Ομοίως και οι ηγεσίες –και όχι μόνο– των δύο εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών φαίνεται να έχουν εκμηδενίσει τον χρόνο στη συμπεριφορά τους απέναντι στην κλιμακούμενη κυβερνητική επίθεση και βυθίζουν σε ένα καθεστώς απροσδιοριστίας και σύγχυσης τον κλάδο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, ό,τι συνήθιζαν να κάνουν τις προηγούμενες χρονιές το συνεχίζουν και σήμερα. Παραστάσεις, συνάντηση με την υπουργό, η ΔΟΕ φρόντισε να κάνει ένα... refresh στην περσινή θέση για αποχή από τις διαδικασίες αυτοαξιολόγησης, η δε ΟΛΜΕ υποδεικνύει στο υπουργείο τι πρέπει να κάνει για να είναι… σύννομο και βλέπουμε…
Δεν έβγαλαν ούτε μία ανακοίνωση όταν ο πρωθυπουργός συνόδευε την κόρη του στο Γέιλ την ώρα που «πίσω στην πατρίδα» ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα της –ταξικής– σφαγής των υποψηφίων. Την ίδια στιγμή η on line ενημέρωση και «συζήτηση» των διευθυντών/προϊσταμένων με τον γραμματέα του υπουργείου Παιδείας και με τον πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την κόλαση που θα δημιουργηθεί στις σχολικές μονάδες, για το όργιο γραφειοκρατίας, ελέγχου, πειθάρχησης και τρομοκρατίας που θα απλωθεί στα σχολεία της χώρας από τις πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς. Ξεκινά η εσωτερική αξιολόγηση (της σχολικής μονάδας) με όλα τα σέα και τα μέα, δείκτες, άξονες, έκθεση (έσω-έξω). Παράλληλα στήνεται ο μηχανισμός της κανονικής-ατομικής αξιολόγησης. Προβλέπει ακόμα και απροειδοποίητη είσοδο του διευθυντή στην τάξη όταν υπάρχει οχλαγωγία. Μόνο και μόνο να δει κανείς τα σχόλια των προϊσταμένων των νηπιαγωγείων στο chat της ενημέρωσης των προϊσταμένων-διευθυντών αρκεί για να κατανοήσει τι σοκ παθαίνει ο εκπαιδευτικός όταν κοιτάξει κατάματα το… θηρίο.
Και η εκπαιδευτική Αριστερά; Και φυσικά όχι αυτή που έφτιαξε τον νόμο Γραβρόγλου και προετοίμασε το έδαφος για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, που τότε περιχαρές το «εκπαιδευτικό κίνημα» ήταν έτοιμο να την αποδεχτεί… Αυτή έτσι κι αλλιώς είναι το σύστημα με άλλη μορφή.
Αφαντο το ΠΑΜΕ, πιπέρι στο στόμα μην τολμήσει και ψελλίσει τη λέξη απεργία. Την ψελλίζουν βέβαια οι Παρεμβάσεις για την τρίτη βδομάδα του Σεπτέμβρη. Εστω και έτσι κάτι είναι, φοβάμαι πως αλλάξαμε εποχή και αυτό δεν συνειδητοποιείται.
Είναι φανερό πως ακόμα κι αν ανανεώσουν και οι δυο συνδικαλιστικές Ομοσπονδίες των Εκπαιδευτικών τη θέση για απεργία-αποχή, αυτό δεν αρκεί. Ηδη το υπουργείο απειλεί με πειθαρχικές ποινές τους απείθαρχους. Ακόμα κι αν υπάρξει μαζική άρνηση που θα ακυρώσει στην πράξη την τρομοκρατία, θα χρειαστεί το επόμενο βήμα. Ο κλάδος είναι υποχρεωμένος να δώσει μια κεντρική, μεγάλη απεργιακή μάχη. Το καταλαβαίνει κάθε καλοπροαίρετος συνάδελφος ή συναδέλφισσα που συνειδητοποιεί το μέγεθος και το βάθος της αντιδραστικής επίθεσης στα εργασιακά και εκπαιδευτικά δικαιώματα. Και θα απεργήσει αν αντιληφθεί πως δεν είναι μια κίνηση για την τιμή των όπλων. Χώρια που οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ μπορούν να φτιάξουν απεργιακά ταμεία. Αρκετή… οικονομία έκαναν από τα συνέδρια σε ακριβά ξενοδοχεία που δεν έγιναν λόγω της πανδημίας!
Ομως, ακόμα και τώρα που τους αφαιρούν μέχρι και το ιερό δισκοπότηρο (ήταν σαφής ο γραμματέας του υπουργείου ότι οι αιρετοί δεν θα εμπλέκονται καν στις επιλογές στελεχών), οι ηγέτες του κλάδου ζητούν συνάντηση με την υπουργό. Για να συζητήσουν και να διαπραγματευτούν τι;
Η τάση του ρεαλισμού στις φυσικές επιστήμες τείνει σήμερα να ξεπεράσει τις απροσδιοριστίες της κβαντικής. Ο σημερινός πολιτικός ρεαλισμός απέναντι στην –ολομέτωπη και πολυμέτωπη– κυβερνητική επίθεση επιτάσσει την προκήρυξη απεργίας με στόχο την κατάργηση των νόμων που ανατρέπουν τα εργασιακά, δημοκρατικά και εκπαιδευτικά δικαιώματα.
Καθόλου απροσδιόριστος δεν είναι και ο χρόνος προκήρυξης της απεργίας. Πότε; Μα, από χθες!
Δημήτρης Μάνος
νηπιαγωγός, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
δημοσιεύτηκε στην ΕφΣυν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου