Η θέση της γυναίκας χειροτερεύει καθημερινά τα τελευταία χρόνια. Η οικονομική κρίση και η πανδημία στη συνέχεια αξιοποιούνται από το σύστημα για να βαθύνουν την επίθεση στα δικαιώματα συνολικά των εργαζομένων και φυσικά των γυναικών (απολύσεις εγκύων, μειώσεις μισθών, διαθεσιμότητα, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης). Όσο χειροτερεύουν οι οροί που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην αγορά εργασίας, τόσο χειροτερεύει και η θέση τους μέσα στην οικογένεια και την κοινωνία συνολικά.
Η πανδημία και τα συνεχόμενα lockdown όξυναν την διπλή καταπίεση που βιώνουν οι εργαζόμενες γυναίκες, τόσο στη δουλειά (απολύσεις, αδήλωτη εργασία) όσο και στο σπίτι, με τη φροντίδα παιδιών, αρρώστων, ηλικιωμένων να επιφορτίζεται κυρίως σε αυτές. Η φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής οδηγεί στην περιστολή δικαιωμάτων (απαγόρευση αμβλώσεων, συνδικαλισμός) και φέρνει ξανά στο προσκήνιο σκοταδιστικές και αντιδραστικές αντιλήψεις.
Η επίθεση που εξαπολύεται από μεριάς του συστήματος τσακίζει μια σειρά δικαιώματα και κατακτήσεις του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με πολύχρονους αγώνες και έφεραν τη σφραγίδα μεγάλων κοινωνικών ανατροπών και επαναστάσεων. Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζόμενων γυναικών, των γυναικών του λαού ήταν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τους αγώνες του λαού για μια άλλη κοινωνία.
Τη συνολική προσπάθεια του συστήματος να ξαναγράψει την ιστορία και να παροπλίσει ιδεολογικά τους καταπιεσμένους του κόσμου συνδράμουν μια σειρά από αταξικές συστημικές τοποθετήσεις για τον χαρακτήρα της διπλής καταπίεσης των γυναικών στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Τοποθετήσεις που «μπερδεύουν» –ηθελημένα ή μη- την ρίζα αυτής της καταπίεσης με πλευρές του εποικοδομήματος ή αναμασούν συστημικές θεωρίες περί «κοινωνικού φύλου», «πατριαρχίας» και καταδεικνύοντας το ανδρικό φύλο σαν κύρια πηγή της. Φτάνουν στο σημείο δυνάμεις της αριστεράς να αποδέχονται και να επικαλούνται τα διάφορα κύματα του φεμινισμού (που προσπερνάνε σημαντικά γεγονότα-σταθμούς, όπως η Οκτωβριανή Επανάσταση) ή το κίνημα #MeToo ως σύγχρονες «ταξικές» προσεγγίσεις. Επί της ουσίας, δηλαδή, να αποδέχονται ατόφια (ή με παραλλαγές) την συστημική προπαγάνδα για την αταξικότητα της γυναικείας καταπίεσης και την ατομική λύση (καταγγελία, προσφυγή) ως μοναδική διέξοδο. Θεωρίες που εξυψώνουν την «ατομικότητα», αφαιρώντας κάθε έννοιας συλλογικής οργάνωσης των γυναικών του λαού για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Προσπαθούν να αποσυνδέσουν την άρρηκτη σχέση της κατάστασης και του βαθμού συγκρότησης και πάλης της εργατικής τάξης με το γυναικείο κίνημα.
Όλα αυτά τα χρόνια, το γυναικείο και το εργατικό κίνημα πέρασε από διάφορα κύματα. Υπήρχαν δυναμικά ξεσπάσματα, στασιμότητα και οπισθοχωρήσεις. Η επέτειος της 8ης Μάρτη και το γυναικείο κίνημα άρχισαν να φθίνουν και να χάνουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα, στο βαθμό που υποχωρούσε το κομμουνιστικό κίνημα. Τότε μπόρεσε να τις οικειοποιηθεί ο αστικός και μικροαστικός φεμινισμός. Το γυναικείο κίνημα αποσυγκροτήθηκε πάνω σε αυτή τη βάση, ενώ με λύσσα οι δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να σβήσουν την ιστορία της επετείου και να την παρουσιάσουν σαν την μέρα του «ασθενούς φύλου».
Η 8η Μάρτη όμως, σε πείσμα όλων των αναθεωρητών της ιστορίας και του κινήματος φέρει τη σφραγίδα του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος. Δεν είναι ημέρα «αταξικής» γιορτής, αλλά ταξικού αγώνα.
Με αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ(μ-λ) συμμετέχει και στηρίζει την «Πρωτοβουλία για μια Ταξική 8η Μάρτη» στην Αθήνα, η οποία μέσα από συζητήσεις και παρεμβάσεις προσπαθεί να θέσει το γυναικείο ζήτημα στο σήμερα στην ταξική του διάσταση και να παρέμβει με αυτό το σκεπτικό στις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις γυναίκες του λαού.
Όλες και όλοι στις συγκεντρώσεις που καλούνται πανελλαδικά τη Δευτέρα, 8 Μάρτη!
Όλα αυτά τα ζητήματα που, θίγουμε παραπάνω, αποτελούν αντικείμενα ανάλυσης στην εκδήλωση που διοργανώνουν διαδικτυακά οι γυναίκες του ΚΚΕ(μ-λ) το Σάββατο 6 Μάρτη, στις 8μ.μ. μέσα από το κανάλι της Προλεταριακής Σημαίας στο YouTube.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου