Για τους λαούς είναι οι συμφορές.
Πάλι σεισμός. Έλληνες και Τούρκοι ξανά πάνω από χαλάσματα θρηνούν. Δεν έχει τόσο σημασία ποιος λαός έχει περισσότερους νεκρούς. Είναι ίδιο το άδικο.
Στη Σμύρνη καταρρεύσανε καινούριες πολυκατοικίες. Στη Σάμο κοκκινήσανε παλιά κτίρια. Σωροί από πέτρες κλείσανε τους δρόμους. Η ανθρώπινη απώλεια είναι καημός μεγάλος. Αβάσταχτη είναι η σκέψη του πόνου και της αγωνίας που νοιώθουν οι άνθρωποι που αγαπάμε όταν τους βρει σκληρός θάνατος. Όλα γίνονται ξανά εκτός απ' τη ζωή.
Ο φτωχός είτε Έλληνας είτε Τούρκος κλαίει και για το σπίτι που έχασε. Πώς θα το ξαναχτίσει;
Τα σπίτια του κοσμάκη, που μάτωσε για να τα έχει, δεν είναι μόνο οροφή να σταματάει η βροχή και ο καυτός ήλιος. Είναι και οι τοίχοι που προστατεύουν σχέσεις, γέλιο και δάκρυα, στοργή και γκρίνια. Κάδρα στους τοίχους των σπιτιών τα όνειρα των ανθρώπων. Τα χρώματα δείχνουνε την καρδιά τους και τα έπιπλα τα θέλω τους. Μέσα σε αυτά οι αναμνήσεις τους δένονται με το σήμερα, κοιμούνται και ξυπνούν, τρώνε και πίνουν, αγαπιούνται, καλούν τους φίλους να ’ρθουν. Τα σπίτια είναι η ζωή μας.
Οι λαοί μοιράζονται τις συμφορές εξίσου.
Το κακό δεν κάνει διακρίσεις στην εθνικότητα. Πέφτει παντού αδιακρίτως. Η πανδημία θερίζει Τούρκους κι Έλληνες. Το ίδιο και η φτώχεια.
Ανάμεσα στους δυο λαούς η θάλασσα που ενώνει.
Γέμισε όμως πλοία που μετρούνε την απόσταση για να σηκώσουν τείχη πάνω απ’ τα κύματα. Στα πόσα μίλια πατάμε τη σκανδάλη; Πόσο πρέπει να φουσκώσουν οι εθνικισμοί για να αλληλοφαγωθούμε χωρίς κανέναν δισταγμό;
Η αλληλεγγύη έχει δύσκολο δρόμο να διαβεί για να ακουστεί πιο δυνατά απ’ τις φωνές του μίσους.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου