Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι πέρασε 1 ολόκληρος χρόνος από τότε που «έφυγε» από κοντά μας ο σύντροφός Γιώργος Αργυρίου. Μπορεί η κακία αρρώστια να κατάφερε να τον καταβάλει και να τον φθείρει σωματικά αλλά δεν κατάφερε σίγουρα να τον νικήσει. Ο σύντροφός Γιώργος έφυγε όπως έζησε μαχόμενος και χωρίς να λυγίσει μπροστά στις δυσκολίες τις ζωής. Άλλωστε όλη του τη ζωή ήταν μια μεγάλη μάχη από μικρός στη φτώχια και κόντρα στις δυσκολίες της ζωής σπούδασε και τελείωσε το μαθηματικό, γύρισε στη Εύβοια και στα Γιάλτρα, μπλέχτηκε με τα τοπικά προβλήματα και προσπάθησε να δώσει και στους μαθητές του και στην τοπική κοινωνία τη σπίθα που κουβαλούσε και ο ίδιος μέσα του. Με αντίστοιχο τρόπο στάθηκε και στο κίνημα χωρίς να υποχωρήσει μπροστά στις αντίξοες συνθήκες και την παντοδυναμία του συστήματος.
Πριν ένα χρόνο σε κλίμα συγκίνησης δίπλα από το χωριό του, κάτω από το αλμυρίκι που του άρεσε να κάθετε τα καλοκαίρια, δίπλα από τη θάλασσα, οικογένεια φίλοι και σύντροφοι είπαμε το τελευταίο αντίο στον σύντροφό Γιώργο. Πλήθος κόσμου ήρθε να τον χαιρετήσει για μια τελευταία φορά δείγμα και αυτό του χαρακτήρα του και του τρόπου που έζησε ο σύντροφός. 1 χρόνο μετά και ακόμα λείπει. Δύσκολο έως και ακατόρθωτο να καλύψει κάνεις το κενό που αφήνουν τέτοιοι άνθρωποι. Δύσκολο να συνεχίσουν οι κοντινοί του χωρίς αυτόν έχοντας ζήσει μαζί του. Αλλά η ζωή συνεχίζεται για αυτούς που μένουν και προχωράνε και η συναναστροφή μας με ανθρώπους σαν τον σύντροφό Γιώργο μας αφήνει αυτά ακριβώς τα συμπεράσματα. Παλεύουμε, ζούμε, προχωράμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου