Η μαρτυρία ...
"...Γυρίζω και βλέπω έναν να μας σημαδεύει με ένα περίστροφο. Αρπάζω από τον ώμο τον Στέφανο και του λέω: "Εμάς πυροβολούν, πέσε κάτω". Έμεινα με την εντύπωση πως ο Στέφανος έσκυψε κάτω. Λέω τον οδηγό: "Τρέξε όσο μπορείς". Αισθάνομαι ένα τσούξιμο στο αφτί μου. Πιάνω, ήταν κομμένο λίγο. Μια από τις σφαίρες πέρασε ξυστά και παραλίγο θα με έβρισκε στο κεφάλι. Μόλις σταμάτησαν οι πυροβολισμοί και απομακρυνθήκαμε, λέω στον σύντροφό μου: "Α, ρε Χαρμάνη τυχεροί ήμασταν πάλι κι απόψε..." Εγώ τα 'λεγα αυτά κι ο Στέφανος ήταν με τα μάτια καρφωμένα ψηλά. Κι εκείνη την ώρα βλέπω στη φαβορίτα δίπλα να τρέχει αίμα. Γάμησέ τα, τον αγκαλιάζω, τον ταρακουνάω, τίποτα. Δύο σφαίρες είχανε βρει τον Στέφανο στο κεφάλι. Ο Στέφανος τίποτα, δε μιλάει. Βγάλαμε όλον τον δρόμο, δεν ξέρω, βρεθήκαμε αγίων Πάντων στη γέφυρα πριν τη Μοναστηρίου, εκεί σαλεύει ο Στέφανος και μου λέει: "Ρε συ, τα μάτια μου! Πονάει το μυαλό μου! Πονάει το κεφάλι μου! Τα μάτια μου μαυρίζουν!" Είχε σπάσει το παρμπρίζ και είχαν μπει γυαλιά στην κόγχη του ματιού. "Τίποτα δε βλέπω".
Μπαίνουμε στο ασθενοφόρο, ο Στέφανος ούτε μιλάει ούτε λαλάει. "Ρε Στέφανε, καλέ μου". Τίποτα. Λίγο πριν φτάσουμε στον Λευκό Πύργο, μου λέει: "Χαρμάνη, εγώ απόψε τελείωσα, μέχρι εδώ είμαι, εσύ θα μείνεις. Εσύ θα συνεχίσεις. Θέλω να φροντίζεις τη μάνα μου και τη μικρή μου αδερφούλα". Και κλείνει: "Να προσέχεις... Μη σταματήσεις ποτέ, μη σταματήσεις ποτέ αυτό που αρχίσαμε"...
Πού να βάλεις στον νου σου και πού να το χωρέσει το μυαλό σου.
Έφυγα. Δεν υπάρχω εγώ. Στα ρούχα μου έχω το αίμα του συντρόφου μου. Τα φυλάω μέχρι σήμερα..."
*Από το βιβλίο του συντρόφου Μόρφη Στεφούδη " 'κει π' ανθίζουν τα χαμόγελα, είν' ο δικός μας κόσμος" (2019). Η φωτογραφία από τη φετινή συγκέντρωση τιμής και μνήμης στους Αμπελόκηπους, την Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου