Η 8η Μάρτη, καθιερώθηκε ως η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, ως φόρος τιμής για του αγώνες των γυναικών. Το αποκορύφωμα αυτών των αγώνων ήταν το 1857, όπου οι εργάτριες στα υφαντουργεία και ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία. Αυτό που ζητούσαν ήταν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, εξίσωση των μισθών τους με εκείνους των αντρών συναδέλφων τους, μείωση του ωραρίου τους από 14 ώρες σε 10. Η διαδήλωση της 8ης Μάρτη, εκείνης της χρονιάς, πνίγηκε στο αίμα από τραυματισμούς και θανάτους γυναικών από την άγρια επέμβαση της αστυνομίας. Αυτή η μέρα, λοιπόν, σηματοδοτεί τον αγώνα των γυναικών που μπροστά στις διεκδικήσεις τους για μια ζωή με δικαιώματα και ελευθερίες θυσίασαν μέχρι και την ίδια τους τη ζωή και με αυτό το πρόταγμα πρέπει να συνεχίσουμε να τιμούμε τους αγώνες κάθε μέρα.
Η γυναίκα στο σήμερα – η γυναίκα εν μέσω πανδημίας
Η θέση της γυναίκας τα τελευταία χρόνια χειροτερεύει όλο και περισσότερο. Έρχεται αντιμέτωπη με την περιστολή των δικαιωμάτων της στην εργασία και την κοινωνική ζωή. Αμείβεται με μικρότερους μισθούς από τους άντρες, αναγκάζεται σε ελαστικά ωράρια ή σε δουλειές ημιαπασχόλησης, για να μπορεί να ανταπεξέλθει και στις απαιτήσεις του σπιτιού, αμφισβητούνται τα εργασιακά της δικαιώματα σε περίπτωση εγκυμοσύνης.
Το κράτος, με τη βοήθεια και την ευλογία της Εκκλησίας, επιστρέφει τους θεσμούς σε έναν ιδεολογικό μεσαίωνα εντείνοντας τη γυναικεία καταπίεση και σε δικαιώματα που θεωρούνται δεδομένα, όπως εκείνο της άμβλωσης.
Δεν βρίσκεται πολύ μακριά, το καλοκαίρι του 2019, όπου η Ιερά Σύνοδος θέσπισε την «Ημέρα του αγέννητου παιδιού» ως την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα. Έπειτα, ακολούθησε η καμπάνια σε σταθμούς του μετρό της Αθήνας με αφίσες που είχαν τον τίτλο «Αφήστε με να ζήσω».
Σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο είναι ακόμα αμφισβητήσιμο αυτό το δικαίωμα. Πρόσφατες και οι εικόνες από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις σε Πολωνία και Αργεντινή των γυναικών που διεκδικούσαν το δίκιο τους.
Οι μηχανισμοί αυτού του συστήματος κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρουν να εδραιώσουν στις συνειδήσεις μας το σκοτάδι που φέρουν.
Εν μέσω πανδημίας, η θέση της γυναίκας επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο. Τα υπαρκτά φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας έχουν φτάσει στα ύψη ,κατά τη διάρκεια της καραντίνας, καθώς και οι γυναικοκτονίες. Ένα φαινόμενο που θεωρείται το ανώτερο στάδιο της έμφυλης βίας. Τα συγκεκριμένα περιστατικά ,όμως, δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις ή εγκλήματα πάθους ,όπως φροντίζουν να μας πείσουν. Είναι η απόρροια της εξαθλίωσης του λαού από τις συνεχείς επιθέσεις που δέχεται και όσο αυτές εντείνονται τόσο θα αυξάνονται και τα ποσοστά βίας σε όλες τις μορφές της.
Στην ίδια χρονική περίοδο, αυτή της πανδημίας, η θέση της γυναίκα έχει υπονομευτεί και στο εργασιακό επίπεδο καθώς επαγγέλματα που καλύπτονται από εκείνη έχουν πληγεί, όπως αυτά τις εστίασης ή των μικρών επιχειρήσεων. Τα ξεροκόμματα που δίνει η κυβέρνηση ως επίδομα της αναστολής εργασίας δεν καλύπτουν καμία καθημερινή ανάγκη. Τα ποσοστά ανεργίας επίσης έχουν φτάσει ,ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή, στα ύψη. Τα βάρη του σπιτιού και των οικογενειακών υποχρεώσεων πέφτουν πάλι στις δικές τους πλάτες.
Μεγάλο κομμάτι στην καταπίεση φέρει στους ώμους της και μια φοιτήτρια που αναγκάζεται, λόγω των δύσκολων οικονομικών περιστάσεων, να εργαστεί. Βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνεχείς επιθέσεις που δέχεται στο κομμάτι των σπουδών της, με τους εντατικοποιημένους ρυθμούς κάνοντας την απόκτηση πτυχίου έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου. Ταυτόχρονα προσπαθεί να αντιμετωπίσει και τον εργασιακό μεσαίωνα μέσω επαγγελμάτων του «ποδαριού», με ελαστικά ωράρια, μαύρη εργασία, μισθούς πείνας. Με λίγα λόγια, βιώνει στο έπακρον την πλήρη εκμετάλλευση και την έλλειψη δικαιωμάτων της επειδή θέλει να έχει το δικαίωμα να σπουδάζει και να επιβιώνει.
#Me Too
Τελευταία , ήρθε στο προσκήνιο το λεγόμενο Me Too. Το Me Too ξεκίνησε από την Αμερική ως ένα κοινωνικό κίνημα ενάντια στην σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση των γυναικών, οποιασδήποτε μορφής. Έγινε μέσο προτροπής των γυναικών που έχουν υποστεί βία να βγουν προς τα έξω δημοσιοποιώντας και καταγγέλλοντας ,με αυτόν τον τρόπο, τα περιστατικά που βίωσαν. Είναι από μόνο του αυτό το κίνημα ικανό να ανατρέψει την έμφυλη βία; Αν ναι, από πού ξεκινάει και που αποσκοπεί να φτάσει;
Παράλληλα, έχουν βγει στο φως εκατοντάδες καταγγελίες παρενοχλήσεων, σεξουαλικών και μη, από τον καλλιτεχνικό χώρο , κάνοντας το συγκεκριμένο ζήτημα πιο οικείο στα αυτιά των περισσοτέρων. Προτρέπουν άτομα του χώρου τις γυναίκες να βγουν μπροστά, να ξεμπροστιάσουν όσους τόλμησαν να τις παρενοχλήσουν, να μην υπάρχει φόβος.
Η έμφυλη βία δεν μπορεί να εμπεριέχει αταξικές και αστικές αντιλήψεις που εξηγούν την γυναικεία καταπίεση μόνο ως μια καταπίεση για το φύλο της από τον άντρα. Το φύλο της και η τάξης της χρησιμοποιούνται από το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα για να μπορεί να δημιουργεί αντιθέσεις μεταξύ των φύλων και έτσι να επιτίθεται και στο σύνολο όλης της κοινωνίας.
Το Me Too λοιπόν έχει συγκεκριμένα όρια και δημιουργεί αρκετές αυταπάτες στο σύνολο του κόσμου, που συντηρούν και εντείνουν την επίθεση του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν θέτει στη βάση του τις θέσεις εξουσίας, την εκμετάλλευση και την επιβολή και μιλάει σε μια βάση ατομικής πάλης. Κινείται με λίγα λόγια στα μονοπάτια του «αστικού» φεμινισμού , που διαστρεβλώνει την πηγή των προβλημάτων των γυναικών.
Οι σεξουαλικές επιθέσεις που δέχονται χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες από την εργοδοσία είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, κατά το οποίο μας γίνεται εμφανές ότι το μεγάλο ψάρι προσπαθεί να δείξει τα δόντια του και με αυτό το μέσο. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί και η καταγγελία μιας πρώην φοιτήτριας του ΑΠΘ όπου ανέφερε την σεξουαλική της παρενόχληση από καθηγητή του Πανεπιστημίου. Τα παραδείγματα τέτοιων περιστατικών είναι δυστυχώς πολλά και μας δείχνουν ότι είναι συγκεκριμένος ο λόγος ύπαρξής τους και όχι μεμονωμένα περιστατικά.
Το γυναικείο ζήτημα είναι ταξική υπόθεση
Οφείλουμε να σταθούμε μπροστά στο γυναικείο ζήτημα ,κόντρα σε λογικές μεταρρυθμιστικές και διορθωτικές για το πώς αυτό το σύστημα μπορεί να γίνει πιο δίκαιο και ανθρώπινο. Κόντρα σε αφηγήματα για τους εχθρούς άντρες, αλλά σε έμπρακτες συλλογικές δράσεις ενάντια στο σύστημα που διαιωνίζει τις κοινωνικές αντιθέσεις μέσα από τους μηχανισμούς του. Κόντρα σε αστικά ιδεολογήματα που προτάσσουν τον ατομικό αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση ωθώντας τις να ασπαστούν κυρίαρχους καπιταλιστικούς ρόλους όπως το «η γυναίκα στη Βουλή» ως ένα σύμβολο γυναικείας πυγμής και ανεξαρτησίας.
Για εμάς το γυναικείο κίνημα αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου του εργατικού-λαϊκού κινήματος, που παλεύει μέσα σε αυτό μαζί με αυτό για τα δικαιώματα των γυναικών. Οι απαντήσεις έρχονται μέσα από τους συλλογικούς μας αγώνες, μέσα από την ταξική πάλη.
Τιμούμε την 8η Μάρτη και μαζί τιμούμε τους αγώνες των γυναικών του τότε και του σήμερα, ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα που σπέρνει εξαθλίωση και εντείνει τις αντιθέσεις, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό, τον φασισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου