ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ

 

Να μη τους αφήσουμε να μας κλέψουν άλλο φως.

Να μη τους αφήσουμε να μας κλέψουν ακόμα μια νίκη μας.

Ας μη ξεχνάμε ότι δεν είναι μόνο η καταδίκη της Χρυσής Αυγής που μετρά.

Είναι ότι ξαναβρεθήκαμε στο δρόμο, σε μια περίοδο που με προφάσεις κάθε είδους ξηλώνουν ότι απέμεινε από τα δικαιώματα μας στη μόρφωση, στη δουλειά,  στη περίθαλψη, στη ζωή.

Που με μειλίχιο, γλυκανάλατο ύφος θέλουν να μας πείσουν ότι όλα αυτά είναι αναχρονιστικά. 

Ότι δεν μπορούμε να έχουμε ψευδαισθησίες και πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι θα είμαστε τα άβουλα εργαλεία τους για όσο και όπως μας χρειάζονται και μετά θα επιστρέφουμε ήσυχα και πρόθυμα στη χωματερή.

Και εάν δεν το κάνουμε, εάν είμαστε απείθαρχοι, εάν δεν είμαστε ρεαλιστές…

Ε τότε θα μας επιβάλουν το ρεαλισμό τους με τον ενδεδειγμένο για κάθε περίσταση τρόπο. Βλέπε απολύσεις, διώξεις, αστυνομική και παρακρατική βία (ας μη γελιόμαστε δεν ξεμπερδέψαμε με αυτή) και με ότι άλλο χρειαστεί.

Να παραμείνουμε λοιπόν στο δρόμο.

Να τους δείξουμε ότι δεν δεχόμαστε το μέλλον που σχεδιάζουν.

Ότι είμαστε εδώ και αντιστεκόμαστε πάρα τις αδυναμίες μας και κόντρα σε αυτές.

Να παραμείνουμε στο δρόμο καταδεικνύοντας την υποκρισία τους όταν μιλάνε για δημοκρατία.

Να μείνουμε στο δρόμο για να μη τους επιτρέψουμε να διαστρέψουν τη νίκη μας.

Να μη τους επιτρέψουμε να την κάνουν κουρελόχαρτο και πιστοποιητικό προοδευτισμού.

Να μη τους επιτρέψουμε να τη στρέψουν εναντίων μας μέσω της θεωρίας των δυο ακρών με την οποία χρόνια τώρα προσπαθούν να μας δηλητηριάσουν, προκειμένου να χτυπήσουν όσους αγωνίζονται, προκειμένου να διαστρέψουν την ιστορία του λαού μας, θύτες και θύματα στο ίδιο τσουβάλι, δωσίλογη και αγωνιστές στον ίδιο εδώλιο.

Να κρατήσουμε τους δρόμους ζωντανούς.

Να κρατήσουμε τη γιορτή των τελευταίων ημερών ζωντανή και επικίνδυνη.

Υστερόγραφο:

Ίσως θα ταίριαζε να κλείσω με τον στίχο που είχε δανειστεί ο Παύλος από τον Αγγελάκα και που τελευταία χρησιμοποιήθηκε πολύ. Η αλήθεια είναι όμως ότι ποτέ δεν μου άρεσε , ποτέ δεν τον κατάλαβα και ποτέ δεν με εξέφρασε.

Εγώ φοβάμαι, κλαίω, σκύβω το κεφάλι, σφυρίζω ανέμελα και υποκριτικά προσπερνώντας επικίνδυνες καταστάσεις. 

Ξέρω όμως ότι κάθε φορά σφίγγω τα δόντια μου και προσπαθώ να ξεπεράσω το φόβο μου, να αλλάξω το σκοπό μου, να επιστρέψω και να αντιμετωπίσω τις οποίες καταστάσεις.

Ξέρω ότι κάποιες φορές τα καταφέρνω, κάποιες όχι αλλά συνεχίζω να προσπαθώ να βρω τρόπους και αφορμές να ξανασηκωθώ και ας ξέρω ότι μπορεί ξανά να υποχωρήσω, να ξανασκύψω το κεφάλι, μέχρι που θα έρθει η στιγμή που δεν θα φοβόμαστε και δεν θα χρειάζεται να σκύβουμε το κεφάλι.

Γ.Π.