Δημήτρης Παυλίδης*
Το καλύτερο είναι να κρατήσουμε τη σιωπή μας ακολουθώντας τη συμβουλή που δίνει, ολοκληρώνοντας το μυθιστόρημά του «Καρφίτσες στην άμμο», ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο μέσω του Κάρλος, ενός από τους τέσσερις ήρωές του; Κατά τη γνώμη μου, όχι! Γιατί στο Περού αυτές τις ημέρες με πρόσχημα ακριβώς αυτή τη σιωπή για το σκληρό παρελθόν, αποφασίστηκε να διαπραχθεί μια απίστευτη βαρβαρότητα. Μια πράξη που αντίκειται στις διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και στο προαιώνιο εθιμικό δίκαιο των ανθρώπινων κοινωνιών ακόμη και σε καιρούς ανηλεών πολέμων και αλληλοσφαγών.
Το Κογκρέσο κατά πλειοψηφία, με τις ψήφους των ακροδεξιών, δεξιών αλλά και σοσιαλδημοκρατών, ενέκρινε διάταξη η οποία προστέθηκε στον νόμο για τη δημόσια υγεία. Προβλέπει την αποτέφρωση των σορών των φυλακισμένων ως τρομοκρατών, κομμουνιστών, όσων από αυτούς θεωρούνται ηγετικά στελέχη! Ούτε την παράδοση της τέφρας στους συγγενείς επιτρέπει. Την απόφαση δυστυχώς υπέγραψε ο νέος πρόεδρος Καστίγιο, ο οποίος εκλέχθηκε πρόσφατα με τις σημαίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, και πρόκειται να εφαρμοστεί τις επόμενες ημέρες στην περίπτωση του Αμπιμαέλ Γκουσμάν, κατά παράβαση ακόμη και του Συντάγματος που απαγορεύει την αναδρομική εφαρμογή των νόμων.
Ο θάνατος του ηγέτη του παράνομου Κ.Κ. Περού πυροδότησε έναν νέο κύκλο αντικομμουνιστικής υστερίας, δαιμονοποίησης και ανακατασκευής της πρόσφατης ιστορίας της χώρας. Ενας θάνατος που ήταν φυσικός όσο φυσικό είναι να είσαι σε απόλυτη απομόνωση για 29 χρόνια, θαμμένος σε ένα κελί 2x3, έχοντας σοβαρά προβλήματα υγείας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι εξεγερμένοι κομμουνιστές στο Περού έχουν χαρακτηριστεί τρελοί τρομοκράτες, πειθήνια όργανα ενός τέρατος ο οποίος με τα ιδεολογικά κηρύγματά του βύθισε αναίτια μια ευτυχισμένη χώρα σε ένα παράλογο λουτρό αίματος για περίπου δεκαπέντε χρόνια. Οι απίστευτες κοινωνικές ανισότητες, η σκληρή φτώχεια και ο υποσιτισμός, ο αναλφαβητισμός και η λεηλασία αιώνων δεν μπορούσε να ήταν οι αιτίες για μίσος και εξέγερση. Οι αμέτρητες σφαγές χωρικών που διέπραξαν ο στρατός και οι παραστρατιωτικές συμμορίες, οι μαζικές σφαγές πολιτικών κρατουμένων, οι δολοφονίες και εξαφανίσεις συνδικαλιστών, φοιτητών και ακαδημαϊκών, το μαζικό πρόγραμμα στείρωσης των γυναικών στα υψίπεδα των Ανδεων, η αναστολή του Συντάγματος, οι διώξεις και οι φυλακίσεις χιλιάδων και μόνο με την υποψία πως ήταν οπαδοί του Κ.Κ. Περού θεωρήθηκαν αντίποινα ανάλογα των πράξεων του αντάρτικου που έγινε γνωστό ως Φωτεινό Μονοπάτι.
Το γιατί η πιο άπληστη, μακαρθική και διεφθαρμένη ολιγαρχική ελίτ σε όλη τη Λατινική Αμερική, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες σε όλη την περιοχή, αποτελεί εξαίρεση και δεν ευθύνεται η ίδια για την πυροδότηση και κλιμάκωση ενός πράγματι αιματηρού εμφύλιου πολέμου, αυτό ας το εξηγήσουν αυτοί που υιοθετούν άκριτα τη διεθνή αντικομμουνιστική εκστρατεία.
Ανεξάρτητα όμως από συμφωνίες και διαφωνίες για τις επιλογές και τις πράξεις του περουβιάνικου αντάρτικου, η πρωτοφανής στα διεθνή χρονικά επίσημη απόφαση αποτέφρωσης και εξαφάνισης του Γκουσμάν πρέπει να βρει αντίθετο κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Αποτελεί όνειδος γι’ αυτούς που την αποφάσισαν και θα τη διαπράξουν. Αλλά και στίγμα για όσους σωπαίνουν, κρυπτόμενοι πίσω από την εκστρατεία δαιμονοποίησης την οποία ενορχηστρώνουν οι ΗΠΑ, οι ναυαρχίδες των δυτικών ΜΜΕ και η περουβιάνικη Ακροδεξιά. Σε μια χώρα, στον 21ο αιώνα, αναβιώνουν επίσημα και με τυμπανοκρουσίες οι μέθοδοι της Ιερής Εξέτασης. Η σιωπή στις σελίδες αλλά και στην πραγματική ζωή του κ. Ρονκαλιόλο δεν πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κανέναν σκεπτόμενο και πολιτισμένο άνθρωπο.
*Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
Δημοσιεύτηκε στην ΕφΣυν ενώ γράφτηκε πριν γίνει γνωστή η τελευταία πράξη της βάρβαρης απόφασης (εδώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου