Θεατές στο ίδιο έργο ή πρωταγωνιστές για την αλλαγή του;

Δεκαετίες τώρα παρακολουθούμε (πολλές φορές σε απευθείας σύνδεση) πυρκαγιές να κατασπαράζουν χιλιάδες στρέμματα δασών, καλλιεργειών, σπίτια και επιχειρήσεις. Όλο αυτό το διάστημα, οι νεκροί, πυροσβέστες και κάτοικοι, είναι εκατοντάδες.

Οι υπεύθυνοι, στην αρχή κάθε καλοκαιριού, μας βεβαιώνουν πως έχουν πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα και για την πρόληψη του κακού αλλά και για την αντιμετώπισή του κι εμείς, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι λένε ψέματα, ελπίζουμε ότι δε θα καεί το δικό μας σπίτι ή εξοχικό ή η δική μας επιχείρηση. Ανθρώπινο βέβαια, αλλά όχι και τόσο αποτελεσματικό.

Γιατί όταν το σύστημα και οι κυβερνήσεις του μας έχουν ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους ότι δε θέλουν δάση, αλλά αιολικά πάρκα στις κορφές των βουνών και μεγάλα ξενοδοχεία στους πρόποδες, είναι αφελές να πιστεύουμε ότι θα προσλάβουν πυροσβέστες, θα ανανεώσουν τα πυροσβεστικά οχήματα, θα αγοράσουν αεροπλάνα και ελικόπτερα για να σβήνουν φωτιές. Δε θα το κάνουν και θα κατηγορούν πότε τις ιδιαίτερες κλιματικές συνθήκες, πότε τους ανέμους, πότε τα πολλά πύρινα μέτωπα, πότε τους απρόσεχτους 90χρονους για την καταστροφή -όσο τεράστια κι αν είναι. Αυτοί θα κάνουν πάντα «ό,τι καλύτερο είναι δυνατόν (δεδομένων των συνθηκών)» και θα πρέπει να τους είμαστε κι ευγνώμονες.

«Αναρωτιούνται» κάποιοι δημοσιογράφοι ποιοι μπορούν να είναι τόσο άκαρδοι και να βάζουν τις φωτιές στους λιγοστούς πνεύμονες πρασίνου που μας απέμειναν, να υποβιβάζουν κι άλλο τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και να καταστρέφουν οικονομικά αγρότες, κτηνοτρόφους ή μικρομεσαίους που ζούσαν απ’ τον τουρισμό σ’ όλες αυτές τις περιοχές που καίγονται. Αβοήθητοι οι κάτοικοι παλεύουν με λάστιχα να σώσουν το βιος τους κι ενώ το χάνουν, η κυβέρνηση τούς λέει ότι «πάνω απ’ όλα είναι η ζωή» και θεωρεί επιτυχία της ότι απομακρύνθηκαν πριν καούν κι αυτοί. Πολύτιμη οπωσδήποτε η ζωή, μόνο που ζωή χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς καμιά ελπίδα δεν είναι και τόσο... ζωή. Τα σπίτια ξαναγίνονται λένε όσοι έχουν πολλά, αλλά η πυροσβεστική δίνει ιδιαίτερη μάχη για να μην καεί ούτε φύλλο από τον κήπο ενός από αυτά. Όλοι οι άλλοι ξέρουν πως αρχίζει άλλος ένας Γολγοθάς.

Ακόμα λοιπόν κι αν δεν ξέρει κανείς αν και ποιοι πέταξαν τα γκαζάκια την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία, δεν είναι δύσκολο ν’ ανακαλύψει ποιοι θα επωφεληθούν. Ούτε οι ανεμογεννήτριες που καλύπτουν τις κορφές των καμένων βουνών φυτρώνουν μόνες τους, ούτε τα δάση μετατρέπονται από μόνα τους σε οικόπεδα, ούτε οι νόμοι κι αποφάσεις που επιτρέπουν όλα αυτά ψηφίζονται από αγνώστους.

Δεκαετίες τώρα είμαστε θεατές στο ίδιο έργο κι αυτό μάλλον είναι το πρόβλημα. Ότι όσο θα είμαστε θεατές στην καταστροφή της ίδιας της ζωής μας, το έργο όχι μόνο δε θα αλλάζει, αλλά θα γίνεται όλο και πιο εφιαλτικό.

Μόνο αν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, οργανωθούμε κι απαιτήσουμε να παρθούν τα μέτρα που πρέπει, μπορούμε να ελπίζουμε ότι το έργο θ’ αλλάξει. Για το σύστημα, η ζωή μας ουδέποτε μετρούσε όταν συγκρινόταν με τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Για εμάς όμως είναι πολύτιμη και μοναδική, γι’ αυτό πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτήν.

Α.Λ.