Το ζήτημα των υγειονομικών μέτρων τίθεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από την κυβέρνηση και το συνάφι της, σε σχέση με το λαό και τη νεολαία. Οι πρώτοι έχουν εξάλλου δεδομένη πρόσβαση σε υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας επί αδρή πληρωμή εάν χρειαστεί. Οι δεύτεροι δεν έχουν τέτοιες «πολυτέλειες», ενώ ταυτόχρονα δέχονται από την πλευρά του συστήματος και των κάθε λογής εκφραστών του σφοδρή επίθεση στη ζωή, τη δουλειά, τους όρους εργασίας και βέβαια την υγεία τους.
Η κυβέρνηση επιδιώκει στο όνομα του «υγειονομικού κινδύνου»
να απαγορεύσει τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου (για την οποία έχουν βαθιά έχθρα
δεκαετιών), όπως και κάθε άλλη διαδήλωση για τα λαϊκά δικαιώματα απ’ ότι
φαίνεται. Ωστόσο, η συνολική πολιτική
που εφαρμόζει δείχνει με τον πιο ωμό τρόπο την υποκρισία πίσω από αυτή την
ανύπαρκτη «ευαισθησία» τους. Είναι οι ίδιοι που έχουν αρνηθεί πεισματικά,
εδώ και τόσους μήνες από την εκδήλωση της πανδημίας, να μεριμνήσουν στο
ελάχιστο για προσλήψεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, άνοιγμα των νοσοκομείων
που έχουν κλείσει, άνοιγμα νέων απλών κλινών και κλινών ΜΕΘ. Είναι οι ίδιοι που
εξοντώνουν το προσωπικό των νοσοκομείων με απάνθρωπες εφημερίες και έκθεση της
υγείας του σε κίνδυνο, έχουν διαμορφώσει μία κατάσταση όπου ήδη γίνεται επιλογή
ασθενών που (δεν) θα έχουν περίθαλψη, έχουν εκθέσει το προηγούμενο διάστημα
μαθητές, καθηγητές και τις οικογένειές τους στον υγειονομικό κίνδυνο με τη
λειτουργία σχολικών τμημάτων με 25 και 30 άτομα/τάξη. Είναι οι ίδιοι που στο
βωμό του τουριστικού κεφαλαίου «ξέχασαν» τον ιό, ενώ και τώρα που τον «ξανα-θυμήθηκαν»
αφήνουν πάμπολλους μαζικούς χώρους δουλειάς να λειτουργούν χωρίς μέτρα
προστασίας.
Οι μαθητές που κινητοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, οι
εργάτες και εργάτριες που δουλεύουν σε χώρους στους οποίους τα κρούσματα
αποκρύβονται μιας και από την πλευρά εργοδοσίας και κυβέρνησης μπαίνει το
δίλημμα-εκβιασμός «υγειονομικός κίνδυνος
ή ανεργία και φτώχεια», οι μετανάστες που έχουν κλειστεί στα camps να μολυνθούν και να νοσήσουν, ο
κόσμος που αποκλείεται από υπηρεσίες περίθαλψης (είτε αφορούν COVID, είτε χρόνια νοσήματα, είτε άλλα
που απαιτούν άμεση ιατροφαρμακευτική περίθαλψη), οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία,
οι εστιακοί φοιτητές που έμειναν για μήνες χωρίς τεστ-απολυμάνσεις-μέτρα ενώ
είχαν κρούσματα, όλοι εμείς, έχουμε καταλάβει ότι για την κυβέρνηση και
το σύστημα που εξυπηρετεί, οι ζωές μας είναι αναλώσιμες. Απέναντι σε αυτή
την κατάσταση, γίνεται φανερό ότι οι αγώνες λαού και νεολαίας είναι ακόμη
επιτακτικότερη ανάγκη, ώστε να διεκδικήσουν την περίθαλψη που τους αρνούνται.
Αλλά και για να μπει φρένο στη διάλυση δικαιωμάτων που βρίσκουν την ευκαιρία να
υλοποιήσουν.
Εντελώς άλλη υπόθεση είναι οι απόλυτα δικαιολογημένες
ανησυχίες για το ζήτημα των υγειονομικών μέτρων, από τον κόσμο που βλέπει τη
ζωή του να γκρεμίζεται και ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι η κυβερνητική πολιτική
τον αφήνει απροστάτευτο απέναντι στην ασθένεια. Ως προς αυτή την ανησυχία,
χρειάζεται να σκεφτούμε και να κινηθούμε σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι ότι χωρίς την οργάνωση των αγώνων μας και τη
μαζικοποίηση της πάλης μας, η κατάσταση θα εξελιχθεί όπως προδιαγράφεται από
τις διαθέσεις του συστήματος: οι αποκλεισμένοι από την πρόσβαση σε περίθαλψη
θα αυξάνονται, επομένως και οι νεκροί από την πανδημία το ίδιο, ενώ η φτώχεια
και η εξαθλίωση θα διαμορφώνουν ένα τοπίο ακόμη πιο δυσμενές για την
αντιμετώπιση οποιασδήποτε ασθένειας, αλλά και συνολικά για τις ζωές μας. Ο
δεύτερος είναι ότι μέσα στις κινηματικές
διαδικασίες και τις πορείες (όπως και του Πολυτεχνείου) μπορούμε και οφείλουμε
να αυτοπροστατευτούμε. Η δυνατότητα αυτή αποδείχθηκε και στη διαδήλωση της
Πρωτομαγιάς, όπου η τήρηση μέτρων συλλογικής υγειονομικής αυτοπροστασίας
ελαχιστοποίησε τον υγειονομικό κίνδυνο. Στην κατεύθυνση της επεξεργασίας και
εφαρμογής τέτοιων μέτρων χρειάζεται να κινηθούμε και στις ερχόμενες
διαδηλώσεις. Όχι επειδή μας το υπαγορεύει ένα σύστημα που θέλει να τσακίσει τις
ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά επειδή είναι αυτονόητη δική μας ανάγκη
και ευθύνη στο πλαίσιο των αγώνων για περίθαλψη, σπουδές, δουλειές, ελευθερίες,
ειρήνη, ζωή. Η αναγκαιότητα
μαζικοποίησης και οργάνωσης της λαϊκής πάλης, πάει χέρι-χέρι με την υγειονομική
αυτοπροστασία, γιατί κάθε μέρα γίνεται πιο φανερό ότι μόνο ο λαός θα σώσει τον
λαό!
Έτσι θα πάμε και στις
διαδηλώσεις του Πολυτεχνείου γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που λείπει και
χρειάζεται για να προστατευθεί ο λαός είναι η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων σ
όλα τα επίπεδα. Αυτή η διαδικασία θα προχωρήσει και θα ολοκληρωθεί μέσα από την
αναμέτρηση με το σύστημα και τους υπηρέτες του
Ελένη Στριμπάκου φοιτήτρια Ιατρικής Θεσσαλονίκης, μέλος των
Αγωνιστικών Κινήσεων
Δημήτρης Βασιλάκης μέλος του Δ.Σ. της Ιατρικής Αθήνας, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων
*Δημοσιεύτηκε στην ΕΦ.ΣΥΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου