ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΘΡΗΝΟΥΜΕ;

Όσο μεγαλώνει η αδικία ανάμεσα στους ζωντανούς τόσο αυξάνονται οι άδικοι θάνατοι.

«Αυτό που κάνει τον θάνατο παράδοξο και δύσκολο,

είναι που δεν είναι το τέλος που μας πρέπει,

αλλά το άλλο, εκείνο που μας παίρνει

πριν ο δικός μας αληθινός θάνατος είναι ώριμος μέσα μας.»

Τρεις δολοφονίες…

· Στα εγκαταλελειμμένα από το κράτος νοσοκομεία, με εργαζόμενους εξουθενωμένους από την πολύμηνη πάλη με τον κορονοϊό, οι άνθρωποι πεθαίνουν πιο γρήγορα. Ανήμποροι και αποκαμωμένοι γέροντες αφήνουν την τελευταία τους πνοή ξεχασμένοι σε ράντζα.  Οι κρούσματα της πανδημίας αυξάνονται καθώς μειώνονται οι ηλιόλουστες μέρες. Οι νεκροί απασχολούν την κυβέρνηση μόνο όταν το πλήθος τους την πιέζει πολιτικά.

 

· Ο νεκρός εργάτης της Cosco προστέθηκε απλά στη μεγάλη λίστα των νεκρών από εργατικά ατυχήματα. Παράνομη έκρινε το πρωτοδικείο την απεργία του σωματείου εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά ΕΝΕΔΕΠ. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να διαμαρτύρονται όταν στη δουλειά τους παραμονεύει ο θάνατος. Οι νόμοι του κράτους στηρίζουν πάντα τα αφεντικά γιατί η δουλειά πρέπει να βγαίνει γρήγορα και με μικρό κόστος.

 

· Ο δεκαοχτάχρονος Ρομά Νίκος Σαμπάνης, πατέρας δυο μικρών παιδιών, έπεσε νεκρός γιατί δεν σταμάτησε στο σήμα της αστυνομίας. Κατευθύνθηκε με το αμάξι στο Πέραμα. Αν κατευθυνόταν προς την Εκάλη, δεν θα τον γάζωναν με 36 σφαίρες. Μόνο στις φτωχογειτονιές οι μπάτσοι μπορούν να ανοίγουν πυρ κατά βούληση. Ήταν άοπλος αλλά τσιγγάνος! Οι αστυνομικοί που τον σκότωσαν αφέθηκαν ελεύθεροι, έκαναν απλά τη δουλειά τους! Ο πατέρας κρατά στο χέρι τη φωτογραφία του νεκρού παιδιού του και ζητά δικαιοσύνη!

…κι ένας θάνατος.

Η Φώφη Γεννηματά πέθανε χτυπημένη από καρκίνο. Δεν ήταν Θάτσερ για να χτυπήσουμε χαρμόσυνες καμπάνες. Ήταν μια αστή πολιτικός.  Δεν πρόλαβε να κυβερνήσει αλλά στήριξε κυβερνήσεις και πολιτικές που ήπιαν το αίμα του λαού. Κηδεύτηκε με τιμές εν ενεργεία υπουργού. Η 27^η Οκτωβρίου ήταν μέρα εθνικού πένθους στη μνήμη της. Τα κανάλια της ψάλουν το εγκώμιο. Το λιβάνισμα επεκτάθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένας πράσινος ήλιος κάλυψε πολλά κόκκινα προφίλ.

Έναν φτωχό άνθρωπο δεν θα τον τοποθετήσουν τιμητικά πάνω σε κιλλίβαντα πυροβόλου όπλου. Οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας αναχωρούν χωρίς τη συνοδεία στρατιωτικών αγημάτων. Η σωρός ενός εργάτη δεν εκτίθεται σε λαϊκό  προσκύνημα. Για κανέναν Ρομά δεν θα κυματίσουν μεσίστιες οι σημαίες. Οι αστοί τιμούν μονάχα τους νεκρούς της τάξης τους. Ρομά, εργάτες  και φτωχολογιά είναι απ’ την άλλη όχθη.

Ο θάνατος τονίζει την αξία της ζωής γι’ αυτό οι λαοί τιμούνε τους νεκρούς τους με αγώνες.

Όποιος χάνει τον ταξικό του προσανατολισμό, θρηνεί σε λάθος μνήμα.

Β.Δ.

Σημ.: Οι στίχοι του ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ από "Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου"