Να μείνει στα χαρτιά ή να μείνουμε στο δρόμο με στόχο την ανατροπή του;

Η κυβέρνηση συνεχίζοντας το έργο το ΣΥΡΙΖΑ με το που εμφανίστηκε έδειξε τα δόντια της. Πρώτ’ απ’ όλα με το νόμο για το Άσυλο ο οποίος επίσης θα έμενε στα χαρτιά αλλά εφαρμόζεται μια χαρά! Ήδη αρκετά πριν από τις περσινές τριπλές εκλογικές διαδικασίες τα περιστατικά αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας -και όχι αυθαιρεσίας- ολοένα και αυξάνουν, ολοένα και εντείνονται. Όχι μόνο σε κινητοποιήσεις αλλά ακόμη και σε απλές «συναθροίσεις» λαού και νεολαίας σε πλατείες, καφετέριες, μπαρ και λοιπά. Ακόμη κι αν τηρείται η νομιμότητα!

Η καταστολή και η ένταση της φασιστικοποίησης είναι μια ξεκάθαρη επιλογή του συστήματος το οποίο ετοιμάζεται μπροστά στο σίγουρο ξέσπασμα μιας νέας πανδημίας του κορωνοϊού -για την οποία είναι βέβαιο ότι θα ρίξει την ευθύνη στο λαό- πολύ περισσότερο όμως μπροστά στο ξέσπασμα του λαού ενάντια στην πανδημία της επίθεσης στη ζωή του προκειμένου να σωθεί όπως όπως η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η προετοιμασία του είναι εμφανής σε όποιον απλά κυκλοφορεί καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας. Παντού αστυνομία με νέα οχήματα, δίκυκλα, αυτοκίνητα, θωρακισμένα αλλά και «πολιτικά» που τρομοκρατούν το λαό. Νεολαίους, πρόσφυγες, μετανάστες, ρομά, κάθε έναν που με τα δικά τους ρατσιστικά, φασιστικά και κυρίως ταξικά κριτήρια μπορεί να είναι ύποπτος. Η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε και σε αυτό το επίπεδο την πανδημία και την καραντίνα.

Το μεγάλο ζητούμενο είναι τι κάνει η Αριστερά και γενικότερα όσοι εντάσσουν τον εαυτό τους στο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα. Η πανδημία ανέδειξε με το καλύτερο -ή μήπως χειρότερο;- τρόπο τις αδυναμίες της. Οι οποίες δεν περιορίζονται απλά και μόνο στη πολυδιάσπαση που θα μπορούσε να ξεπεραστεί -όπως σε πολλές άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν παρά τις όποιες δυσκολίες- μπροστά στη γενικευμένη επίθεση του συστήματος, μπροστά στην απόφαση της κυβέρνησης να βάλει στο γύψο τις λαϊκές ελευθερίες και τα λαϊκά δικαιώματα και να θέσει ως στόχο την αποτροπή της ψήφισης του νόμου με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, τουλάχιστον ως προς τη μαζικοποίηση των κινητοποιήσεων, αλλά και στη περίπτωση ψήφισής του την ανατροπή – κατάργηση του νόμου.

Με αφορμή το νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων για άλλη μια φορά λοιπόν «να μείνει στα χαρτιά». Τι δηλαδή; Να ψηφιστεί ο νόμος αλλά εμείς στην πράξη δεν θα τον εφαρμόσουμε. Θα αναγκάσουμε το σύστημα, την κυβέρνηση, να μην τον εφαρμόσει στη πράξη. Οπότε τι κάνουμε; Μερικές κινητοποιήσεις μέχρι τη μέρα της ψήφισης του νόμου και έπειτα ουδέν. ‘Η μάλλον καλύτερα προσαρμογή στο νόμο.

Ή μήπως αμφιβάλλει κανείς ότι ορισμένες δυνάμεις δεν θα τον εφαρμόσουν;

Όπως εφαρμόζουν ήδη το νόμο για τα μητρώα - φακέλωμα των σωματείων, όπως εφαρμόζουν κάθε φορά τους εκλογικούς νόμους, επίσης φακελώματος αλλά και απαγόρευσης συμμετοχής στις εκλογές ενώ σε όσους δεν την εφάρμοσαν είχε ως συνέπεια διώξεις, όπως ζητούν άδειες για την πραγματοποίηση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων -αυτή η «υποχρέωση» ισχύει και τώρα- δίνοντας αναφορά για το πόσο θα διαρκέσει μια συγκέντρωση, πόσο μια διαδήλωση και κατά που θα πάει και με συνεχή επαφή με τους επικεφαλής της αστυνομίας ενίοτε και με τους εκάστοτε υπουργούς.

Το ΚΚΕ που πρώτο πλάσαρε αυτό το σύνθημα για να ακολουθήσουν κι άλλες δυνάμεις επέλεξε κλασικά να κάνει τις κομματικές του κινητοποιήσεις και μέσω του ΠΑΜΕ να γίνει ουρά της ΑΔΕΔΥ που προγραμματίζει κινητοποιήσεις ντουφεκιά με στάση εργασίας. Αμφιβάλουμε αν πράγματι η ηγεσία του είναι ευχαριστημένη με τη συμμετοχή στη διαδήλωση στο Σύνταγμα, οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν όχι μόνο στα δικά του μέσα αλλά και αλλού δείχνουν μια μάλλον ισχνή και άμαζη συγκέντρωση. Άς πρόσεχε όμως όταν όλο το προηγούμενο διάστημα καλούσε τον κόσμο να μην κινητοποιείται μαζικά -και όχι μόνο την Πρωτομαγιά- αλλά να αφήνει τις όποιες διεκδικήσεις στους έχοντες γνώση και ευθύνη. Πολύ περισσότερο που η πανδημία δεν τέλειωσε και εξακολουθεί να φοβίζει πολύ κόσμο. Αλλά και πολιτικά είναι ιδιαίτερα προβληματική η στάση του. Οι εκπρόσωποί του στα ΜΜΕ υπερασπίζονται ως διαδηλώσεις μόνο τις δικές του οι οποίες «είναι περιφρουρημένες» και δεν επιτρέπουν μπάχαλα και άλλα τέτοια, γνωστά και «υπεύθυνα» εδώ και δεκαετίες. Σπέρνει αυταπάτες στο κόσμο του ότι δεν θα χτυπηθεί λόγω της μαζικότητάς του, της σοβαρότητάς του και της υπευθυνότητάς του. Μόνο που το σύστημα έχει άλλες επιλογές πλέον. Ακόμη και ο ρεφορμισμός, πολύ περισσότερο όταν παραπέμπει έστω και διαστρεβλωτικά στις κομμουνιστικές απόψεις, πλέον θα είναι στο στόχαστρό του. Όσο ανοιχτοί κι αν είναι οι κοινοβουλευτικοί δίαυλοι επικοινωνίας με τις κυβερνήσεις και τους υπουργούς δημόσιας τάξης παλαιότερα ή προστασίας του πολίτη σήμερα ότι εν δυνάμει μπορεί να ταράξει την πολιτική του θα χτυπηθεί!

Από την άλλη στην υπόλοιπη Αριστερά αναδείχθηκε η «δυσκοιλιότητά» της. Χρειάστηκαν αρκετές συσκέψεις για να στηθεί τελικά η «Επιτροπή για την Ελευθερία στη διαδήλωση» ενώ σε προτάσεις για άμεσες κινητοποιήσεις υπήρχαν αντιρρήσεις κυρίως με βάση τους χρόνους προετοιμασία τους. Αντιρρήσεις που ξεπεράστηκαν όπως όπως όταν ανακοίνωσε το ΚΚΕ τη δική του και προτάθηκε να «πάμε και εμείς» ως φτωχοί συγγενείς αναγνωρίζοντας από τη μια την πρωτοκαθεδρία του ΚΚΕ ως αγωνιστική και ανατρεπτική δύναμη και την τάση ορισμένων να μετατραπούν σε ουρά του φλερτάροντας και αυτοί με την άποψη ότι το νομοσχέδιο θα μείνει στα χαρτιά! Όσο για τη συνέπειά της αυτή φάνηκε το περασμένο Σάββατο στη κινητοποίηση προπαγάνδισης των κινητοποιήσεων των επόμενων ημερών. Ελάχιστη στήριξη από τις οργανώσεις που συγκρότησαν την Επιτροπή. Δεν το λέμε περιαυτολογώντας αλλά ως αρνητικό. Αν δεν ήταν το ΚΚΕ(μ-λ) αυτή η κινητοποίηση δεν θα γινόταν κι ας αναγγέλθηκε σε κείμενα και συνέντευξη τύπου. Η κυβέρνηση πάντως έστειλε το μήνυμά της.

Το γεγονός ότι οι αντιδράσεις ανάγκασαν τον Χρυσοχοϊδη να λειάνει πλευρές του νόμου -χωρίς να καταργεί την ουσία- και τον Μητσοτάκη να αντιδρά δηλώνοντας ότι θα ψηφιστεί δείχνει τις ανησυχίες του συστήματος.

Παρά τις δυσκολίες, παρά τις επισημάνσεις δεν υπάρχει άλλος δρόμος μπροστά στην ένταση της καταστολής και της φασιστικοποίησης. Η Αριστερά θα πρέπει να πάρει τις ευθύνες της, να παλέψει με κάθε τρόπο, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές, να οργανωθεί ο λαός ή να δημιουργήσει νέα όργανα πάλης, να μαζικοποιηθεί το κίνημα αντίστασης στη συνολική επίθεση του συστήματος, για να διεκδικήσει τα πάντα όσα δικαιούται για να καταργήσει νόμους και πολιτικές κατακτώντας τα! Μόνο έτσι θα καταργήσει ο λαός νόμους και στην πράξη, και στα χαρτιά! Μένοντας στο δρόμο!