Βιβλιογνωριμία: Κάτι παραπάνω από μια αγόρευση σε δίκη

ΤΟ “ΑΛΛΟ ΑΚΡΟ” ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ή ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΞΑΝΑ;
Κάτι παραπάνω από μια αγόρευση σε δίκη

Ένιωσε την ανάγκη, μετά από παρότρυνση, όπως ο ίδιος αναφέρει, ο Κώστας Παπαδάκης, συναγωνιστής και συνήγορος πολιτικής αγωγής στη δίκη για τα εγκλήματα που διέπραξε η εγκληματική-τρομοκρατική οργάνωση της Χρυσής Αυγής με θύματα τους αιγυπτίους ψαράδες, να δημοσιοποιήσει σε έντυπη μορφή βιβλίου από τις “εκδόσεις ΤΟΠΟΣ” την αγόρευσή του στις 20 και 21 Γενάρη 2020 στο Α’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών. Η δίκη, γνωστή στο πανελλήνιο ως “η δίκη της Χρυσής Αυγής”, που έχει ήδη συμπληρώσει πάνω από 5 χρόνια διεξαγωγής, αναμένεται να ολοκληρωθεί με την έκδοση της ετυμηγορίας του δικαστηρίου πρώτου βαθμού το προσεχές διάστημα. Θα υπάρξει και ο δεύτερος βαθμός στη συνέχεια...

Για τους γνωρίζοντες νομικά, οπωσδήποτε έχει την αξία της η τοποθέτηση-αγόρευση του συνηγόρου πολιτικής αγωγής πάνω στα ποινικής, δικονομικής φύσης αλλά και διεθνούς δικαίου ζητήματα που τέθηκαν και προβλήθηκαν στη δίκη. Περισσότερη αξία, βέβαια, έχει η ικανοποίηση του λεγόμενου κοινού περί δικαίου αισθήματος των ανθρώπων του λαού, με άλλα λόγια η δικαίωση τόσο των θυμάτων της φασιστικής-ναζιστικής οργάνωσης όσο και η καταδίκη των αυτουργών - φυσικών και ηθικών - για τις “πραγματικές, ατομικές, ποινικές και αποδεδειγμένες” πράξεις τους. Ως ηθικοί αυτουργοί οι ηγέτες της Χ.Α. τη σκαπούλαραν πάντως (αφού ποτέ δεν παραπέμφθηκαν), όπως σωστά επαναλαμβάνεται 2 και 3 φορές στο βιβλίο.

Το γεγονός ότι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα παγκόσμια και στη χώρα μας αβαντάρει τις ανοιχτά φασιστικές εκδοχές του τις τελευταίες δεκαετίες, γεγονός που έχει φυσικά συγκεκριμένες αιτίες και στοχεύσεις, φασιστικοποιώντας τη δημόσια και πολιτική ζωή, είναι ολοφάνερο. Όλες οι εξουσίες της εγχώριας αστικής τάξης (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική, αστικός Τύπος) έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους χρόνια ολόκληρα όχι μόνο για να θεριέψει το φασιστικό φίδι αλλά και να μείνουν τα εγκλήματά του στην αφάνεια, τη συγκάλυψη και μη παραπομπή, εν τέλει την ατιμωρησία και νομιμοποίηση. Η πρόταση τής - γνωστής απ’ ό,τι φαίνεται - εισαγγελέα στη δίκη, επί παραδείγματι, είναι χαρακτηριστική. Όπως αξιοπρόσεκτη είναι και η σαφής τοποθέτηση του Κ.Π. περί μη συμφωνίας του στο ανερμάτιστο σύνθημα που προβάλλεται από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους “το κράτος να κλείσει τα γραφεία της Χρυσής Αυγής και να τη βγάλει στην παρανομία”. Να “καταδικάσει”, μ’ άλλα λόγια, τον ίδιο του τον εαυτό. Παρ’ ότι οξύμωρο για τον ίδιο, οφείλουμε να του το πιστώσουμε.

Ακόμη πιο σημαντική είναι η ιστορική αξία αυτής της δίκης, όπως σωστά αναφέρεται από τον συγγραφέα. Τέτοιου χαρακτήρα δίκες (όπως και η δίκη για τον εμπρησμό του γερμανικού κοινοβουλίου από τα τάγματα εφόδου των ναζί, που αποδόθηκε στον Δημητρόφ και τους άλλους κομμουνιστές που αθωώθηκαν στο τέλος πανηγυρικά και για την οποία έγινε μνεία από τον Κ.Π.) δεν γίνονται κάθε μέρα, έχουν ευρύτερη κοινωνική και πολιτική σημασία. Με αυτήν την έννοια, είναι πολιτικές δίκες, γιατί πολιτικές είναι οι συνθήκες, το πλαίσιο και οι συνέπειες των εγκληματικών πράξεων των εγκληματιών της Χ.Α. και της μισανθρωπικής, αντεργατικής κι αντιλαϊκής ιδεολογίας της.

Στην ουσία, με έναν “αυθεντικό” τρόπο, σχίζοντας τη φενάκη της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτού του είδους τα μορφώματα κάνουν ευρύτερα γνωστά τα “θέλω” και τα “πιστεύω” του κεφαλαίου στη φάση της γενικευμένης σήψης και παρακμής του. Η προϊστορία, πάντως, έχει να επιδείξει ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις (η περίπτωση Δελαπόρτα στη δολοφονία Λαμπράκη ρητά αναφέρεται) στο επίπεδο του δικαστικού μηχανισμού, πράγμα που σημαίνει ότι ο κανόνας δείχνει την κατεύθυνση. Αντίθετα, μας έχει εφοδιάσει με “χτυπητές” περιπτώσεις συνεργασίας κράτους και παρακρατικών και δικαστικής ατιμωρησίας, όπως των ΕΕΕ την δεκαετία του 1930, των δωσίλογων της κατοχικής περιόδου, των “διωκτών” των αριστερών και κομμουνιστών του μετεμφυλιακού κράτους, του «στιγμιαίου» της φασιστικής δικτατορίας 1967-1974, των πολιτικών δολοφονιών μιας σειράς αγωνιστών και στελεχών της Αριστεράς στον 20ό αιώνα κ.λπ.

Η νομική ορολογία έχει την “παραξενιά” να ερμηνεύεται και έτσι κι αλλιώς. Εξαρτάται ποιος είναι ο ερμηνευτής κι εφαρμοστής της και κυρίως ποιανού συμφέροντα θέλει να υπηρετήσει. Στη νομική επιστήμη υπάρχουν δεκάδες “Δίκαια”, μα οι άνθρωποι του λαού δεν βρίσκουν το δίκιο τους. Δεν θα μπορούσαν, άλλωστε, αφού η σφαίρα του εποικοδομήματος - όπως και της βάσης - ελέγχεται πλήρως από την αστική τάξη. Ο Κ.Π. γνωρίζει καλύτερα ίσως απ’ τον καθένα λόγω της δουλειάς του αλλά κι ως ενεργό μέλος του κινήματος την αντιδιαμετρικά διαφορετική αντιμετώπιση των αγωνιστών της Αριστεράς από όσους ανήκουν σε κόμματα και οργανώσεις της Δεξιάς, όταν βρίσκονται μπροστά στο ενδεχόμενο ποινικής τους δίωξης και δικαστικής απόφασης. Πολύ σωστά στηλιτεύει το γεγονός αυτό στην αγόρευσή του, αποκαλύπτοντας τα “δύο μέτρα και δύο σταθμά” που εφαρμόζονται. Και, απ’ όσο μπορέσαμε να καταλάβουμε από τα λεγόμενά του, δεν τρέφει στην πραγματικότητα κανενός είδους αυταπάτες για το “σύστημα απονομής δικαιοσύνης”, ανεξάρτητα αν είναι υποχρεωμένος να απευθύνεται στους “παράγοντες της δίκης” με έναν τρόπο που ο ίδιος εντάσσει στο “νομικό πολιτισμό” που έχει διαχρονικά διαμορφωθεί. Θεμιτό, θα λέγαμε, αν και ο ταξικός αντίπαλος χρησιμοποιεί τον ίδιο ακριβώς όρο για να “θεμελιώσει” τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.

Πέρα από τις εγκληματικές πράξεις των αυτουργών, ωστόσο, υπάρχει ο φασισμός ως ιδεολογία, πολιτική και πρακτική που ως έκφραση του συστήματος δεν πρόκειται να εκλείψει όσο αυτό παραμένει παγκόσμια κυρίαρχο. Το “ξέπλυμα” της Χρυσής Αυγής από μεριάς της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛΛ αλλά και συνολικά του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως σωστά επισημαίνεται στο βιβλίο, είναι η ατράνταχτη απόδειξη. Μόνο η πάλη του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος μπορεί να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα σε μια από τις εκφράσεις της προϊστορίας, εισάγοντας την ανθρωπότητα στην περίοδο της αληθινής ιστορίας της. Οι λαϊκοί κι επαναστατικοί αγώνες ενάντια στο φασισμό-ρατσισμό και τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό που τον γεννάει μπορούν πράγματι - είτε με καταδικαστικές είτε με αθωωτικές αποφάσεις της αστικής δικαιοσύνης - να αποδείξουν περίτρανα την “αστική υποκρισία”.

Το βιβλίο-αγόρευση του Κ. Παπαδάκη είναι σίγουρα χρήσιμο τόσο για τα στοιχεία που παραθέτει όσο και για την ουσία των ζητημάτων στα οποία αναφέρεται.

Προλεταριακή Σημαία