Απαγόρευση των αντιστάσεων, εξαθλίωση, ρεμούλες και αρπαχτές η πολιτική τους - Ο λαός να δικαιώσει τους φόβους τους με μαζικούς αγώνες

Το κεντρικό άρθρο της Προλεταριακής Σημαίας που κυκλοφορεί από χθες (φύλλο 874)

Η μπόχα της ρεμούλας και της αρπαχτής είναι το κλασικό και αγαπημένο άρωμα των αστικών σαλονιών. Μια στις τόσες, για κάποιο λόγο, αφήνουν να διαρρεύσει για λίγο από κάποια «ξεχασμένη» χαραμάδα. Από τη μια είναι εντυπωσιακό. Ακούμε και μαθαίνουμε για εκατοντάδες εκατομμύρια που πάνε και έρχονται από το ένα κύκλωμα στο άλλο κύκλωμα του …μεγάλου κυκλώματος των πολιτικών και οικονομικών κέντρων της αστικής τάξης. Ένας ολόκληρος κόσμος -εξαιρετικά ολιγάριθμος αλλά τόσο μεγαλόσχημος!- νυν και πρώην υπουργών και στελεχών των κομμάτων του συστήματος μαζί και δίπλα με τα πιο επιφανή «τζάκια» του κομπραδορισμού κάνει καθημερινά βουτιές σε αμύθητα για τον λαό ποσά! Αν μάλιστα η εικόνα διευρυνθεί και μπουν στη φωτογραφία και κάποιες από τις πηγές και τις γεννήτριες του κυκλώματος, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό! Τότε τα εκατοντάδες εκατομμύρια είναι τα πουρμπουάρ (κοινώς μίζες) για τις αρπαχτές των δεκάδων και βάλε δισεκατομμυρίων και οι παίκτες είναι ξακουστοί οικονομικοί κολοσσοί!

Από την άλλη, δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό! Γιατί κάθε μέρα ζούμε και μαθαίνουμε την κατάσταση της άλλης κοινωνικής πλευράς. που είναι αναγκαία προϋπόθεση για να κάνουν οι μεγαλοσχήμονες του καπιταλιστικού συστήματος τις βουτιές τους στον κλεμμένο μόχθο και τα ληστευμένα δικαιώματα. Το 9χρονο κορίτσι που λιποθύμησε από την πείνα. Τη σχεδόν καθημερινή λίστα συμβάντων των εργοδοτικών εγκλημάτων. Τη στρατιά των ανέργων, των απολυόμενων, των σε αναστολή και περικοπή εργαζομένων. Αυτή είναι η βάση για να υπάρχει και να φουντώνει των από πάνω το συμπόσιο. Της δυστυχίας το συμπόσιο.

Βέβαια, οι ιμπεριαλιστές, τα μεγαλοαστικά τζάκια και οι πολιτικοί υπηρέτες τους ξέρουν το βάθεμα της δυστυχίας που οι ίδιοι επιβάλλουν. Και προβληματίζονται, έως και διχογνωμούν για τη διαχείρισή της. Στη μητρόπολη του «ελεύθερου κόσμου», ο προβληματισμός αυτός κωδικοποιήθηκε κιόλας: «Να τους πυροβολούμε στα πόδια ή στο κεφάλι;» Αυτός είναι ο προβληματισμός τους! Στην ελληνική εκδοχή -που τρέχει αλλά είναι ακόμα λίγο πιο «πίσω»- σκέφτηκαν ότι μπορούν να απαγορεύσουν τη διαδήλωση, την οργάνωση, ίσως και την ίδια την ταξική πάλη.

«Πανίσχυροι» τάχα, αλλά στην πραγματικότητα ανήσυχοι έως και φοβισμένοι! Λαός και νεολαία μπορούν να δικαιώσουν τους φόβους τους. Κάνοντας την οργή, μαζική πάλη, αγώνα για τα δίκια, τη ζωή και την προοπτική που αξίζουν.

Ολόκληρο εδώ: Απαγόρευση των αντιστάσεων, εξαθλίωση, ρεμούλες και αρπαχτές η πολιτική τους - Ο λαός να δικαιώσει τους φόβους τους με μαζικούς αγώνες