ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ;

Εργαζόμενοι με δικαιώματα που θα ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας;

Εργαζόμενοι έρμαια στις ορέξεις των εργοδοτών μας που, επειδή πάντα «υπάρχουν και χειρότερα» θα υποφέρουμε τα πάνδεινα και θα περιμένουμε από κάθε είδους «σωτήρες» να μας σώσουν;

Εργαζόμενοι που θα διαφωνούμε βέβαια με τα κάθε είδους αντεργατικά μέτρα, αλλά επειδή είμαστε «αδύναμοι» θα σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και θα περιμένουμε άλλες εποχές που «οι συνδικαλιστές θα νοιάζονται για τους εργαζόμενους», «η αριστερά δε θα είναι χωρισμένη» ή «οι αγώνες θα έχουν αποτέλεσμα» για να αντιδράσουμε;

Εργαζόμενοι που θα περιμένουμε από την κυβέρνηση και τους εργοδότες μας ν’ αναγνωρίσουν την προσφορά μας κι επειδή αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, εμείς απλά θα γκρινιάζουμε;

Όσοι από μας θέλουμε να είμαστε εργαζόμενοι με δικαιώματα θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε πώς κερδίζονται και πώς χάνονται αυτά τα δικαιώματα. Είναι άραγε προσφορά από κυβερνήσεις που νοιάζονται για τους εργαζόμενους ή αποτέλεσμα των δικών τους αγώνων; Υπήρχαν εποχές που οι αγώνες αυτοί ήταν εύκολοι και οι νίκες τους εξασφαλισμένες; Που το τίμημα που έπρεπε να πληρώσει ο καθένας δεν του στοίχιζε; Όχι, δεν υπήρχαν. Κανένας αγώνας δεν ήταν εύκολος κι ούτε ποτέ οι εργαζόμενοι είχαν τόσες καταθέσεις στις τράπεζες που δεν είχαν ανάγκη το μεροκάματο… Τα απεργιακά ταμεία και η αλληλεγγύη των άλλων εργαζόμενων τούς βοηθούσαν ν’ αντέξουν τόσο την οικονομική όσο και κάθε είδους πίεση.

Κάθε φορά που εμείς εγκαταλείπουμε μια μάχη επειδή τη θεωρούμε χαμένη εκ των προτέρων, αυτό που πετυχαίνουμε είναι να στέλνουμε το μήνυμα ότι αποτελούμε εύκολο στόχο, οπότε η κυβέρνηση όχι μόνο δεν μας λυπάται αλλά ετοιμάζει το επόμενο χτύπημά της. Γιατί οι ευάλωτοι είναι πάντα εύκολοι στόχοι και από τους εύκολους στόχους τα παίρνουν όλα.

Ξέρω πως πολλοί προβληματίζονται με όλα αυτά. Όπως επίσης κι ότι ο κυριότερος λόγος που δεν παλεύουν οι εργαζόμενοι δεν οφείλεται σ’ αυτούς. Είναι απόρροια της διάλυσης των σωματείων, που από χώροι συλλογικής δράσης και υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων έγιναν είτε εργοδοτικά είτε ταξικά στα λόγια. Είναι απόρροια της αποπολιτικοποίησης των εργαζόμενων, γιατί οι σωστές ιδέες είναι όπλα στα χέρια μας και η δήθεν αποπολιτικοποίηση ευνοεί την κυβέρνηση και τους εργοδότες μας.

Όσο οργανωνόμαστε, λοιπόν, τόσο πιο εύκολα θα δίνουμε τις μάχες και τόσο περισσότερες ελπίδες θα έχουμε να κερδίσουμε, ενώ όσο παραιτούμαστε τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται να κερδίσουμε ακόμα και στο μέλλον. Γιατί το μέλλον εξαρτάται πάντα από το παρόν. Αλλάζει με αγώνες που δίνονται σήμερα και διαμορφώνουν τους συσχετισμούς του αύριο.

Η παραίτηση, η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία που καλλιεργούνται από συγκεκριμένες δυνάμεις δεκαετίες τώρα είναι για να μας αφοπλίζουν και να περνάει η κυβερνητική πολιτική χωρίς αντιδράσεις.

Όσο πιο γρήγορα πιστέψουμε στη δύναμη του οργανωμένου αγώνα, τόσο πιο γρήγορα θα νικήσουμε.

Α.Λ. - νοσηλεύτρια