ΛYΣH ΔEN EINAI NA EΓKATAΛΕIΨOYME TA OΠΛA MAΣ, AΛΛA NA MAΘOYME NA TA XPHΣIMOΠOIOYME

Μήπως χάσανε πλέον τη δύναμή τους οι απεργίες;

Μήπως πρέπει να βρούμε κάποιο πιο σύγχρονο και πιο αποτελεσματικό μέσο πάλης;

Μήπως τα σωματεία είναι πια ξεπερασμένα και το internet μας δίνει νέες δυνατότητες;

Μερικά δήθεν αθώα ερωτήματα που μοναδικό στόχο έχουν να απαξιώσουν στα μάτια των εργαζόμενων κι άρα να απενεργοποιήσουν το σημαντικότερο όπλο τους απέναντι στην εργοδοσία και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να παλέψουν από κοινού κι οργανωμένα για τα κοινά τους συμφέροντα.

Και πώς θα μπορούσε να να γίνει διαφορετικά άλλωστε. Αλίμονο αν οι εργοδότες και οι συνεργάτες τους δεν πολεμούσανε με τόση λύσσα την απεργία και την ταξική οργάνωση. Αλίμονο αν δεν βάζανε δικούς τους ανθρώπους μέσα για να αποπροσανατολίζουν και ν' απογοητεύουν. Αλίμονο αν δεν προσπαθούσαν, στην ιστορία που ξαναγράφουν, να μη διαστρεβλώσουν το πώς κατακτήθηκε το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η κυριακάτικη αργία κι όλα μας τα δικαιώματα που τώρα θεωρούνται ξεπερασμένα. Για να φέρουν στη θέση τους τι; Το 10ωρο-12ωρο που θα «αποφασίζει από κοινού» εργοδότης και εργαζόμενος, τις ατομικές συμβάσεις με τους μισθούς ψίχουλα και ό,τι άλλο για το «καλό της επιχείρησης». Τη διάλυση των σωματείων, που μπορεί τις τελευταίες δεκαετίες στον ιδιωτικό τομέα ή να μη λειτουργούσαν ή να ήταν ανοιχτά με την εργοδοσία και στο δημόσιο να υπολειτουργούσαν και να αποξενώθηκαν από τους εργαζόμενους, όμως η λύση δεν είναι να καταργηθούν ή να μεταλλαχτούν κι άλλο, όπως θέλει το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη - Βρούτση, αλλά να ζωντανέψουν ξανά. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν οι εργαζόμενοι πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, συμμετέχοντας στις συνελεύσεις, ελέγχοντας τα Δ.Σ., φροντίζοντας για την επιτυχία των κινητοποιήσεων.

Όσο αφήνουμε την κυβερνητική πολιτική να περνάει χωρίς να συναντά τις αντιδράσεις που πρέπει, τόσο το ένα αντεργατικό μέτρο θα διαδέχεται το άλλο. Η όρεξη του κεφαλαίου και της κυβέρνησης ανοίγει όσο θεωρούν ότι είμαστε εύκολος στόχος. Δεν πρόκειται να λυπηθούν ούτε καν τη ζωή μας, όπως μας απέδειξε περίτρανα η διαχείριση της πανδημίας.

Μόνο οι αγώνες φέρνουν νίκες. Ό,τι χάνουμε εμείς σήμερα το κέρδισαν με κόπο οι προηγούμενες γενιές.

Όσο γι' αυτούς που λένε ότι οι απεργίες δεν οδηγούν σε νίκες, ένα απλό ερώτημα. Όταν από τους 100 εργαζόμενους απεργούν οι 2, ποιος φταίει αν δεν κερδίσουμε, οι 2 ή οι 98; Κι αν δεν οδηγούν οι απεργίες σε καλυτέρευση των συνθηκών ζωής και δουλειάς μας, τι οδηγεί; Ο ατομικός δρόμος; Το να κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του και να μην ενώνει τις δυνάμεις του με το διπλανό του ούτε καν για τα κοινά τους προβλήματα; Μα αυτή δεν είναι η κυρίαρχη λογική τις τελευταίες δεκαετίες, που χάνουμε συνεχώς;

Το ν' αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα είναι από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουμε.

Το να βρούμε τι θα μας βοηθήσει να την αλλάξουμε επίσης.

Στις 6 Μάη αξίζει να απεργήσουμε.

Ο αγώνας να μην περάσει το νομοσχέδιο έκτρωμα που διαλύει τις ζωές μας δεν είναι ανώφελος αλλά απαραίτητος.

Αν οι απεργίες δεν οδηγούσαν πουθενά δε θα προσπαθούσαν όλες οι κυβερνήσεις, δεκαετίες τώρα, να τις καταργήσουν.

ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΑΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

Α.Λ. - νοσηλεύτρια