(ο σχολιασμός στον οποίο απαντά το κείμενο που ακολουθεί βρίσκεται εδώ: https://www.haniotika-nea.gr/den-eimaste-foniades-aytos-itan-roma/)
Φίλε Γιώργο, διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή τον σχολιασμό σου. Παρατηρήσεις βέβαια που υπερβαίνουν τα στενά όρια της κριτικής στο συγκεκριμένο αντικείμενο του γραφτού μου (δολοφονία Ρομά) και μοιραία διαπερνούν με μία αιχμηρή -αλλά πλην όμως και βαθειά καλοπροαίρετη (για αυτό άλλωστε σου απαντώ)- οπτική τον ευρύτερο κορμό ιδεών, απώτερων προθέσεων, απόψεων και πρακτικής συμπεριφοράς της αριστεράς. Μιας κοσμοαντίληψης που -επέτρεψε μου να συμπληρώσω- εξ ορισμού, προορισμού και παράδοσης οφείλει να είναι ασυμφιλίωτη με το κατεστημένο και αναγκαστικά εν τέλει επαναστατική.
Εφόσον η έννοια της αριστεράς μοιάζει με αλλόκοτο ράφι παντοπωλείου, όπου τοποθετούνται φερειπείν όσπρια καλής ποιότητας μαζί με αλλοιωμένα ψάρια, σάπια εσπεριδοειδή και οιαδήποτε άλλη ανθυγιεινή πραμάτεια ο κάθε τυχάρπαστος επιθυμεί να εκθέσει καπηλευόμενος δυσφημιστικά την αίγλη της. Τη σαφώς ξεθωριασμένη, παραχαραγμένη, βιαιοπραγημένη, αλλά παρά τη συστημική εκστρατεία διασυρμού και πνιγμού της στα σκοτάδια και τον βόρβορο των υπόνομων από τους απόγονους των δουλοκτητών, η παλιά λάμψη της εξακολουθεί ακόμη να φεγγοβολά αχνά και ελπιδοφόρα.
Δεν αμφισβητώ επ` ουδενί τη βιωματική σου σοδειά και το υψηλό ανάστημα των επιστημονικών περγαμηνών σου, καθώς και των φιλοσοφικών σου ακόμη αναζητήσεων. Κοινός τους τόπος (εξάλλου ακόμη και με μια φευγαλέα ανάγνωση του λόγου και ψηλάφηση της σκέψης σου είναι ολοφάνερο αυτό) παραμένει η προοδευτική ενατένιση του γίγνεσθαι.
Όμως –και χωρίς να διαθέτω το προνόμιο του «επαρκή ειδήμονα»- από εκεί και πέρα βαδίζοντας μέσα στο αμείλικτο της καθημερινότητας, αρχίζουν οι διαφωνίες μας. Ουσιαστικά για το πώς προσεγγίζουμε οραματικά και πολύ πιο επιτακτικά (και αλληλένδετα) για το πώς απαντάμε στο πυρακτωμένο σήμερα.
Καθότι φίλε Γιώργο ζούμε σε μια κοινωνία κόλασης, σε μια εποχή τεράτων. Επίρρωση αυτής της εκτίμησης είναι η επικαιρότητα, από την οποία μπορεί να αντλεί απειρία υλικών ο οιοσδήποτε με μη ακρωτηριασμένες αισθήσεις και νόηση ή μη συνειδητά απολογητής της βαρβαρότητας. Αρχίζοντας από την απογείωση της κοινωνικής εκμετάλλευσης και αδικίας (αντεργατικοί νόμοι και πλαίσιο συνθηκών εργασίας), το άπλωμα και βάθεμα της φτώχειας, την έξαρση της κρατικής-κυβερνητικής (έως και παρακρατικής) κατασταλτικότητας «διανθισμένης» με ζωηρά φασίζοντα χαρακτηριστικά, την μεγιστοποίηση των πολεμικών κινδύνων. Και καταλήγοντας στις «άξεστες» ενέργειες μερίδας της φυλής των Ρομά. Από τα μέλη της οποίας στη χώρα μας μόνο το 16% έχουν όριο ζωής ανώτερο των 75 χρόνων!!!! Αυτό το αποκαλυπτικό και σφόδρα ενδεικτικό γεγονός είναι τυχαίο άραγε φαινόμενο ή προκύπτει σαν απότοκος διάφορων δεδομένων σκοπούμενης περιθωριοποίησης και απαξίωσης τους;
Αλλά μήπως φίλε Γιώργο αν και εμείς δεν είχαμε τη τύχη να ζούμε σε έναν καλοζωισμένο μικροαστικό τοπίο (που το σαρακοτρώει βέβαια με απογοητευτική ταχύτητα η σαρωτική επέλαση του κεφαλαίου) και αντίθετα δεινοπαθούσαμε σε ένα σκληρό περιβάλλον γκέτο απομόνωσης και εξαθλίωσης έχοντας σαν στέγη και προστασία από τη βαρυχειμωνιά τις σκουριασμένες λαμαρίνες μιας τρώγλης, μήπως ξαναλέω, θα προβαίναμε εμείς οι «ενάρετοι» πολίτες σε ίσως χειρότερες (και συγνώμη για τη τόση ωμή διατύπωση) ενέργειες εξαχρείωσης; Το ανήμερο θεριό του άδειου στομαχιού εδρασμένο στο πανίσχυρο ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι ικανό να λυγίσει, εξοκείλει και την πιο ατσάλινη ηθική συγκρότηση. Ειδικά όταν η διέξοδος της διεκδίκησης δεν θα έλεγα ότι πλησιάζει την πτωματική ακαμψία, αλλά τουλάχιστον εμφανίζεται για το σύνολο εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων σημαντικά απονευρωμένη.
Η ανθρώπινη φύση τέτοια είναι. Εύπλαστος πηλός που παίρνει αφάνταστα διαφορετικά σχήματα ανάλογα με το καλούπι των ιδιαίτερων κοινωνικοοικονομικών όρων. Ενώ λοιπόν τη μια στιγμή θωρούμε με θλίψη και απέχθεια αποκτηνωμένες υπάρξεις, την επόμενη αντικρίζουμε μια εντυπωσιακή διαγωγή ατόμων, που αν και φυτρωμένα στον βούρκο του αστισμού και πνιγμένα με τα ζιζάνια του ατομικισμού, θυσιάζουν με αυταπάρνηση μέχρι και την ίδια τους τη ζωή για την υπηρέτηση του πιο ευγενικού στόχου. Δηλαδή την επίτευξη του συλλογικού καλού και την εξασφάλιση της ταξικής χειραφέτησης.
Κάπου εδώ οι πεποιθήσεις του καθενός μας «συγκρούονται» με αλληλοσεβασμό, εντοπίζουν τα κενά της άλλης πλευράς και επιχειρούν να διορθώσουν τις εκατέρωθεν αστοχίες.
Πιο συγκεκριμένα λοιπόν υποστηρίζεις: «…ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ μια ισχυρή ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ και βέβαια και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ, που απαιτούν ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ κι ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΗ συμπεριφορά, όχι πέντε και δέκα ανθρώπων, αλλά σχεδόν του σύμπαντος κόσμου.». Η παραμικρή αντίρρηση δεν υπάρχει επ` αυτού. Μονάχα όμως που η όποια πνευματική-ιδεολογική- πολιτισμική ανάταση (το αναφέρω χωρίς πλατειασμό) είναι άρρηκτα συνδυασμένη με το επίπεδο της ταξικής πάλης. Στο πεζοδρόμιο διαμορφώνονται οι συνειδήσεις (φωνάζει ένα σύνθημα μας). Επίσης ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός αναμφίβολα αποτελεί μια κατεξοχήν πλειοψηφική διαδικασία. Η υπεράσπιση των άμεσων δικαιωμάτων δεν προϋποθέτει κατ` ανάγκη το ίδιο στοιχείο (νίκη εργαζόμενων e-food, cosco). Όπως επιπλέον μπορεί να υπάρξουν επί μέρους ρήξεις και τομές δίχως τη τροτσκιστική αξίωση (καθήλωση λέμε εμείς) της παγκόσμιας και απαραίτητα εναρμονισμένης κίνησης των μαζών.
Εκεί βέβαια που κάθετα διαφωνούμε είναι στο ζύγι πλεονεκτημάτων καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Τα σχεδόν 150 εκατομμύρια θυμάτων των δυο παγκόσμιων (ιμπεριαλιστικών και των δύο, αντικομουνιστικού του δεύτερου) πολέμων μέσα από τους πρόχειρους τάφους τους λένε πολλά. Έχουμε χρεία άλλων αποδείξεων;
Σίγουρα το επικρατούν σύστημα μοιράζει αμέτρητες (όπως δηλώνεις) ευκαιρίες. Σε όφελος ποιων και σε βάρος ποιων όμως είναι το κρίσιμο ερώτημα, που σε βαθμό στραγγαλισμού απαιτεί τη σωστή και ξάστερη απάντηση. Φερειπείν η καμαριέρα και ο διανομέας (αν επιστρέψει από το μεροκάματο του τρόμου στο σπίτι του ζωντανός) τι «εκπληκτικές» (δικός σου ο χαρακτηρισμός) πιθανότητες έχουν για επενδύσεις και πλουτισμό γραπώνοντας τις προκλήσεις των ΑΟΖ και των φούμαρων της πράσινης ανάπτυξης ή ρουφώντας τους πακτωλούς των δημόσιων επιδοτήσεων; Το ολιγαρχικό κράτος δεν είναι ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι και αναλλοίωτα δομημένο (αν και εφικτά κατεδαφιστέο) σε μια πακτωμένη αντιλαϊκή κατεύθυνση;
Μα και στις ευκαιρίες (του καπιταλισμού) που έθιξες για υγιεινή διαβίωση των πληθυσμών οι 16.000 Έλληνες νεκροί (αρκετοί ξεψυχώντας έξω από τις ΜΕΘ) της πανδημίας δεν ασπάζονται τη γνώμη σου. Όπως επίσης δεν τη συμμερίζεται ο εξαθλιωμένος, υποσιτισμένος και μέσα στη δυσεντερία υποανάπτυκτος τρίτος κόσμος.
Προσπερνώ (δυστυχώς) πολλά άλλα σημεία πλέριας διαφωνίας μας και στέκομαι σε ένα κομβικής σημασίας και συνάμα πρωτεύον αίτιο του αφιονισμού της αντίδρασης ενάντια στις αποδυναμωμένες δυνάμεις της δουλειάς. Τα κενά της αριστεράς. Αναμφίβολα αυτά υπάρχουν και μάλιστα σε πληθωρικές ποσότητες. Ειδάλλως (αν δεν υπήρχαν) η μισή ανθρωπότητα ήδη θα γλυκοτιτίβιζε χαρμόσυνα πετώντας ανέμελα μέσα στο μεσουράνημα του δίκιου και η υπόλοιπη θα μάχονταν κατατροπώνοντας τα τελευταία κατακάθια των δυναστών της.
Για δε τώρα την μέγαιρα αριστερά της συνθηκολόγησης με τον κανιβαλικό αντίπαλο δεν έχουμε ευθύνη απολογισμού. Γιατί εκείνη, ίσαμε την ύστατη ώρα όπου ο αναστηλωμένος σοβιετικός καπιταλισμός πατώντας σε κίβδηλα σοσιαλιστικά ποδάρια διατηρούσε ψευδεπίγραφες φορεσιές και ασύστολα συκοφαντούσε το ωραίο και λυτρωτικό, εκείνη τον προσκυνούσε σιχαμερά. Λοιδορώντας και βιαιοπραγώντας (πχ Τασκένδη) ταυτόχρονα τους ορθόδοξους επικριτές του. Η ίδια σήμερα, αυτός ο σημαντικός κυματοθραύστης των αγωνιστικών διαθέσεων, με αμετανόητο τρόπο διακηρύσσει όλο απατεωνιά, ότι αυτό το σύστημα μπορεί «να μείνει στα χαρτιά» δίχως την αναπόδραστη αναγκαιότητα ολοκληρωτικού ξεθεμελιώματος του. Αρκεί απλά να μεσολαβήσει το κοκκίνισμα του χαρτιού της κάλπης, ώστε επάνω στις κιτρινισμένες, βρωμερές σελίδες του θα είναι κατορθωτό το ανατρεπτικό τάχατες ξαναγράψιμο της ιστορίας με προοδευτικό πια μελάνι.
Τουναντίον νοιώθουμε βαριά υποχρέωση, ώστε να προσπαθούμε όσο αρτιότερα γίνεται να ερμηνεύσουμε το φταίξιμο για τη μη τελεσφόρηση των προηγούμενων αποπειρών οικοδόμησης κοινωνιών ισότητας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι εντοπίσαμε πλήρως τις κερκόπορτες της παλινόρθωσης και πως έχουμε εφεύρει τη συνταγή για το ελιξίριο της νικηφόρας επόμενης προσπάθειας εφόδου ξανά στον ουρανό. Εδώ αδυνατούμε να επηρεάσουμε αποφασιστικά στο αναποδογύρισμα του δυσμενούς ταξικού συσχετισμού και θα έχουμε σαν σοφοί μάγοι καταστρωμένα άκαιρα σχέδια- εκθέσεις ιδεών ερήμην του αδρανοποιημένου υποκείμενου;
Παρόλο ετούτο αναδείξαμε και μάλιστα δυσανάλογα πολύ με βάση το μέγεθος μας τον χρήσιμο «θησαυρό» του κομουνιστικού κινήματος παρμένο κυρίως από τις παρακαταθήκες, που άφησε πίσω της η (έστω με τη σειρά της ανολοκλήρωτη) Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση με πρωτεργάτη τον Μάο. Κατανοώντας ότι η δικτατορία της πλειοψηφίας πάνω στα υπολείμματα του παλιού κάλλιστα (κάκιστα δηλαδή) μπορεί να εκφυλιστεί επίφοβα ακριβώς στο αντίθετο της μέσα από τους νεόδμητους (πλην όμως απαραίτητους) θεσμούς. Τους κόλπους δηλαδή των κομματικοκρατικών μηχανισμών, των διευθυντικών-διοικητικών στελεχών, των ειδικών και της διανόησης. Έτσι η μισογκρεμισμένη τυραννία δύνανται να καταστεί ξανά κυρίαρχη. Μαθαίνοντας πως ο ρεφορμιστικά θεοποιημένος κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής από τα πάνω με «ευκολία» μπορεί να μετατρέψει σε εκμεταλλεύσιμα υποζύγια τους από κάτω εξεγερμένους αναπαράγοντας μια καινούρια, ιδιότυπη αλλά και πιο ύπουλη, αυταρχική ταξική διαίρεση.
Εκτός και αν η (μέχρι το ύστατο δευτερόλεπτο πριν την αμετάκλητη πλέον μετάβαση στην αταξικότητα) ακατάπαυστη επαγρύπνηση και συμμετοχική παρέμβαση των μαζών στο προσκήνιο των εξελίξεων λειτουργεί σαν το αποκλειστικό αντίδοτο της οπισθοδρόμησης. Το εχέγγυο συντριβής της απειλής για θριαμβευτική παλιννόστηση της σκεπασμένης με πορφυρά πλέον χλαίνη ολιγάριθμης ληστρικής συμμορίας σε βάρος του κόσμου του μόχθου.
Όλα ετούτα τα πολύτιμα διδάγματα προφανώς και δεν αποτελούν ανώφελη συγκομιδή ακαδημαϊκών πληροφοριών και θεωρητικών πελαγοδρομήσεων. Αντίθετα γειώνονται και ανατροφοδοτούν την ασταμάτητη ροή της ταξικής πάλης. Η οποία σαφέστατα και όσο η επίθεση του κεφαλαίου οργιάζει, όσο οι αντιθέσεις χαώνονται, τόσο αυτή δεν τους κάνει τη χάρη να κοπάζει. Επειδή δε το δισυπόστατο της εκμετάλλευσης και καταπίεσης κατέχει απόλυτα αυτή την αλήθεια, για αυτό θωρακίζει ανατριχιαστικά το δεύτερο σκέλος του. Ζητώντας κιόλας τη συνδρομή έως και των νεοναζιστικών εφεδρειών του.
Άρα καταντά επιβεβλημένη η προβολή της μέχρι ορισμένου σημείου εποποιίας των κομουνιστών στο παρελθόν, η βυθοσκόπηση στην εμπειρία των μετέπειτα αποτυχιών της και η ανασύνταξη των σύγχρονων συντελεστών της αμφισβήτησης, αντίστασης και αναμέτρησης με το σάπιο γεμίζοντας το σακίδιο τους με χρήσιμα εφόδια.
Επιχειρεί φίλε Γιώργο να πείσει τεκμηριωμένα τον κάθε απογοητευμένο ανθρωπιστή, τον κάθε βασανισμένο βιοπαλαιστή να πάψει να στέκεται περιδεής και βουτηγμένος στη σύγχυση απέναντι στην παντοκρατορία της φάρας του κηφηναριού. Να μην παρασύρεται από τις επαγγελματικές σειρήνες του συστήματος, που με περίσσιο άγχος διαλαλούν ότι όσες στροφές ανάποδες και αν καταφέρει η ιστορία, όσες «αποκοτιές» και αν τολμήσουν οι κολασμένοι της γης, τα πράγματα θα επιστρέφουν αέναα και πανηγυρικά (άρα άσκοπο να επιδιώκεται η όρθωση εμπόδιων στο πέρασμα της επίσημης πολιτικής ή εκ βάθρων ανατροπές) στην γεμάτη θηριωδία αγκαλιά του μονοδρομικού καπιταλισμού.
Δισυπόστατο, δεμένο με άλυτα διαλεκτικά νήματα, έχουν και λαοί. Είναι η αναγκαιότητα της υπεράσπισης των τρεχόντων δικαιωμάτων, των τόσο βάναυσα κτυπημένων ένεκα κρίσης, καπιταλιστικού μονοπωλίου και καθίζησης των κινημάτων αντάμα με την «νεκρανάσταση» της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Όντως, έχουν κατορθώσει σε τεράστιο βαθμό να σφηνώσουν στα μυαλά των δίποδων κατοίκων του πλανήτη το συμπαντικών διαστάσεων ψέμα. Ότι το πιο τερατώδες, ότι το πιο εφιαλτικό. Την δήθεν ΟΥΤΟΠΙΑ ότι μπορούμε να ζούμε όλοι ίσοι και σε καθεστώς δικαιοσύνης και ελευθερίας. Ενώ σε αντιδιαστολή είναι βιώσιμη, εφικτή μονάχα η ΔΥΣΤΟΠΙΑ μιας χούφτας βρικολάκων, που θα ρουφά λαίμαργα και ανενόχλητα το αίμα δισεκατομμυρίων ανθρώπων!!!
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Ιδίως όταν εκφέρεται από το στόμα εκείνων των αδίστακτων, που σπέρνουν απέραντη δυστυχία στις μάζες και ο ανταγωνισμός τους περιδινίζεται γύρω από το ενδεχόμενο να οδηγηθεί η υφήλιος μέχρι το χείλος της πυρηνικής απανθράκωσης.
Το ψέμα τους -όπως η καλαμιά- όσο μακραίνει, γίνεται λεπτότερο. Και πιο εύθραυστο. Μόνο που ποτέ δεν θα σπάσει από μόνο του. Ειδικά εάν το καταπίνουμε αμάσητο.
ΚΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου