Για την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα

Στα όρια του θανάτου (και ενδεχόμενα με σοβαρή βλάβη της υγείας του), ο απεργός πείνας Δ. Κουφοντίνας διέκοψε την πολυήμερη απεργία πείνας (και αρκετές μέρες και δίψας), την οποία έκανε με αίτημα να ανακληθεί η μεταφορά του στις φυλακές Δομοκού και να επιστρέψει στις φυλακές Κορυδαλλού. Το αίτημά του συνάντησε την πλήρη αδιαλλαξία της κυβέρνησης, η οποία παραβίασε δικό της νόμο για να επιτύχει την ιδιαίτερη (από αρνητική πλευρά) μεταχείρισή του. Η κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος επέδειξαν ιδιαίτερη αποφασιστικότητα στην καταπάτηση των δικαιωμάτων του ως κρατούμενου, πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έχουν δείξει άλλα αστικά κράτη σε (ας πούμε) ανάλογες περιπτώσεις. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το «ρεβανσισμό» της οικογένειας Μητσοτάκη, αλλά με σοβαρότερες αιτίες που εδράζονται στην κρίση του συστήματος και στην παρόξυνση της παραβίασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Ωστόσο, θα πρέπει να επισημάνουμε κάποια σημεία. Καταρχάς, είναι σαφές ότι υπάρχει μια τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στη μορφή που επέλεξε ο Δ. Κουφοντίνας και στο αίτημα το οποίο διεκδικούσε. Θα περίμενε κανείς ότι όταν κάποιος φτάνει σε αυτό το τελικό σημείο προσωπικού ρίσκου (και έφτασε πράγματι σε αυτό το σημείο), θα το συνοδεύσει με μια συνολική πλατφόρμα που θα αφορά τις πεποιθήσεις του αλλά και με τη διεκδίκηση συνολικότερων και πιο πολιτικών αιτημάτων.

Ο Δ.Κ δεν επέλεξε κάτι τέτοιο. Είχε ένα αίτημα -ναι μεν δίκαιο και σοβαρό για τον ίδιο-, το οποίο, όμως, δεν μπορεί να δικαιολογήσει σε πολιτικοποιημένους ανθρώπους την αργή και βασανιστική αυτοκτονία και ούτε παρεκκλίνει κατ’ ελάχιστο από την αστική νομιμότητα. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι όλη αυτή την περίοδο (και δεν μιλάμε για τις τελευταίες μέρες που οι δυνάμεις του δεν θα ήταν αρκετές), απέφυγε να πολιτικοποιήσει το θέμα, δεν δημοσιοποίησε τι σκέφτεται, δεν έκανε καμία πολιτική δήλωση και το όλο θέμα έμεινε στην αγανάκτηση για την «εκδικητική μανία Μητσοτάκη-Νικολάου». Ίσως η μόνη φορά που μίλησε πολιτικά ήταν στη δήλωση ανακοίνωσης του τερματισμού της απεργίας πείνας, όπου ανέφερε ότι «με την καρδιά και το μυαλό» είναι ανάμεσα σε αυτούς που διαδηλώνουν. Η μόνη πολιτική του δήλωση, δηλαδή, αναίρεσε -με μια φράση και ανομολόγητα- όλη τη θεώρησή του και την πρακτική η οποία υποτίθεται τον χαρακτήρισε, οι κινήσεις, δηλαδή, αυτόκλητων ζορό που δεν έχουν καμία σχέση με το μαζικό κίνημα.

Αν αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στον στόχο και στη μορφή ψάξει εξήγηση, όσο μας αφορά δεν μπορούμε να βρούμε άλλη από την εξής: Ο Δ.Κ., προβάλλοντας ένα καταφανώς δίκαιο και εντός αστικής νομιμότητας αίτημα, επιδίωξε να «χωρέσει» την δικαιολογημένη θέλησή του για καλύτερη μεταχείριση στο μέλλον, στα πλαίσια πιο «δημοκρατικών» συστημικών μερίδων και ανάμεσά τους και στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατανοητό από τη μεριά του, όμως όχι συμβατό με τη γενική ιδέα του ανυποχώρητου αγώνα, η οποία -σύμφωνα με υποστηρικτές του- τον χαρακτηρίζει.

Αν, όμως, η μια πλευρά του ζητήματος αφορά τον ίδιο τον Δ.Κ., η άλλη αφορά το φάσμα των ομάδων και συλλογικοτήτων που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, συντάχθηκαν με την πολιτική λογική «γεννηθήκαμε 17 Νοέμβρη». Πρόκειται για δυνάμεις που δεν αισθάνονται καμία ανάγκη να σχολιάσουν και κριτικάρουν τη δράση μεμονωμένων ολιγομελών ομάδων που δρουν στο όνομα του λαού και χωρίς αυτόν. Που δεν θυμούνται τη διαλυτική επίδραση που είχαν στο μαζικό κίνημα οι «θεαματικές ενέργειες» της «17Ν». Που έχουν ξεχάσει το πάγωμα του μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά μετά τη βομβιστική ενέργεια σε κλούβα των ΜΑΤ τον Νοέμβρη του 1985. Που έχουν ξεχάσει την αποστράτευση ενός αγωνιστικού δυναμικού από το μαζικό κίνημα την περίοδο εκείνη, αποστράτευση που πήγαινε παράλληλα με την πολύ διευρυμένη φράση «ε, ρε 17Ν που τους χρειάζεται», μιας και τη «δουλειά» την είχαν αναλάβει αυτόκλητες δήθεν πρωτοπορίες. Είναι δυνάμεις και συλλογικότητες που -κατά παραβίαση οποιασδήποτε σοβαρής ανάλυσης- ταυτίζουν τη 17Ν (δηλαδή μια κλειστή ομάδα έξω από την πάλη και τον έλεγχο των μαζών) με τον ΙΡΑ ή γενικότερα με μαζική ένοπλη πάλη που διεξάγει -παράλληλα με όλες τις άλλες μορφές- ένας ολόκληρος λαός. Δυνάμεις που το «θάμπωμά» τους από ο,τιδήποτε νομίζουν ότι γυαλίζει δεν τους επέτρεψε να διαφοροποιηθούν από τον δεξιό πολιτικό προσανατολισμό του στόχου για επιστροφή του «κράτους δικαίου»!

Η αναρχία, μετά από μακρά περίοδο αδιεξόδων και «εξαφάνισης», «είδε φως και μπήκε». Με μια… εντυπωσιακή μονολιθικότητα, όλες οι ομάδες και στη μικρότερη επαρχιακή πόλη παρενέβησαν με την πολιτική λογική «γεννηθήκαμε 17 Νοέμβρη». Η απεργία πείνας του Δ.Κ. έγινε για αυτές τις ομάδες η ευκαιρία (όχι απαραίτητα έχοντας πλήρη συνείδηση του γεγονότος αυτού) να βγουν από το πολιτικό αδιέξοδο, στο οποίο είχαν περιέλθει. Και επειδή τα πολιτικά αδιέξοδα δεν εξαφανίζονται έτσι εύκολα (μόνο κουκουλώνονται), οι ίδιες ομάδες αισθάνθηκαν πολύ άβολα όταν το πλαίσιο των διαδηλώσεων πήρε ευρύτερα πολιτικά χαρακτηριστικά γενικής αντίστασης στην κρατική βία και καταστολή.

Οι δυνάμεις αυτές διέκριναν «νίκη» στην εξέλιξη της απεργίας πείνας. Όσο μας αφορά, ασφαλώς, δεν μπορούμε να σχολιάσουμε μια συνολική κίνηση (όλη την απεργία πείνας του Δ.Κ.) η οποία είναι έξω από εμάς και τις δικές μας πολιτικές στοχεύσεις. Με την έννοια αυτή, θεωρούμε απόλυτα λογική την επιλογή του Δ.Κ. να ζήσει. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να θεωρείται νίκη η ανυποχώρητη κυβερνητική αυθαιρεσία, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ας σταματήσουν κάποιοι να θεωρούν νίκη οποιαδήποτε στιγμή «εκτίθεται η κυβέρνηση»! Λες και είναι μια αγαπητή κυβέρνηση σχετικά με την οποία το βασικό καθήκον είναι να «την εκθέσουμε».

Τέλος, δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη τη στάση του ΚΚΕ. Εξαφανισμένο από τις μαζικές κινητοποιήσεις (στις οποίες, ανάμεσα στα άλλα, πιστώνεται η… κακοποίηση του νόμου απαγόρευσης των διαδηλώσεων), περιορίστηκε σε δηλώσεις στελεχών κορυφής. Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ προχώρησε και σε μια απαράδεκτη πολιτικά δήλωση, η οποία καμία σχέση δεν έχει όχι με κομμουνιστή, αλλά ούτε με οποιονδήποτε προοδευτικό άνθρωπο. Γιατί τι σημαίνει για έναν τέτοιο άνθρωπο η τοποθέτηση ότι «οι πράξεις του Κουφοντίνα έχουν κριθεί πολιτικά, νομικά και ηθικά»; Και, όσον αφορά το ότι οι πράξεις του έχουν κριθεί πολιτικά, θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε με βάση τη δική μας άποψη ότι οι πράξει αυτές ήταν εχθρικές (όχι συναγωνιστικές ούτε παράλληλες) προς τη μαζική λαϊκή αντίσταση.

Όμως, από πού κι ως πού, «όλοι μαζί» συμφωνούμε ότι έχουν κριθεί νομικά και ηθικά; Από ποια δικαιοσύνη; Από αυτή που δεν βρήκε ενόχους στις δολοφονίες Κουμή και Κανελλοπούλου; Που αποφυλάκισε τον Κοροκονέα και αθώωσε τον Σαραλιώτη; Που αθώωσε τον Μελίστα, ο οποίος παρασημοφορήθηκε από τον Χρυσοχοΐδη; Που αποφυλάκισε τον Καλαμπόκα, ο οποίος έκανε καριέρα στην Εθνική Τράπεζα; Που νομιμοποιεί τα εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες; Που θεωρεί νόμιμη τη μετατροπή της χώρας σε απέραντη βάση των μεγαλύτερων δολοφόνων του πλανήτη, των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών;

Και από ποια ηθική; Από αυτή που χαρακτηρίζει τον Κουφοντίνα δολοφόνο αλλά (ως «ηθική» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού) θεωρεί ηθικές τις δολοφονίες εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολέμους και καταστροφές, για τις οποίες είναι υπεύθυνο αυτό το σύστημα;

Ο λαός και η εργατική τάξη έχουν δύσκολα μπροστά τους. Δυνάμεις και απόψεις που με απίστευτη ευκολία μετεωρίζονται από δω κι από κει, πότε θαμπώνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, πότε ενθουσιάζονται με τις θεαματικές ρουβικωνιές, πότε βρίσκονται ουρά του ΚΚΕ και πότε περιμένουν να μπουν «οι αντάρτες στην Αθήνα» μέσω επιζήμιων τυχοδιωκτισμών έξω από τον λαό, αυτές οι δυνάμεις και απόψεις θα βρίσκονται συνεχώς σε νέα αδιέξοδα.

Προλεταριακή Σημαία