Τα μέτρα που θα συμπεριληφθούν στα επόμενα νομοσχέδια για τις εργασιακές σχέσεις, δεν είναι κάποια ακόμα «νέα αντεργατικά μέτρα». Αποτελούν μια αντεργατική τομή ευρύτερων διαστάσεων και συνεπειών, ανοίγουν τις πύλες για ένα σύγχρονο εργασιακό κάτεργο, στο οποίο θα δουλεύουν μισθωτοί σκλάβοι χωρίς κανένα συγκροτημένο δικαίωμα.
Ήδη με την ψήφιση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, τη γενίκευση της εκ περιτροπής εργασίας και των διάφορων προγραμμάτων τύπου «ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ», ρευστοποιήθηκαν τα πιο βασικά εργασιακά δικαιώματα, δηλαδή το ωράριο και ο κατώτατος μισθός. Η υποχρέωση του εργαζόμενου να έρθει και να δουλέψει απλήρωτες υπερωρίες ώστε να «καλύψει τις ώρες του» (για κάτι που δεν ευθύνεται!), σε συνδυασμό με τη μείωση του μισθού και του δώρου, ουσιαστικά θρυμμάτισαν ό,τι κατοχύρωνε η Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Αποτέλεσαν τροχιοδεικτικές βολές για αυτό που ακολούθησε.
Γιατί ούτε αυτός ο ρυθμός επίθεσης ήτανε ικανός να χορτάσει την όρεξη των εκμεταλλευτών. Βλέποντας την ευνοϊκή συγκυρία που παράγει γι’ αυτούς η πανδημία ως πρόσχημα, και κυρίως αξιολογώντας το χαμηλό επίπεδο ταξικής οργάνωσης των εργαζομένων, βλέπουν ως χρυσή ευκαιρία το συσχετισμό που έχει διαμορφωθεί για να επιταχύνουν την πολιτική τους. Κομβικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη έπαιξε το πόρισμα Πισσαρίδη, που έδωσε συγκεκριμένες κατευθύνσεις στους σχεδιασμούς τους.
Το νέο πακέτο μέτρων ουσιαστικά καταργεί το ωράριο (5νθήμερο-8ωρο) και το μισθό που αναλογεί σε αυτό. Τι το διαφορετικό μαρτυρούν οι «διαρροές στον τύπο» για εξαντλήτικές απλήρωτες υπερωρίες, ιδιαίτερα στη βιομηχανία; Ο εργαζόμενος θα είναι διαθέσιμος άνευ όρων, όποτε, όπως και για όσο θέλει το κεφάλαιο, και όταν η παραγωγή πέφτει, θα πετάγεται ως αναλώσιμος στην άκρη. Η ζωή του εργάτη θα καθορίζεται με αυτοματοποιημένο τρόπο από τις ανάγκες του καπιταλιστικού κέδρους.
Την πολιτική αυτή θα συμπληρώσει ο νέος συνδικαλιστικός νόμος, που θα ενοποιήσει όλο το προηγούμενο κατασταλτικό πλαίσιο ενάντια στα σωματεία και τις μορφές οργάνωσης και πάλης, με την προσθήκη διατάξεων που ουσιαστικά θα κάνουν αυτόματα παράνομη μια κανονική, περιφρουρημένη απεργία, χωρίς καν την ανάγκη να δικαστεί. Και αν βγει παράνομη (που θα βγει, φυσικά) ο εργοδότης θα αποζημιώνεται –από ποιον;
Ο όροι διαμορφώνονται καθημερινά στους χώρους δουλειάς
Αυτό που προωθούν είναι το ξερίζωμα όλου του σώματος των βασικών εργατικών δικαιωμάτων: ωράριο, μισθός, ασφάλιση, σύμβαση. Αλλά ας μη ξεχνάμε. Οι όροι είχανε ήδη δημιουργηθεί από πριν. Από τη δουλειά τις Κυριακές, από τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα κουπόνια, τις ατομικές συμβάσεις, τον υποκατώτατο. Όλα αυτά τα δικαιώματα ήδη είχανε τρωθεί στη συνείδηση των εργαζόμενων από τη μακροχρόνια επίθεση.
Εδώ βρίσκεται και μια βασική δυσκολία πειθούς για κινητοποίηση, ειδικά των νέων εργαζόμενων, που όλο και λιγότερο έχουν γνωρίσει συγκροτημένα δικαιώματα. Η ψυχολογία της ματαιότητας –«αφού ήδη έτσι έχουν τα πράγματα, τι διαφορά έχει;». Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Η αποδοχή του «έτσι έχουν τα πράγματα» έδωσε στην εργοδοσία τη δυνατότητα να εξαπολύσει αυτή την επίθεση. Η επίθεση εξελίσσεται με το ρυθμό και την ποιότητα που επιτρέπει ο συσχετισμός δύναμης και οι πιθανές αντιδράσεις που προκύπτουν. Αυτό είναι άλλωστε το νόημα των «διαρροών στον τύπο» των μέτρων: να μετρήσουν το βαθμό αποδοχής τους, πριν τα προωθήσουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις κινητοποιήσεις, οι οποίες μπορεί να φαντάζουν ως μη ικανοποιητικές, επειδή όντως σε αυτή τη φάση δεν έχουν τη συγκρότηση για να ανατρέψουν την επίθεση. Το αν αυτές οι κινητοποιήσεις πυκνώσουν ή όχι, αυτό θα μετρήσει η κυβέρνηση. Η διάταξη για το «μισθό» των 200€ για τους μακροχρόνια ανέργους αφορά και τις συνθήκες δουλειάς των εργαζόμενων, πιέζει τη συνείδηση τους. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι εκμεταλλευτές μας βλέπουν, μας ακούνε και μας «μετράνε» καθημερινά, το πόσο αντιδράμε, τι θεωρούμε δεδομένο και τι όχι. Και όσο δεν βρίσκουν οργανωμένη αντίσταση, θα συνεχίζουν.
Από πού να ξεκινήσουμε;
Από την ανάλυση των μέτρων, όχι απλά την απαρίθμησή τους, και την κατανόηση από ένα βασικό δυναμικό που είναι κοντά μας, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τομή όξυνσης της ταξικής πάλης. Στη συνέχεια με την παρέμβασή μας στους εργασιακούς χώρους, ώστε να ακουστεί η ταξική γραμμή για τα νέα μέτρα. Στους εργαζόμενους κάνει κακό να ενημερώνονται μονόπαντα από τα ΜΜΕ των εκμεταλλευτών, ότι πρόκειται να τους μακελέψουν. Οι εργαζόμενοι πρέπει αρχικά να πεισθούν να παλέψουν –και ύστερα να βρουν τα μέσα οργάνωσης για να το πράξουν.
Αυτή η παρέμβαση πρέπει να μπολιαστεί με πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία που να διαφωτίζουν και να αφυπνίζουν τους εργαζόμενους. Τι είναι δικαίωμα και πώς αυτό κατακτιέται; Να συγκροτηθεί ένα σώμα βασικών αιτημάτων και διεκδικήσεων, που να περιγράφει στόχους πάλης, με κεντρικό ζήτημα του να μην περάσει το νομοσχέδιο. Να συμπληρωθεί με διεκδικήσεις που να συγκροτούν τους εργαζόμενους, στο ποια πρέπει να είναι τα δικαιώματα τους. Η παραγωγή γραμμής σε χώρους δουλειάς πρέπει να ακολουθήσει και να υπηρετήσει αυτή την κεντρική κατεύθυνση.
Δεν πρέπει να περιμένουμε την επίσημη ανακοίνωση των μέτρων, ούτε τις ξεφτιλισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η πανελλαδική πρόταση της Ταξικής Πορείας για κατά τόπους συσκέψεις ανά πόλη, με σκοπό την πραγματοποίηση άμεσων εργατικών κινητοποιήσεων, πρέπει να αξιοποιηθεί για τη συγκρότηση μιας μαγιάς εργαζόμενων, αποφασισμένων να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου