ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ;

Το ότι η αστυνομική βία έχει πλέον προκαλέσει οργή σε μεγάλα τμήματα του λαού είναι φανερό στον καθένα και αποτελεί «νο1» θέμα συζήτησης στην ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση έχει προκαλέσει την κινητοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών με κίνδυνο να χάσει συνολικά τον πολιτικό έλεγχο. Αυτό είναι κοινός τόπος όλων των πολιτικών αναλυτών.

Η εξέλιξη αυτή ήτανε αναμενόμενη. Η αυξανόμενη αστυνομική βαρβαρότητα, τόσο σε ενάντια σε λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά και ενάντια στους «απλούς πολίτες», είχε δημιουργήσει εκρηκτικό μίγμα. Αν δεν ήτανε η Νέα Σμύρνη θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε άλλη πλατεία της χώρας. Και εμείς άλλωστε, είχαμε πει πολλές φορές ότι θα τα πληρώσουν αυτά που κάνουν και ότι δεν μπορούν χωρίς κόστος να τρομοκρατούν έτσι. Ο κατάλογος των περιστατικών που δημιουργούσανε κατακραυγή είναι ατέλειωτος.

Το ερώτημα που τίθεται, είναι γιατί οδηγήθηκε σε αυτή τη θέση μια κυβέρνηση που κατά κοινή ομολογία διατηρούσε το πολιτικό πλεονέκτημα έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, που αναστήθηκε; Γιατί να οδηγήσει σχεδόν το σύνολο του λαού να μισεί την αστυνομία, γιατί να «βγάλει στο δρόμο» τη νεολαία, όταν κινηματικά υπήρχε ύφεση; Γιατί να ρισκάρουν να κάψουνε τα αντεργατικά μέτρα, που μέχρι τώρα τα περνούσανε «μαρς»; Κάποιος πολιτικός λόγος θα υπάρχει για αυτή την εξέλιξη, εκτός αν πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση για κάποιο λόγο θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά.

Πολλοί εστιάζουν σε δευτερεύοντα ζητήματα χωρίς να ακουμπάνε το πραγματικό πρόβλημα.

Λέγεται από κάποιες πλευρές ότι ο σκοπός της κυβέρνησης είναι να «διχαστεί» η κοινωνία. Ίσως κάποιοι νομίζουν ότι εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι είναι καλό πράγμα να φαίνονται ενωμένοι. Σε ο, τι αφορά εμάς, καλώς να υπάρξει αυτός ο «διχασμός». Σε κάθε περίπτωση, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένη όταν μια γειτονιά όπου βγαίνει πρώτο κόμμα πλημυρίζει από μια αντικυβερνητική διαδήλωση. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση δε «διχάζει», ίσα-ίσα εμείς βλέπουμε ότι ενώνει το λαό εναντίον της.

Λέγεται από κάποιες πλευρές ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να δημιουργήσει «προεκλογική πόλωση», προκειμένου να συσπειρώσει το ακροδεξιό ακροατήριο. Πράγματι, η τοποθέτηση αυτή έχει μια δόση αλήθειας, όμως πολιτικά είναι νηπιακή. Καμία κυβέρνηση δεν θέλει να βάλει εναντίον της το «μέσο πολίτη» για χάρη μιας μερίδας ψηφοφόρων. Έτσι θα χάσει τις εκλογές. Καμία κυβέρνηση δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη συνολική πολιτική σταθερότητα του συστήματος για να κάνει μικροπολιτική. Πόσο μάλλον η ΝΔ, το σοβαρότερο αστικό κόμμα, με δεκαετίες εμπειρίας.

Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που λένε ότι κυβέρνηση θέλει να «αποπροσανατολίσει από το σκάνδαλο Λιγνάδη»  και να στρέψει την προσοχή του κόσμου αλλού. Μας διαφεύγει το γιατί αποτελεί κάποιου είδους πολιτικό κέρδος, το γεγονός ότι από εκεί που ξεφτιλίζεται η κυβέρνηση με το Λιγνάδη, τώρα η κυβέρνηση ξεφτιλίζεται με το Λιγνάδη και τη Νέα Σμύρνη.

Γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν;

Κάποια σοβαρή πολιτική εξήγηση θα πρέπει να υπάρχει. Όμως κάποιοι δεν θέλουν να πούνε την αλήθεια γιατί τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτή δεν τους βολεύουν.

Η οικονομία έχει βουλιάξει και μεγάλο τμήμα των μεσαίων στρωμάτων διαλύεται. Τα μαγαζιά κλείνουν και η ανεργία θερίζει. Τα νέα οικονομικά μέτρα θα είναι ανάλογα των μνημονίων. Την ίδια στιγμή, η μεγαλοαστική τάξη θέλει να λιώσει τα εργατικά-νεολαιίστικα δικαιώματα με τα οποία είχε λογαριασμούς, όπως το 8ωρο, τα πανεπιστήμια, οι διαδηλώσεις. Η πανδημία είναι μια χρυσή ευκαιρία για να περάσουν μια σειρά εκκρεμότητες δεκαετιών. Συνεπώς, οι «από πάνω» έχουν εγκαταλείψει την ιδέα της σταθερότητας και με πολιτικό ρεαλισμό ετοιμάζονται για πόλεμο.

Η κυβέρνηση για λογαριασμό των αφεντικών της, θέλει να δείξει πρόθυμη και έτοιμη γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Θέλει να δείξει διαθέσιμη να αιματοκυλίσει το λαό, να βάλει στο γύψο τα δημοκρατικά δικαιώματα και να τσακίσει τις λαϊκές αντιστάσεις, χωρίς να λογαριάζει το πολιτικό κόστος. Θυμάστε πώς ψηφίζονταν τα μνημόνια, «χωρίς να λογαριάζουνε το πολιτικό κόστος»; Θυμάστε ότι τα ψηφίζανε παρόλο που αυτό σήμαινε εκλογικό καταποντισμό; Το κάνανε όμως για να περάσει η πολιτική της αστικής τάξης.

Δεν πρόκειται για «παιχνίδι»: πρόκειται για την ωμή, σκληρή, ταξική πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Δεν πρόκειται για «παραλογισμό». Πρόκειται για την ίδια τη φύση του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Μάταια λοιπόν ψάχνουν πλάγιες εξηγήσεις, όσοι δεν θέλουν να βγει το μόνο ρεαλιστικό συμπέρασμα, ότι ο και ίδιος ο λαός πρέπει να προετοιμαστεί για αναμέτρηση με τους ταξικούς εχθρούς του. Η ταξική σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.

ΚΚ