Δεν έφτανε η δολοφονία της Καρολάιν για να μας θυμίσει τα σάπια κοινωνικά πρότυπα και τις άνισες – καταπιεστικές σχέσεις που αναπαράγονται στον καπιταλισμό. Δεν ήταν αρκετή ακόμη μια δολοφονία γυναίκας για να αναδειχθεί η επιστροφή στον κοινωνικό μεσαίωνα, όσον αφορά τις αντιλήψεις και την αντιμετώπιση του γυναικείου φύλου μέσα σε αυτήν την κρεατομηχανή. Έπρεπε και να αξιοποιηθεί σαν γεγονός στο έπακρο για να ενισχυθούν τα αστικά αφηγήματα. Μέχρι και δύο εβδομάδες πριν τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ μιλούσαν δικαιωμένα - για λογαριασμό σύσσωμου του αστικού βούρκου - για αλλοδαπούς εγκληματίες και δολοφόνους. Με τα αδιέξοδα του συστήματος να μεγαλώνουν και τους πολεμικούς κινδύνους στην περιοχή να φουντώνουν, δε θέλουν ντόπια και ξένα αφεντικά να ξεχνάμε πως ο εχθρός βρίσκεται στους γείτονες λαούς, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Αφού ο σύζυγος της δολοφονημένης ομολόγησε το έγκλημά του, έπρεπε να ξεκινήσει το πλυντήριο. Φάνηκε συντετριμμένος μας είπαν. Δημοσιογραφικά σκουπίδια σχολίασαν πως ο Μπάμπης δολοφόνησε τη γυναίκα του προσεκτικά και χωρίς να λερώσει. Ακούσαμε για τη γοητευτική του προσωπικότητα. Ο συνδικαλιστής της αστυνομίας Μπαλάσκας έδωσε μέχρι και συμβουλές στο δράστη γιατί, με βάσει τα λόγια του, χειρίστηκε το έγκλημα σαν ανόητος. Η Καρολάιν δολοφονείται ξανά και ξανά.
Ύστερα έπρεπε να μας τα φταίνε πάλι οι ξένοι. «Η έξαρση (σ.σ. της εγκληματικότητας) οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην εισροή στην ελληνική κοινωνία πληθυσμών οι οποίοι δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα», δήλωσε η πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων του Αρείου Πάγου. Λίγο μετά ένας Γεωργιανός, υποψήφιος εγκληματίας του προηγούμενου διαστήματος, καταγγέλλει πως επί τέσσερις μέρες αστυνομικοί τον είχαν δεμένο σε μία καρέκλα, τον χτυπούσαν ανελέητα και του ζητούσαν να ομολογήσει ότι σκότωσε μια κοπέλα που δεν ήξερε. Αφού ο σύζυγος της Καρολάιν ομολόγησε, τον κατηγόρησαν εκ νέου για κλοπή. Ποιος είναι τελικά σε αυτόν τον κόσμο εγκληματίας και τρομοκράτης;
Ο βιασμός της καθαρίστριας στα Πετράλωνα από την άλλη δεν είχε μάλλον κάποιο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Τι να σχολιαστεί άλλωστε. Η βαρβαρότητα που αναπαράγεται και εντείνεται στην κοινωνία της εκμετάλλευσης; Η βία που αντιμετωπίζει μία εργάτρια στη δουλειά, στο σπίτι και το δρόμο; Ή μήπως τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζόμενων γυναικών που δε σταματάνε να γκρεμίζουν;
Η πραγματικότητα είναι πως είτε σε θεσμικό πλαίσιο, είτε σε επίπεδο αντιλήψεων και συμπεριφορών, η θέση των γυναικών μέσα στην κοινωνία χειροτερεύει. Το σύστημα επιτίθεται και ξεριζώνει μια σειρά από δικαιώματα, ενισχύοντας την ίδια στιγμή τον συντηρητισμό και το σκοταδισμό. Αυτό δείχνει η απαγόρευση των αμβλώσεων σε μια σειρά από “ανεπτυγμένα” κράτη της “Ευρώπης των λαών”, ή η λήψη πρωτοβουλιών για κατάπτυστες εκδηλώσεις όπως και το πρόσφατο συνέδριο για τη γονιμότητα. Το εργασιακό πλαίσιο που εδώ και δεκαετίες χειροτερεύει όσον αφορά τα δικαιώματά της εργαζόμενης γυναίκας, ενισχύεται με το νόμο Χατζηδάκη, αφήνοντάς την ακόμη περισσότερο εκτεθειμένη απέναντι στον εργοδότη. Ο ψηφισμένος νόμος για τη συνεπιμέλεια χτυπά κατακτήσεις σε σχέση με το διαζύγιο και την επιμέλεια παιδιών, αφήνοντας παράλληλα ευάλωτους παιδιά και γυναίκα σε ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον. Η τροποποίηση απ’ την κυβέρνηση του νόμου που αναφέρεται στον χαρακτηρισμό των βιασμών, βάζοντας σαν προϋπόθεση την ύπαρξη βίας (αντίστοιχη της οποίας πήγε να περάσει και το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ, και αποσύρθηκε λόγω τεράστιων αντιδράσεων), βάζει το θύμα κακοποίησης σε ακόμη δυσμενέστερη θέση.
Το σύστημα βαθαίνει την επίθεση απέναντι στο λαό και την εργατική τάξη, οξύνει τις ανισότητες, μαζί και τις έμφυλες, βάζοντας έτσι τις γυναίκες στο στόχαστρο. Η ανισοτιμία αυτή δεν προκύπτει γενικά και αόριστα απ’ το φύλο, αλλά σχετίζεται με τον τρόπο λειτουργίας της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Εκεί είναι που πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον εχθρό, σε αντιπαράθεση με αντιλήψεις που βλέπουν γενικά και αόριστα το φύλο σαν πηγή της εκμετάλλευσης, βάζοντας έτσι στην άκρη το βασικό καταπιεστή. Ο καπιταλισμός – ιμπεριαλισμός διανύοντας νέα κρίση, και με το λαϊκό παράγοντα να βρίσκεται σε περίοδο αποσυγκρότησης, προσπαθεί να μας γυρίσει σε ακόμη πιο σκοτεινές εποχές. Απέναντι στη βαρβαρότητα που θέλουν να μας επιβάλλουν ως κανονικότητα να μας βρουν μπροστά τους. Να δώσουμε μαζική λαϊκή απάντηση απέναντι στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα. Η γυναικεία χειραφέτηση κερδίζεται με ταξικούς αγώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου