Η εκκλησία και η πανδημία

Μια μόλις μέρα μετά την ανοιχτή παραδοχή του Γεωργιάδη στα κανάλια ότι «από σεβασμό στην παράδοση και την πίστη» δεν έκανε δεκτές η κυβέρνηση συστάσεις λοιμωξιολόγων να μπει σε καραντίνα η Θεσσαλονίκη πριν τη γιορτή του Αγ. Δημητρίου, που στοίχισε εκατοντάδες θανάτους στην πόλη, το έργο επαναλαμβάνεται. Ανοικτές όλες οι εκκλησίες της χώρας. Με 50 νεκρούς κάθε μέρα οι άνθρωποι του Θεού (κι όχι όλοι) έκαναν την υποχώρηση να μην «αγιάσουνε τα νερά» σε εξωτερικούς χώρους, πόσο πια να υποχωρήσουν;

Κοινώνησαν λοιπόν αρκετούς πιστούς όταν μόνοι τους παραδέχτηκαν στην αρχή της πανδημίας ότι αυτό είναι επικίνδυνο. Εκατοντάδες πιστοί παρέμειναν για ώρα στην ουρά για να πάρουν αγιασμό χωρίς πολλοί από αυτούς να τηρούν κανένα μέτρο και η αστυνομία απλώς συνέστηνε να τηρούνται οι αποστάσεις. Τι πιο χριστιανικό μέρες που είναι; Οι πιστοί, οι πιο πολλοί από τους οποίους είναι ηλικιωμένοι ή άρρωστοι, εκτίθενται σε κίνδυνο και όλοι κάνουν τα στραβά μάτια. Η δικαστική και η εκτελεστική εξουσία ζορίζονται μπροστά στην εκκλησιαστική.

Ακριβώς ένα μήνα πριν, στις 6 Δεκέμβρη, έγιναν περίπου 400 προσαγωγές και 150 συλλήψεις στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις και βεβαιώθηκαν πρόστιμα δεκάδων χιλιάδων ευρώ για «άσκοπη μετακίνηση» και «διασπορά του κορονοϊού» παρ’ όλο που όλοι οι συλληφθέντες τηρούσαν όλα τα μέτρα προστασίας. Το ίδιο έγινε και στις 17 Νοέμβρη, το ίδιο θα γίνει και την επόμενη φορά που ο λαός θα βγει στο δρόμο να διεκδικήσει. Γιατί αυτό ενοχλεί την κυβέρνηση, κι όχι αν θα ανέβουν τα κρούσματα.

Το ότι δε νοιάζονται για τις ζωές μας οι κάθε είδους ηγέτες, πολιτικοί και πνευματικοί, μας το απέδειξαν πολλές φορές, κανείς μας πλέον δεν έχει αμφιβολίες. Το κακό είναι ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν είναι ακόμα σε θέση να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να παλέψουν μαζικά κι οργανωμένα για τη ζωή και τη δουλειά τους. Αν και δε μ' αρέσουν πολύ οι ευχές, μακάρι την καινούρια χρονιά περισσότεροι να καταλάβουν πως χωρίς αγώνες δεν υπάρχουν νίκες.

Α.Λ.