πουληθούν είτε για να ενοικιαστούν σε επενδυτές στο χώρο του τουρισμού ή για άλλες υπηρεσίες διεθνούς εμπορίου και υπηρεσιών.

Το παραγωγικό μοντέλο που έχουν επιβάλει οι ιμπεριαλιστές στην εξαρτημένη Ελλάδα θέλει τον τρίτο τομέα της παραγωγής να είναι κυρίαρχος. Ο τουρισμός, μάλιστα, φιγουράρει ως η «βαριά βιομηχανία» της χώρας. Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας δεν μπορεί παρά να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ίδια την πρωτεύουσα της χώρας. Σε συνδυασμό με το άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην αφήγηση της αστικής τάξης, τις «επενδύσεις», δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα για την ανάπλαση της Αθήνας. Η πρόθεση είναι, λοιπόν, να πρωταγωνιστήσει η Αθήνα στον αστικό τουρισμό. Να γίνει ένα κέντρο-περίπατος, στο οποίο θα χωράει κυρίως ο μαζικός τουρισμός αλλά και η επιχειρηματικότητα.

Εδώ βεβαίως θα δημιουργηθεί και ένα πολύ φιλόξενο πεδίο για κάθε μεγάλο επενδυτή, είτε αυτός είναι μεγαλοξενοδόχος είτε είναι «χορηγός» σε κάποιο από τα μεγάλα έργα που προβλέπονται, όπως έγινε με την αναμόρφωση της πλατείας της Ομόνοιας. Και σε αυτόν τους το δρόμο δεν θα σταθεί εμπόδιο καμιά νομοθεσία και κανένα πολεοδομικό ή αρχιτεκτονικό συμβούλιο, αφού μας έχουν συνηθίσει σε άμεσες νομιμοποιήσεις όποτε αυτό χρειάστηκε (βλ. Mall στο Μαρούσι κ.ά.). Με αυτόν τον τρόπο, στήνονται οι νέοι μεγάλοι ευεργέτες της πόλης, που θα «παραχωρήσουν» -με το πολιτικό αζημίωτο- το χρυσό τους βαλάντιο στην ανάπλαση της πόλης. Ταυτόχρονα, το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο θα γίνει και ρυθμιστικός παράγοντας του αστικού σχεδιασμού, με την Ομόνοια και πάλι να δείχνει το δρόμο. Η εξαρτημένη αστική τάξη παραχωρεί μέχρι και το σχεδιασμό των πόλεών της στους «σωτήρες» ιδιώτες επενδυτές.

Εάν αυτά είναι που χωράνε στο νέο πρόσωπο της Αθήνας, ποιοι είναι εκείνοι που περισσεύουν; Οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται στο κέντρο ταιριάζουν στο μελλοντικό τοπίο; Οι άστεγοι της πόλης μήπως θα πρέπει με κάποιον τρόπο να «εξαφανιστούν»; Αλλά και παραπέρα, η απαγόρευση κυκλοφορίας ΙΧ σε κάποιους δρόμους και η διαφύλαξη του τουριστικού χαρακτήρα τι αστυνόμευση θα απαιτεί; Θα επιχειρήσουν να εξοβελίσουν από το κέντρο τις διαδηλώσεις και να υλοποιήσουν έναν παλιό πόθο του συστήματος; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μένει να ξεκαθαρίσουν στην πορεία εφαρμογής των νέων σχεδιασμών, αλλά όσο η κινητήρια δύναμη είναι το κέρδος και καθοριστικός παράγοντας η εξάρτηση και η υποταγή, ίσως οι απαντήσεις αυτές να είναι ήδη προφανείς.

Ένα ακόμη καρότο που κραδαίνει ο Δήμος της Αθήνας στην προοπτική της ανάπλασής της είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Πρόκειται για άλλο ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται σε κάθε περίπτωση αστικού ή γενικότερα περιβαλλοντικού βιασμού (Ελληνικό, Χαλκιδική κ.ά.). Θα αφήσουμε στην άκρη το ερώτημα σε σχέση με το τι δουλειές είναι αυτές που ανοίγουν, πόσο αναλώσιμοι είναι οι εργαζόμενοι στην εστίαση και τον τουρισμό για το κεφάλαιο, τα ποσοστά ανασφάλιστης εργασίας σε αυτούς τους κλάδους, τα ωράρια και όλα τα σχετικά. Ας μείνουμε σε ένα ακόμη ερώτημα που έχει να κάνει με το εάν θα αντέξουν τα υφιστάμενα μικρομάγαζα του κέντρου, τα καφενεία και όσοι άλλοι «παρωχημένοι» χώροι εστίασης έχουν απομείνει, όπως και άλλα μαγαζιά(ή και βιοτεχνίες) που δεν έχουν και τόσο άμεση σχέση με τον τουρισμό και τις υπηρεσίες. Και το πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν πριν αρχίσουν να προστίθενται στο συνολικό λογαριασμό. Αφού έφεραν έναν λαό στην εξαθλίωση και την ανέχεια και συνεχίζουν να τον βομβαρδίζουν με κάθε τύπου «μέτρα», έρχονται να εκμεταλλευτούν την ανάγκη του και να του τάξουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, πάντα σε βάρος της ίδιας τους της ζωής...

Συνοπτικά:

• Με δικαιολογία την πανδημία του κορονοϊού, στο όνομα της ασφάλειας του πληθυσμού, μαζί με τα πεζοδρόμια θα απλωθούν και τα τραπεζοκαθίσματα. Το δηλώνουν άλλωστε και οι ίδιοι, ενώ ό,τι σχέδια βγήκαν ως τώρα στη δημοσιότητα περιλαμβάνουν ελάχιστο πράσινο!

• Η ίδρυση της ανώνυμης «Εθνικός Κήπος – Μητροπολιτικό Πράσινο Α.Ε.» για την εκμετάλλευση του Εθνικού Κήπου και του Φιλοπάππου με προοπτική να ενταχθεί σε αυτήν το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα και άλλοι ελεύθεροι χώροι «σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας» οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι χώροι αυτοί δεν θα μείνουν και τόσο ελεύθεροι για το λαό!

• Το κέντρο «ελεύθερο από τα Ι.Χ.» με τις τόσες εξαιρέσεις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα είναι «ελεύθερο» μόνο από τα μέσα μεταφοράς του απλού εργαζόμενου κόσμου ή αυτού που θα ήθελε να κάνει τη βόλτα του, που από τη μια καλούνται να χρησιμοποιούν τα δικά τους μέσα για λόγους ασφαλείας από τον κορονοϊό και από την άλλη είναι αντιμέτωποι με την έλλειψη σοβαρής και ασφαλούς δημόσιας συγκοινωνίας, με την υπαρκτή να την ακριβοπληρώνει ή, αν δεν έχει άλλη λύση, να χρησιμοποιεί υποχρεωτικά τα πανάκριβα πάρκινγκ. Καθιστώντας έτσι το κέντρο της Αθήνας μια μάλλον ακριβή επιλογή ακόμη και για μια απλή βόλτα!

• Η εμπλοκή μεγάλων εταιρειών, ακόμη και ξενοδοχειακών, στο σχεδιασμό της Αθήνας δεν αφήνει και μεγάλα περιθώρια να σκεφτούμε ποιους τελικά εξυπηρετεί.

• Είναι διακηρυγμένη η θέληση της τωρινής δημαρχίας να προχωρήσει το έργο της δημιουργίας γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό, στον Ελαιώνα. Όπως είναι γνωστή και η προσπάθεια εκμετάλλευσης του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα από ντόπιες και διεθνείς εταιρείες πολυκαταστημάτων. Κάτι που απετράπη μέχρι τώρα από τις κινητοποιήσεις των κατοίκων. Το γεγονός ότι η Λεωφόρος Αθηνών (Καβάλας) συγκεντρώνει από το χρηματιστήριο μέχρι και έδρες μεγάλων εταιρειών μάλλον δεν μένει αδιάφορο για αυτούς τους σχεδιασμούς που συνδυάζονται με την πάλαι ποτέ «Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων».

Όλα όσα έχουν ανακοινώσει δεν προϊδεάζουν για μια παρέμβαση μεγάλης κλίμακας σε όφελος του λαού! Προϊδεάζουν για παρεμβάσεις που θα μετατρέψουν το κέντρο της Αθήνας και τις γύρω περιοχές σε μια πολυτελή βιτρίνα για κάθε είδους τουρισμού και επιχειρηματικότητας. Για ένα κέντρο ακριβό, οπότε και δυσπρόσιτο για το λαό.

Ο λαός της Αθήνας δεν θα έχει κάποιο όφελος από αυτή την ανάπλαση, αν και εφόσον γίνει και όση έκταση κι αν έχει. Ο μόνος τρόπος για να βελτιώσει το περιβάλλον όπου ζει και εργάζεται είναι να υπερασπιστεί τους ελεύθερους χώρους που υπάρχουν και να διεκδικήσει περισσότερους, χωρίς κανένα αντίτιμο. Άλλες λογικές που προέρχονται από την Αριστερά ή άλλες μορφές κινηματικής έκφρασης που απαιτούν τη συμμετοχή του λαού σε διαβουλεύσεις και συζητήσεις, με προτάσεις και σχέδια βελτιωτικά προς όφελός του, υποκρύπτουν την άποψη ότι δεν μπορεί να αποτρέψει τη χειροτέρευση, τον οδηγούν στο να αναζητά το λιγότερο κακό, στην αποδοχή τελικά των κυβερνητικών και δημοτικών σχεδιασμών.