Προ πάντων οι θεσμοί και οι τύποι!

Κοινή διαμαρτυρία των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΜΕΡΑ 25 στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το αντιδραστικό διάταγμα της κυβέρνησης, απαγόρευσης των συναθροίσεων «καθ’ άπασα την επικράτεια». Υπεβλήθη άραγε και αίτημα να μην το υπογράψει; Επίσης κοινό κείμενο υπογραφών διαμαρτυρίας για την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου από την κυβέρνηση. Τις κινήσεις αυτές πολλοί «καλοπροαίρετοι» χαρακτηρίζουν ιστορικές, καθώς η πολιτική Μητσοτάκη έφερε κοντά τις δυνάμεις της Αριστεράς και κάποιοι άλλοι να πανηγυρίζουν ότι συντρίφτηκε το Αντι – ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που είχε στήσει η ΝΔ.

Πριν τον σχολιασμό των κινήσεων αυτών μία απαραίτητη διευκρίνιση. Η αναγκαιότητα παλλαϊκής δημοκρατικής αντίστασης και πάλης στο άτυπο πραξικόπημα της κυβέρνησης είναι αναγκαία και επιβεβλημένη για να ανατραπεί στον δρόμο η απαγόρευση. Με μία μοναδική προϋπόθεση, την κοινή κατεύθυνση ότι στις 17 Νοέμβρη διαδηλώνουμε τιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Αλήθεια τι σχέση έχει με αυτή την κατεύθυνση η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που ουσιαστικά συμφώνησε με την κυβέρνηση και δέχθηκε ότι δεν μπορεί να γίνει διαδήλωση με την αιτιολογία των υγειονομικών κινδύνων, στρώνοντας έτσι τον δρόμο στην κλιμάκωση της επίθεσης και στην έκδοση διατάγματος απαγόρευσης; Και εκεί που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην γωνία στριμωγμένη και απολογούμενη στον δημοκρατικό κόσμο για την στάση υποταγής της στις κυβερνητικές απαγορεύσεις, έρχεται μία «πρωτοβουλία» να την βγάλει από το αδιέξοδο και να της δώσει «αντιδεξιά» εύσημα. Η πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΚΚΕ με την επικοινωνία των πολιτικών αρχηγών, την κοινή κοινοβουλευτική διαμαρτυρία στην ΠτΔ και τις υπογραφές σε κοινό ψήφισμα, αποτέλεσε ένα «δώρο» που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν άφησε ανεκμετάλλευτο αλλά το αξιοποίησε στο έπακρο.

Αλήθεια τι μπορεί να ήταν αυτό που οδήγησε την ηγεσία του ΚΚΕ σε μία τέτοιου χαρακτήρα «πρωτοβουλία» όταν στα πλαίσια του κινήματος όχι μόνο δεν παίρνει πρωτοβουλίες αλλά κάνει τα πάντα για να επιβάλλει διαχωρισμούς και μάλιστα σε κρίσιμα ζητήματα για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία ; Μάλλον πρέπει να αισθάνθηκε μεγάλη πίεση από την επίθεση της κυβέρνησης και το γεγονός ότι ούτε οι συμβολικές του κινητοποιήσεις γίνονται αποδεκτές από το σύστημα, σε αντίθεση με μία προηγούμενη περίοδο και ειδικά αυτή της Πρωτομαγιάς. Καθώς η επίθεση είναι τόσο σαρωτική και οι όροι που διαμορφώνει τόσο αντιδραστικοί που δεν επιτρέπουν ούτε ρεφορμιστικούς ελιγμούς μίας «συμβολικής» πάλης. Έτσι μοναδικό «καταφύγιο» οι κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες, οι θεσμικοί χειρισμοί και η υποταγή στους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που τόσο καλά και γρήγορα δείχνει να «αξιοποιεί» η ηγεσία του ΚΚΕ. Από τον ανέξοδο βερμπαλισμό στην κοινοβουλευτική νομιμότητα με όλους τους τύπους που επιβάλλει το …πρωτόκολλο.

Για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία το ζήτημα δεν είναι πόσο εύκολα και γρήγορα κάποιοι μπορούν να προσαρμόζονται στους όρους του αστικού πολιτικού συστήματος σε κρίσιμες στιγμές αλλά κατά πόσο μπορούν και θέλουν να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο στην χειραφέτησή του και στο άνοιγμα δρόμων αντίστασης και πάλης απέναντι στην σύγχρονη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Τελικά αυτή η «καταραμένη» εξέγερση του Πολυτεχνείου και η πορεία κάθε 17 Νοέμβρη δεν μπορεί να ενσωματωθεί στους θεσμούς και τους τύπους, είτε κοινοβουλευτικούς, είτε «εθνικούς», συνεχίζει να περιγελά την αστική νομιμότητα και να αποκαλύπτει από το 1973 έως σήμερα την αγωνιστική από την συμβιβαστική κατεύθυνση.