Όταν οι από πάνω δεν μπορούν…

«Δεν τους έχω καμία εμπιστοσύνη…». Αυτή είναι η φράση που ακούγεται όλο και πιο συχνά από όλους μας και κυρίως από τη νεολαία. Δεν τους εμπιστεύομαι ότι αν νοσήσω θα υπάρχει διαθέσιμη κλίνη ΜΕΘ, γιατί δεν έφτιαξαν καινούργιες καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Δεν τους εμπιστεύομαι ότι θα διαχειριστούν σωστά τα εμβόλια, ειδικά μετά το φιάσκο με τα όρια ηλικίας για το AstraZeneca. Δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου ότι η όποια στρατηγική ακολουθήσουν θα είναι για το καλό μου και όχι για τα κέρδη τους.

Η τελευταία διετία της πανδημίας έκανε ακόμα πιο φανερό αυτό που έτσι κι αλλιώς ίσχυε: το σύστημα αδυνατεί να πείσει, αδυνατεί να εμπνεύσει και να συσπειρώσει το λαό, τη νεολαία, τις μάζες συνολικότερα. Η όξυνση της κρίσης με καταλύτη την πανδημία ενέτεινε τις ταξικές ανισότητες, ξεγύμνωσε το σύστημα και τις κυβερνήσεις του από τον όποιο -πρακτικά ανύπαρκτο- φιλολαϊκό μανδύα τούς είχε απομείνει και συνέβαλε στην αποστοίχιση των μαζών από τα παραδοσιακά αστικά κόμματα.

Δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ διαφορετικά τα πράγματα, καθώς η ίδια η κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας είναι και αυτή μια αιτία της έλλειψης εμπιστοσύνης. Κι αυτό γιατί η «υγειονομική» πολιτική της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα συνοψίστηκε στα εξής: εγκλεισμός-καταστολή-ατομική ευθύνη. Και κάπως έτσι συνεχίζεται. Δεν μπορούν να πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί, γι’ αυτό έχουν το καρότο και το μαστίγιο. Βασικά έχουν το μαστίγιο, τις απαγορεύσεις μετακινήσεων, την πίεση των εργοδοτών, τις απολύσεις. Τα υποτιθέμενα προνόμια (150€, εστίαση) ήταν το πρώτο βήμα για να έρθει πιο ομαλά ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, αφού «εμείς προσπαθήσαμε με το καλό, αλλά εσείς δεν πείθεστε με τίποτα». Και φυσικά, αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης που οι ίδιοι δημιούργησαν αποτελεί και το κατάλληλο ξέπλυμα για την πολιτική τους.

Αυτό το φαινόμενο της αποστοίχισης των μαζών από τα κυβερνητικά κέντρα δεν είναι προφανώς ελλαδικό φαινόμενο. Σε ολόκληρο τον κόσμο εκδηλώνονται αναταραχές και κοινωνικές εξεγέρσεις, καθώς το σύστημα αποτυγχάνει να πείσει τους λαούς ότι είναι ικανό να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση που βρίσκονται, τόσο υγειονομικά όσο και οικονομικά-κοινωνικά. Είναι πλέον ολοφάνερο πως αυτός ο «παντοδύναμος» καπιταλισμός όχι μόνο δεν έχει να προσφέρει καμία διέξοδο και καμία προοπτική στο λαό και ιδιαίτερα στη νεολαία, αλλά αντίθετα το μόνο που μπορεί πραγματικά να υποσχεθεί είναι μαυρίλα, φτώχεια και «ατομική ευθύνη». Ας μην ξεχνάμε και τις προειδοποιήσεις του Χένρι Κίσινγκερ, πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, ότι μετά το πέρας του κορονοϊού πολλοί θεσμοί των κρατών θα θεωρηθούν αποτυχημένοι, επισημαίνοντας τον κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων. Άλλωστε, πάντα οι πανδημίες συνέβαλλαν στην όξυνση της ταξικής πάλης και των ταξικών αντιθέσεων, αφού οι εκάστοτε άρχουσες τάξεις αποδείκνυαν την πλήρη αδιαφορία τους για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία πλήρωναν και πληρώνουν βαρύ τίμημα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις άρχουσες τάξεις είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό των εκμεταλλευτικών συστημάτων, τα οποία πάντα μετά την αποτυχία τής πειθούς επέλεγαν τον πειθαναγκασμό, την πειθάρχηση και την καταστολή.

Κάπου εκεί, λοιπόν, βρισκόμαστε σήμερα στη χώρα μας. Το σύστημα, η κυβέρνηση και όλη η αντιπολίτευση μαζί αδυνατούν να πείσουν το λαό ότι κάποιος από αυτούς ή και όλοι μαζί μπορούν να τον βγάλουν με ασφάλεια από την πανδημία. Αυτή η αδυναμία ανοίγει πεδίο πολιτικού προβληματισμού και ζύμωσης στη νεολαία, που αναζητά διέξοδο από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Πάνω σε αυτό το πεδίο οφείλει και μπορεί να παρέμβει η επαναστατική Αριστερά, έτσι ώστε ο προβληματισμός και η αναζήτηση να γίνουν πράξη και άποψη, ώστε να συγκροτηθεί κίνημα Αντίστασης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, που θα διεκδικεί μια ζωή με δικαιώματα. Δυστυχώς, όμως, μέχρι στιγμής λόγω της έλλειψης κομμουνιστικού κινήματος, το πολιτικό κενό που δημιουργείται από την αποστοίχιση από τα αστικά κόμματα καλύπτεται από διάφορους ακροδεξιούς κύκλους και συνωμοσιολόγους, που στρέφουν την αναζήτηση του κόσμου σε σκοταδιστικά, φασιστικά, θρησκόληπτα και αδιέξοδα μονοπάτια.

Μ.Σ. 

από τη στήλη "Αντιλήψεις" της Προλεταριακής Σημαίας