Σήμερα, δεν είναι γενικώς και αορίστως ημέρα της γυναίκας. Είναι μέρα μνήμης και τιμής των εργατικών αγώνων των γυναικών, όπως καθιερώθηκε το 1910 από την Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη με πρόταση της Γερμανίδας επαναστάτριας Κλάρας Τσέτκιν. Η ημερομηνία «8 Μάρτη» που επιλέχτηκε, αναφέρεται στην αιματοβαμμένη διαδήλωση των εργατριών της Νέας Υόρκης το 1857.
Οι γυναίκες δεν έχουνε όλες τα ίδια συμφέροντα. Χωρίζονται σε τάξεις, όπως και οι άντρες. Οι αστές και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Οι αστές μπορεί να έχουν αντιπαράθεση με τους άντρες της τάξης τους αλλά από κοινού ξεζουμίζουν τον λαό, ανεξαρτήτως φύλου. Η γυναίκα εργαζόμενη απαντά τα ζητήματα της φυλετικής της καταπίεσης μέσα από τη συμμετοχή της στην ταξική πάλη, από κοινού με τον άντρα της τάξης της, για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της σήμερα.
Έχουμε καπιταλισμό και όχι πατριαρχία. Το ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής είναι η ουσία και όχι οι ιδέες και οι αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν το εποικοδόμημα. Δεν υπάρχουν, άλλωστε, αταξικές ιδέες. Η γυναικεία ανισοτιμία γεννήθηκε με την ταξική κοινωνία και θα λυθεί με την ανατροπή της. Γι’ αυτό το γυναικείο εργατικό κίνημα πρέπει να παλεύει για ένα σοσιαλιστικό μέλλον.
Το εργατικό κίνημα γυναικών δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο όνομα. Αποτελούσε και αποτελεί διακριτή πτέρυγα του εργατικού. Οι γυναίκες που παλεύουν για τη χειραφέτησή τους εντάσσονται στις γραμμές του με την ταξική τους ταυτότητα. Δεν δηλώνουν ούτε φεμινίστριες ούτε αντιφεμινίστριες. Ως εχθρό αναγνωρίζουν την αστική τάξη και όχι το άλλο φύλο, όπως θεωρούν οι περισσότερες φεμινιστικές οργανώσεις.
Η ιστορία του γυναικείου εργατικού κινήματος ξεκινάει πολύ νωρίς. Η πρώτη γυναικεία απεργία που γνωρίζουμε, έγινε στην αγγλική πόλη Ουόρτσεστερ το 1804 από τις εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια. Η πορεία του στον χρόνο περιλαμβάνει άλματα αλλά και στασιμότητα, άλλοτε είναι δυνατό κι άλλοτε όχι. Δεν έχει όμως ιστορικά κενά. Αντίθετα, από το τέλος του πρώτου φεμινιστικού κύματος (1920) ως την αρχή του δεύτερου {1960), μεσολαβούν 40 χρόνια. Αυτά τα χρόνια, αν αναφερθούμε μόνο στη χώρα μας, η ιστορία καταγράφει μεγάλους απεργιακούς και λαϊκούς αγώνες, τη δράση των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, όπου οι γυναίκες του λαού συμμετείχαν μαζικά.
Οι προγραμματισμένες
διαδηλώσεις σήμερα, ενόψει της 8ης Μάρτη, έχουν απέναντί τους την
κυβέρνηση που ξεζουμίζει τον λαό και τον ξυλοφορτώνει.
Οι δρόμοι
σήμερα ανήκουν στο γυναικείο κίνημα.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου