Το 1910 κατά τη Β’ Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη, η επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν προτείνει την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως ημέρα εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας των Γυναικών τιμώντας την ηρωική θυσία των εργατριών στα κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η οποίες έπεσαν μαχόμενες από τα πυρά της αστυνομίας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων διεκδικώντας "δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών".
Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει σε συνθήκες εγκλεισμού και καραντίνας, απαγορεύσεων, τρομοκρατίας και κρατικής καταστολής. Η πανδημία του κορωνοϊού απειλεί τη ζωή μας αλλά για την κυβέρνηση και το άθλιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που υπηρετεί, είναι χρυσή ευκαιρία για να επιτεθεί με πρωτοφανή αγριότητα και με κάθε μέσο στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Οι γυναίκες του λαού, οι εργαζόμενες και οι άνεργες, είναι τα πρώτα θύματα της επίθεσης. Νιώθουν την εκμετάλλευση, την εργοδοτική ασυδοσία και την κοινωνική απομόνωση στο πετσί τους. Η μείωση μισθού, η ημιαπασχόληση, η αναστολή, η αδήλωτη εργασία, η ανεργία, η απόλυση κλπ. είναι τα μόνα "μέτρα προστασίας" που παίρνει η κυβέρνηση. Ενώ στις συνθήκες αυτές του εγκλεισμού, της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, της ανεργίας και της εξαθλίωσης ερχόμαστε αντιμέτωπες και με την κοινωνική αποκτήνωση και τη δραματική αύξηση της ενδοοικογενειακής/έμφυλης βίας, της κακοποίησης, των βιασμών και των γυναικοκτονιών.
Για το σύστημα που επιτίθεται συνολικά στην εργατική τάξη και τον λαό, αποτελεί επιπλέον εργαλείο αποδυνάμωσης του ταξικού του αντιπάλου, οι γυναίκες να υφίστανται διπλά την καταπίεση και την εκμετάλλευση (στο σπίτι και στην εργασία). Γι’ αυτό και η επίθεση του συστήματος στοχεύει στα κερδισμένα με αγώνες δικαιώματά για την προστασία της μητρότητας (επιδόματα, άδειες, μειωμένο ωράριο), για το δικαίωμά στη δουλειά που καταλήγει να εξαρτάται από την πρόθεση ή όχι να κάνουν οικογένεια, ενώ σε πολλές χώρες τίθεται στην παρανομία το δικαίωμα στην ασφαλή, δωρεάν και προσβάσιμη άμβλωση. Την ίδια στιγμή, βέβαια, τα νομοθετικά τερτίπια και οι ποσοστώσεις (σε χώρους δουλειάς και στην πολιτική ζωή) παρουσιάζονται ως "ισότητα" στο πλαίσιο του συστήματος, που εντέλει μας εγκλωβίζει στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιουργεί. Στη σωρεία καταγγελιών του τελευταίου διαστήματος για σεξουαλική και εργασιακή βία και κακοποίηση (κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο) ο κοινός παρονομαστής είναι η θέση εξουσίας του θύτη απέναντι στο θύμα. Η λέξη "εργοδότης" που αποφεύγεται μανιωδώς από τα κανάλια είναι που ορίζει τη δυνατότητά του να επιβάλλει τους όρους της εκμετάλλευσης στις εργαζόμενες/ους του ενώ η "συγκρότηση αγώνων" είναι η απάντηση που δεν πρέπει με τίποτα να δοθεί.
Η επικαιρότητα έρχεται πιο αδυσώπητη από ποτέ να αναδείξει τις ιεραρχήσεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Κάθε αγωνιστική έκφραση, ταξικά προσδιορισμένη από τους καταπιεσμένους/ες, καταπνίγεται με άγρια καταστολή και βία, με συλλήψεις αγωνιστών/στριων και το φόρτωμα κατηγοριών και κακουργηματικών πράξεων. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής βρίσκεται στα καλύτερα της. Είναι ενδεικτικό ότι την ίδια ακριβώς στιγμή που η ζωή του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα ο οποίος διεκδικεί τα δημοκρατικά του δικαιώματα κρέμεται από μια κλωστή με πλήρη ευθύνη της κυβέρνησης και της Αμερικάνικης πρεσβείας, η σύλληψη του βιαστή και παιδεραστή Δ. Λιγνάδη και η απόδοση κατηγοριών άργησε… "μια αιωνιότητα και μια ημέρα", αφού οι καταγγελίες εναντίον του επανεξετάζονταν, με άκρα μυστικότητα, προσπαθώντας ενδελεχώς να τον προστατεύσουν, να τον ξεπλύνουν και να συγκαλύψουν τη δράση του. Ταυτόχρονα, τα θύματα των κάθε λογής Λιγνάδηδων αμφισβητούνται και ενοχοποιούνται από μια "Δικαιοσύνη" που υπερασπίζεται μονάχα τους ισχυρούς καταπιέζοντας ακόμα περισσότερο τον φτωχό εργαζόμενο λαό.
Στη βία και την εκμετάλλευση που βιώνουν οι εργαζόμενες και άνεργες γυναίκες "δεν είμαστε όλοι μαζί". Τα προτάγματα που θέτει η σοσιαλδημοκρατία σε καμιά περίπτωση δεν αφορούν τις γυναίκες του λαού. Άλλωστε, κάθε διεκδίκηση που υιοθετεί ακίνδυνες και βολικές για το σύστημα διαταξικές αντιλήψεις στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο σε νομοθετικές αλλαγές και τη δημιουργία "ίσων ευκαιριών", δεν παλεύει ενάντια στην ανισότητα και την καταπίεση. Αντίθετα την ξεπλένει, την παγιώνει και την αναπαράγει, δημιουργώντας αυταπάτες για θεσμικές και άμεσες απαντήσεις που θα ανατρέψουν τις ανισότητες χωρίς πάλη. Το ίδιο και οι αντιλήψεις που μανιωδώς προσπαθούν να αποκρύψουν την ταξική ρίζα του γυναικείου ζητήματος, βάζοντας ως κέντρο το άτομο και όχι τη συλλογική διεκδίκηση ώστε να μη μπορεί να βρεθεί το έδαφος των κοινών διεκδικήσεων απέναντι σε ένα πάνοπλο σύστημα. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό που μας ενώνει δεν είναι το φύλο γενικά και αόριστα αλλά η τάξη.
Το γυναικείο ζήτημα δε λύνεται με λογικές συμβιβασμού και διαπραγμάτευσης, ούτε με τον άντρα εχθρό ή αλληλέγγυο αλλά συνοδοιπόρο στους αγώνες του λαϊκού-εργατικού κινήματος. Καλούμε τις εργαζόμενες/άνεργες, τις αγωνίστριες, τις συντρόφισσες και γενικότερα τις γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης τη Δευτέρα 8 Μάρτη σε προσυγκέντρωση στις 17.00 στην πλατεία Κοραή και σε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στις 17:30 για να θέσουμε με οργανωμένο, μαζικό, μετωπικό και δυναμικό χαρακτήρα το γυναικείο ζήτημα από ταξική σκοπιά και να παλέψουμε ως διακριτό τμήμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, του λαού και της νεολαίας ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, την γυναικεία ανισοτιμία και την καταστρατήγηση των δημοκρατικών- λαϊκών ελευθεριών.
ΔΕΥΤΕΡΑ 8 ΜΑΡΤΗ
- Προσυγκέντρωση στις 17.00 στην πλατεία Κοραή
- Συγκέντρωση στις 17:30 στο Σύνταγμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου