Η κατάσταση στα νοσοκομεία της Αττικής είναι κακή και δυστυχώς γίνεται όλο και χειρότερη. Καμιά διάθεση δεν έχει η κυβέρνηση να πάρει τ’ αναγκαία μέτρα για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Ένα χρόνο έχει κλείσει η πανδημία στην Ελλάδα. Έχουν πεθάνει 6.500 άνθρωποι από τον ιό (περίπου 2.000 παραπάνω από την Κίνα) και άλλοι 7.000 περισσότεροι από πέρσι από άλλες νόσους επειδή δεν είχαν πρόσβαση στα νοσοκομεία, και η κυβέρνηση καθημερινά μας λέει πόσο καλά τα έχει καταφέρει μια και αλλού τα πήγαν χειρότερα. Το ότι υπάρχουν δεκάδες χώρες με πολύ λιγότερους νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού αλλά, κυρίως, ότι πολλοί απ’ τους ανθρώπους αυτούς θα είχαν σωθεί αν ακολουθούσε διαφορετική πολιτική απλά δεν τη νοιάζει.
Τις τελευταίες βδομάδες τα κρούσματα αυξάνονται επικίνδυνα τόσο στην Αθήνα όσο και σε όλες τις μεγάλες πόλεις και η βελόνα έχει κολλήσει στην καραντίνα και την ατομική ευθύνη. Οι περιοχές γίνονται από πορτοκαλί κόκκινες και μετά βαθιά κόκκινες κι αυτό που μειώνεται είναι η απόσταση που μπορούμε να διανύουμε όταν μας επιτρέπεται να κυκλοφορούμε. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται τελευταία στο πόσο επικίνδυνες είναι οι πορείες για τη μετάδοση του ιού. Ξεχάσανε οι διάφοροι (ει)δικοί τους το Χρυσοχοΐδη, που διαβεβαίωνε μετά το Πολυτεχνείο, όταν ρωτήθηκε για τους 5.000 αστυνομικούς, ότι σε εξωτερικό χώρο κι όταν τηρούνται αποστάσεις ο ιός δεν κολλάει. Τώρα αλλάξανε τα γούστα του. Λένε πως κάνει θραύση σε φοιτητές που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στη μόρφωση και στο λαό που δε θέλει να δει απεργό πείνας νεκρό, αν και πλέον αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι τις βασικές εστίες μαζικής μετάδοσης αποτελούν οι εργασιακοί χώροι.
Ανακοινώθηκε στις 3 Μάρτη το «νέο» σχέδιο της κυβέρνησης για να διαχειριστεί την κατάσταση, που είναι ίδιο κι απαράλαχτο με αυτό που εφαρμόστηκε στη Θεσσαλονίκη κι είχαμε 100 νεκρούς τη μέρα. Σύμφωνα μ’ αυτό, αφού δεν μπορεί να κρυφτεί ότι τα κρεβάτια ΜΕΘ COVID είναι ήδη γεμάτα, άρρωστοι από non-COVID ΜΕΘ μεταφέρονται στον ιδιωτικό τομέα με διπλάσια αποζημίωση και σοβαρούς κινδύνους για τους ασθενείς. Παρ’ όλο λοιπόν που υπάρχουν νοσοκομεία τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη που θα μπορούσαν να νοσηλεύσουν εκατοντάδες ασθενείς, τα κρατάνε ακόμη κλειστά για να μην αποκλίνουν ούτε σπιθαμή απ’ την πολιτική τους και να πλουτίζουν οι ιδιωτικές κλινικές. Μπαίνει λοιπόν κι επίσημα ο ιδιωτικός τομέας στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Έτσι το Ασκληπιείο και το Θριάσιο θα στηρίζονται στις εφημερίες απ’ αυτόν, ενώ σε διαρκή εφημερία θα είναι το Ωνάσειο για καρδιαγγειακούς ασθενείς. Το στρατιωτικό νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ παραχωρεί 120 κρεβάτια και γίνεται non-COVID νοσοκομείο, που θα ενσωματώσει παθολογικές κλινικές απ’ τον Ευαγγελισμό, το Γεννηματάς, τον Ερυθρό Σταυρό και το Ιπποκράτειο. Το υπάρχον προσωπικό (του ΝΙΜΤΣ) θα το συνεπικουρήσουν ιδιώτες γιατροί, ενώ οι κλινικές των παραπάνω νοσοκομείων θα μετατραπούν σε κλινικές COVID. Το ιδιωτικό θεραπευτήριο Ερρίκος Ντυνάν γίνεται υποστηρικτικό νοσοκομείο non-COVID περιστατικών. Το Σισμανόγλειο μετατρέπεται σε νοσοκομείο αναφοράς και οι αίθουσες ανάνηψής του θα έχουν κλίνες ΜΕΘ. Σε 120 ανέρχονται προς το παρόν τα κρεβάτια ΜΕΘ του ιδιωτικού τομέα για non-COVID περιστατικά.
Ούτε κουβέντα δεν λέει πλέον η κυβέρνηση για προσλήψεις προσωπικού. Ακόμα και τα κρεβάτια εντατικής που δωρίζουν με το αζημίωτο οι διάφοροι «ευεργέτες» δεν έχουν εργαζόμενους να τα δουλέψουν. Βρήκαν ευκαιρία να πάρουν και ειδικευόμενους νοσηλευτές (εφαρμόζοντας το νόμο που πέρασαν το καλοκαίρι), οι οποίοι μέχρι να μάθουν τη δουλειά θα φύγουν, χωρίς πιθανότητα πρόσληψης αφού θ’ αντικατασταθούν από τους επόμενους ειδικευόμενους.
Τα προγραμματισμένα χειρουργεία αναβάλλονται συνεχώς, με αποτέλεσμα ακόμα και καρκινοπαθείς να μπαίνουν στο δίλημμα αν θα πληρώσουν ακριβά στον ιδιωτικό τομέα την επέμβαση και τις θεραπείες τους ή θα μειώσουν κατά πολύ τις ελπίδες τους περιμένοντας τη σειρά τους στα νοσοκομεία, που όλο και θα καθυστερεί. Εκτός απ’ τα χειρουργεία, τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοθεραπείες, έντονο πρόβλημα υπάρχει στο μεγαλύτερο αντικαρκινικό νοσοκομείο και με το παθολογοανατομικό εργαστήριο. Οι τεράστιες ελλείψεις προσωπικού, που μεγαλώνουν κι άλλο, κάνουν τις πολυπόθητες απαντήσεις να καθυστερούν ακόμα πιο πολύ με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όσο για τη «σωτηρία» μας (όπως μας λένε ότι είναι το εμβόλιο), όλο και νέα προβλήματα δημιουργούνται. Εκεί που μιλούσαν για 2.000.000 δόσεις το μήνα, ο πήχης πέφτει συνεχώς όλο και πιο χαμηλά. Ο στόχος τώρα είναι να εμβολιαστούν οι ηλικιωμένοι κι οι ευάλωτοι που κινδυνεύουν περισσότερο, όμως συνεχίζουν να εμβολιάζονται εκτός σειράς κυβερνητικά στελέχη κι ο περίγυρός τους, κλέβοντας (με τρόπο ή και χωρίς) εμβόλια που θα σώζανε ζωές. Για το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του άλλωστε, οι ζωές των (εκατομμυρίων) άλλων απλά δε μετράνε.
Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, εκτός του ότι μένουν κάθε μέρα και λιγότεροι επειδή πολλοί νοσούν ή βγαίνουν σε καραντίνα (κλινικές ολόκληρες κλείνουν γι’ αυτό το λόγο), συνεχίζουν να κάνουν και τους εμβολιασμούς, μια και η κυβέρνηση δε θεώρησε σκόπιμο να προσλάβει κόσμο γι’ αυτή τη δουλειά. Κατά τον πρωθυπουργό, «δεν υπάρχουν άνεργοι γιατροί και νοσηλευτές στην Ελλάδα». Εκτός απ’ τη ζωή, υποτιμούν και τη νοημοσύνη μας.
Όλο και πιο πολύ το καταλαβαίνουν αυτό λαός και εργαζόμενοι κι όλο και περισσότερο ετοιμάζεται η κυβέρνηση να καταπνίξει τις αντιδράσεις τους. Η μηδενική ανοχή είναι μήνυμά της προς όλες τις κατευθύνσεις. Το δικό μας μήνυμα πρέπει να είναι ο μαζικός, οργανωμένος, ανυποχώρητος αγώνας. Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου.
Οι κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία πρέπει να βρουν συνέχεια
Θετικά μηνύματα έστειλε η μαζικότητα της συγκέντρωσης υγειονομικών στην Αθήνα την Τρίτη 23 Φλεβάρη, στο πλαίσιο της 6ωρης στάσης εργασίας που είχε προκηρύξει η ΠΟΕΔΗΝ και της 24ωρης απεργίας της ΟΕΝΓΕ. Θετικό ήταν και το γεγονός ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν σε πολλά νοσοκομεία της χώρας, αν και κατά κανόνα με μικρότερη συμμετοχή των εργαζόμενων. Πολλοί υγειονομικοί απήργησαν αψηφώντας τις πιέσεις και το κλίμα τρομοκρατίας που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση κι οι διοικήσεις της στα νοσοκομεία, με πλήθος συνδικαλιστικών διώξεων στον κλάδο που έχει φανερά στοχοποιηθεί. Εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν, αψηφώντας και τις απαγορεύσεις, τα πρόστιμα, την κρατική καταστολή με την οποία αντιμετωπίζεται κάθε λαϊκή κινητοποίηση.
Με την ενθαρρυντική συμμετοχή τους, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία αποκάλυψαν μ’ έναν ακόμα τρόπο και τις μεγάλες ευθύνες που έχουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες για την ουσιαστική τους άρνηση να κινητοποιήσουν τον κλάδο. Η επιλογή της ΠΟΕΔΗΝ για στάση εργασίας και μάλιστα με τρόπο που να δυσκολεύει τη συμμετοχή, καθώς η στάση ξεκινούσε στις 9:00, δυο ώρες μετά την έναρξη του ωραρίου και μια ώρα πριν τη συγκέντρωση στο κέντρο. Η «κοινή» επιλογή των ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ να μην καλέσουν σε κοινή συγκέντρωση, όπως πάντα. Η επιλογή της ΑΔΕΔΥ (και άλλων) να στηρίξουν μόνο στα λόγια, χωρίς την παραμικρή απόφαση που θα επέτρεπε και σ’ άλλους εργαζόμενους να συμμετάσχουν. Αλλά και η συνολική, διαχρονική λογική αυτών των ηγεσιών, που αποτυπώνεται ανάγλυφα στο δελτίο τύπου της ΑΔΕΔΥ μετά την κινητοποίηση, στο οποίο τονίζεται η άρνηση του υπουργού Υγείας να συναντηθεί μαζί τους.
Όλ’ αυτά είναι χαρακτηριστικά συνδικαλιστικών ηγεσιών που δεν έχουν καμία πρόθεση να κινηθούν σε κατεύθυνση ενεργοποίησης των ίδιων των εργαζόμενων και μαζικής συμμετοχής τους. Αντίθετα, αναδεικνύουν ξανά τις έωλες προσδοκίες κάθε μιας ν’ αποτελέσει τον επίσημο συνομιλητή της κυβέρνησης και των κρατικών μηχανισμών. Μόνο που η σημερινή κατάσταση του συσχετισμού, που έχει καταλήξει τόσο αρνητικός ακριβώς εξαιτίας της κυριαρχίας αυτών των λογικών συνολικά στο εργατικό κίνημα, οδηγεί το σύστημα και την κυβέρνησή του να ξεδιπλώνει την επίθεση σε κάθε εργασιακό, συνδικαλιστικό και λαϊκό δικαίωμα με ξέφρενους ρυθμούς. Έχοντας διαβρώσει την πραγματική βάση στήριξης κάθε συνδικαλιστικής ηγεσίας, δηλαδή τη συγκρότηση και τους αγώνες των εργαζόμενων, οι ηγεσίες αυτές αναζητούν μάταια να στηριχτούν στο σύστημα, το οποίο όμως δεν βρίσκει κανένα λόγο να τους κάνει τη χάρη.
Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν λοιπόν να υπερπηδήσουν και τα εμπόδια που τους βάζουν οι ίδιες τους οι ηγεσίες. Για ν’ αντιμετωπίσουν την αδίστακτη πολιτική του συστήματος, που εκφράζεται στην εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, στις μαζικές συνδικαλιστικές διώξεις αλλά και στη συνολική πολιτική κατεύθυνση διάλυσης και παράδοσης ακόμα μεγαλύτερου πεδίου δράσης στο ιδιωτικό κεφάλαιο με τραγικές συνέπειες για το λαό και τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, έχουν ανάγκη να λειτουργήσουν με ενότητα, με συλλογικές διαδικασίες, με κινητοποιήσεις πιο συχνές κι οργανωμένες, με τους απεργούς και τους διαδηλωτές να πολλαπλασιαστούν.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου